Plotseling stond hij voor me, bijna met één voet in het gangboord van ons schip, dat voor ons huis bij de Waterpoort lag. We waren aan het inpakken en bijna klaar om te vertrekken. “ Pondje warm gerookte paling?”, zei hij met een rood aangelopen bolle kop, wijzend op zijn fietstas waar een aantal langwerpige in aluminiumfolie gehulde pakjes uitstaken. Aarzelend keken we elkaar aan, overvallen door dit aantrekkelijke aanbod. “Wat kost de paling”, vroeg ik, beducht de hoofdprijs te moeten betalen en wat schuldbewust in de wetenschap de palingstand geweld aan te doen”. “€15”, en eraan toevoegend , “ze zijn in het IJsselmeer gevangen”, waarmee hij poogde om ons over de streep te trekken”. Me troostend met het idee dat ze al dood waren en ook nog gerookt, nam ik het pondje paling van hem aan. Hij weg, op zijn gammele, geroeste fietsje, waarvan hij, waarschijnlijk lollig bedoeld, zei dat hij de paling daarop niet had gevangen.
Het was wel gek dat hij wel erg snel weg was. Met de paling in mijn hand drong het langzaam tot me door dat het pondje wel een heel licht pondje was. In ons huishouden hebben we een weegschaal die ik vaak gebruik bij mijn experimenten in de keuken; ‘322 gram inclusief aluminiumfolie’. “verdomd, genept”. Als een haas sprintte ik in de richting waarheen ik dacht dat hij verdwenen was maar zag hem pas toen hij aan de andere kant van de kolk zijn waar aan de man probeerde te brengen. Haastig over de trappen van de Waterpoort stuiterend weet ik hem aan de andere kant staande te houden. Zijn al rode hoofd werd een soort diep paars, met vlekken, toen ik hem vertelde dat het pondje geen pondje was en of zijn weegschaal onlangs nog geijkt was. Hij was het met me eens dat het verschil van bijna 200 gram wel wat groot was en rukte uit zijn fietstas een pakje met één heel dikke paling, eveneens warm gerookt, die hij me, inmiddels iets minder rood, onder een zacht gestameld excuus overhandigde.
De palingen waren heerlijk, we hebben hen, door Nienke professioneel van hun jasje ontdaan, in de Beerenburg laten zwemmen.
Inmiddels zijn we nu echt onderweg. Op het Prinses Margriet kanaal voeren we achter 2 huur-bakken aan, duidelijk met een verse bemanning vertrokken uit thuishaven Grou gezien de zwabber-koers die gevaren werd. Een groep van uitsluitend mannen (het zijn bijna altijd alleen maar mannen) op weg naar een nadere verdieping in de kunst van het competitief bier drinken.
In het voorjaar en het najaar zien we in Friesland deze feest-drijfijzers vaak voorbij schuiven. Een bedrijfsuitje van een paar dagen op een huurschip, betaald door de baas, bier, gehaktballen en cholesterol-remmers inbegrepen. ‘Heren ondernemers, huur een boot voor uw personeel. Een uitgelezen optie voor teambuilding of als U iets te vieren hebt!’ ‘Friesland ontvangt U graag’….
We liggen bij Eernewoude aan een walletje. Lekker rustig in de luwte van het bos, Het miezert en het is grijs, het wordt morgen vast beter…..
Na een onrustig nachtje, we moesten weer even wennen aan het hardere matras, worden we gewekt met vogelgeluiden. De hond van de buren verderop huppelt swiepstaartend over het pas gemaaide gras. Zijn baasje volgt hem even later. Een herkenbaar patroon…..
Inmiddels zijn we aan het varen. Het Bergumermeer wordt breed belicht door een aarzelend zonnetje achter sluierbewolking. Vandaag is Groningen ons einddoel. Christa Beuker, de havenmeesteres van de Oosterhaven, zegt dat er plek is voor ons….
Nine Marit onderweg 
Wat goed dat jullie varen. De Livingstones wensen jullie een supertocht. Have fun in Grunn. We gaan zo dadelijk de zee weer op. Hugs
LikeLike