Over innemers, een ondernemer en bruinvissen

Hij zit op het het dak van het motorbootje aan de andere kant van de steiger. Al een tijdje. Het is kwart over tien in de ochtend en hij heeft een derde biertje in zijn hand. Zijn functie daar op het dak is onduidelijk. Gisteren was hij op de kade druk doende blikjes aan het legen in gesprek met twee andere bebaarde innemers. De eigenaar van het scheepje, een motorbootje uit Esbjerg deelt het vierde biertje uit. Er staan nog twee mannen op de steiger die breeduit ons schip bekritiseren en komen tot de conclusie dat het een stalen schip is. Ze lopen van de boeg naar de kuip en weer terug alsof ze van plan zijn ons schip te taxeren voordat ze een bod gaan uitbrengen. Op mijn vraag of een van hen interesse heeft om ons schip te kopen trok hij als grap zijn portemonnee.

We werden gedwongen onze betere ligplaats te verlaten. Op het groene schildje stond ‘t.11/6 15.00’ wat zoiets betekent als dat we voor die tijd moeten opzouten. Dat we er weg zouden gaan was niet erg. Het schokken aan de landvasten door de binnenkomende deining was dan wel gedurende de tweede nacht een stuk minder, maar we hadden op die plek geen walstroom geregeld, de havenmeester had zijn vrije zaterdagmiddag.

Aan de overkant van Fredericia ligt het plaatsje Strib. Er is een kleine jachthaven. Volgens de vriendelijke havenmeester die we belden, was er plek langszij aan de kade in het noordelijke deel van de haven. Even voor twaalf uur hebben we de haven verlaten om de oversteek naar Strib te maken. Met de oude vuurtoren van Strib als leidraad moesten we uitwijken voor een wedstrijd tussen zeilende Optimistjes. We zagen dat ze af en toe moesten hozen en water maakten door de korte hoge golfslag tengevolge van stroom tegen wind.

De haven van Strib is niet groot. We konden langszij aan de kade vóór een grote motorboot. Aan de hoge wal, de wind was nog steeds Oost, lagen we een stuk rustiger. Mooie plek om een paar dagen te liggen, en dat hebben we gedaan. De eigenaar van de grote motorboot achter ons kwam een babbeltje maken. Hij vertelde dat hij Nederland goed kende. Hij had een fortuin verdiend met het leveren van matrassen aan Swiss Sense en Beterbed. Toen ik zei dat hij in goede doen was en dat ik dat kon zien aan de grootte van zijn motorboot, zei hij met een brede glimlach dat hij een nog veel grotere had kunnen kopen. Het bedrijf had hij vorig jaar verkocht. Hij had nu een hotel in Skagen in het uiterste noorden van Jutland. Een stoffige pad langs de kade bleek een geliefkoosde route voor enthousiaste joggers om voorzien van oordoppen, ingeplugd en draadloos verbonden met hun smartphone, hun prestaties te monitoren. Gekleed in strakke pakjes om hun jonge of oudere lijven te accentueren of te ondersteunen draafde het lopers-gilde langs, waarbij het opwaaiende stof vanonder hun loopschoenen met de aflandige wind onze boot tot een zandbak omtoverde.

Strib, het plaatsje op Funen blijkt een prima plek om bruinvissen te spotten. Zelfs vlak voor de haven hoef je niet lang te wachten of ze breken met hun rugvinnen door het wateroppervlak. De Sund waar we aan liggen herbergt één van de grootste populaties van bruinvissen ter wereld. De afwisseling tussen heel diep en heel ondiep water schijnt veel soorten vis aan te trekken en dat vinden bruinvissen heel prettig. Op meerdere plaatsen langs de kust kun je als toerist mee op “walvisvaart” om bruinvissen te spotten. Denen hebben het over een ‘marsvin’, als ze bruinvis bedoelen, letterlijk kan ik het vertalen als ‘meer-zwijn’ of ‘zee-varken’. Zelf vind ik ‘bruinvis’ leuker klinken, al is die benaming ook fout omdat een bruinvis geen vis is. Net als orka’s schijnen bruinvissen soms in groepsverband scholen vis te kunnen opjagen tot een samengebalde feest-dis voor hun zelf en mee-etende meeuwen, aalscholvers en zeehonden. Onderweg zien we hen, meestal ben ik net te laat, met hun karakteristieke zwarte vinnen opduiken als ze een luchtje scheppen.

Het is mooi weer, eigenlijk al heel lang. In Nederland lezen we dat het tropisch warm was. Hier in de Grote Belt is het een stuk koeler. Langzaam keutelen we verder naar het Noorden. Van Strib voeren we over een knobbelig water in ruim 3 uur naar Juelsminde. Een haven waar we door de havenmeester werden opgevangen en zij aan zij met onze vrienden een langssteiger mochten bekleden, vlakbij de ingang van de haven. De in en uitgaande jachten die diesel willen tanken aan de overkant of denken een vrije plek te kunnen vinden om af te meren. Een levendig gebeuren, waarbij we ons verkneukelen over alle aanleg-fouten die we zelf ook al eens maakten. Het is altijd erg leuk als een ander het doet. …