Over pasgeboren babydruifjes, supermarkten en boot-camperaars.

Staan we zomaar tussen de wijnstokken aan de Dhron, die hier uitmondt in de Moesel. De druiventrossen zijn net geboren en verschuilen zich onder de heldergroene jonge bladeren van de wijnstokken. Tientallen druifjes zo groot als speldeknoppen fraai samengebald aan een dun groen steeltje dat nog eigenwijs omhoog wijst.

De Piesporter Moselwein die hier om de hoek bij Neumagen-Dhron geproduceerd wordt bestaat vooral uit wijn van de Rieslingdruif die hier op de leisteen-bodem goed gedijt. De met Leisteen dakpannen bedekte huizen in deze streek doen de bodem eer aan.(Neumagen-Dhron heette in de Romeinse tijd “Noviomagus Trevirorum”, en dat is taalkundig verwant aan de naam van Nijmegen, dat in de Romeinse tijd “Ulpia Noviomagus Batavorum” heette.)

Het oude imago van het zoete witte moeselwijntje van mindere kwaliteit is al lang terzijde geschoven zowel in Duitsland als in de rest van de wereld. Het frisse minerale en droge karakter van deze wijn zal niet iedereen bekoren. De wijn die we tot nu toe dronken was met de hitte van de laatste dagen niet bepaald onaangenaam.

Het is een feest om weer eens rond te sneupen in een Duitse supermarkt en te zien wat er allemaal anders is en spannende nieuwe eetwaren te kopen en te proeven. Met een risico… dat lekker lijkende sausje uit een fles hebben we na de eerste proeve weg gemikt, oneetbaar met een vieze bijsmaak. Veel van wat er te koop is heeft het predikaat ‘bio’, meer dan in Nederland. Kippetjes hebben het volgens de meeste opschriften biologisch goed in Duitsland. Dat ze ook uiteindelijk de pan in gaan wordt hen vast niet van te voren verteld. Blij wordt je van het brood dat ze hier bakken, meestal van zuurdesem en een mix van granen in allerlei mooi klinkende streeknamen. Knapperige korst en dagenlang vers. Een aanslag op je gebit maar wel lekker met een stuk echte boerenkaas uit Nederland.

De Duitsers zijn erg vriendelijk en behulpzaam, al moet ik zeggen dat de kassa-mevrouwen in de supermarkt soms heel sacherijnig kijken. Betalen met geld heeft de voorkeur, zodat je na de aankoop blijft zitten met een handvol één-cent munten die we in Nederland al jaren geleden hebben afgeschaft. Kartezahlung, betalen met je bankpas, blijft een nog te nieuwerwetse uitvinding, al doen de meeste supermarkten en benzinestation daar niet meer moeilijk over. Betalen voor de camperplek gaat nog meestal contant of met munten. De envelop met inhoud in de brievenbus bij afwezigheid van de beheerder blijft als overdracht van gemaakte schuld gewenst en zal voorlopig favoriet blijven. Heeft ook wel wat sympathieks….

Naast ons staat een camper gesierd met ankers, zeesterren, zeilbootjes en een vuurtoren. Het kan haast niet anders dan dat het een ex-watersporter is, die van zijn boot een camper heeft gemaakt.

De overbuurman op de Camperplaats heeft nog een zeilschip, een zelfgebouwde Van der Stadt van 9 m, maar hij vaart er niet veel meer mee. Samen met zijn vrouw wisselen ze zeilschip en camper af ’. Ik sprak met hem en zijn vrouw over hun zeereisjes; Noordzee, IJsselmeer, een paar keer naar Engeland. Het valt me op dat er meerdere bootjes-mensen zijn, die na jaren op het water mede vanwege leeftijd en ouder worden overstappen op een rijdend over land-bootje, krapper, technisch ingewikkelder, maar wel comfortabel met een luifel tegen de zon en bij gemis van een mast een los opvouwbaar droogrek voor de was. De ‘garage’ in de kont van de camper moet groot genoeg zijn voor de fietsjes, die liefst elektrische ondersteuning hebben vanwege de golven in het landschap. Op zee heb je meestal geen last van muggen, op het land wel. Dus alles moet ‘behort’zijn, niets ergers dan een zoemende mug bij je oor, tenzij je doof bent zoals ik. Tja, en dan uiteraard het probleem van het gemak, het toilet. Niet dus lekker laten weglopen in het ruime sop. De poep- en grijswatertank van een zeilschip waarin alles verdwijnt is onmetelijk groot en vlakbij( voorlopig nog wel), in tegenstelling tot die van een camper. De camper heeft er twee, één voor de p en de p, en een tweede voor het grijze water, het afval-water zonder de coli-bacterieren. Beide moet je liefst regelmatig legen en dat is niet altijd makkelijk. Niet iedere camperplek heeft een ‘entsorgungsplatz’. Soms moet je omwegen maken om al je producten netjes kwijt te geraken. Maar ja, er is mee te leven en mobiel zijn op plekken waar je met je bootje nooit zult aanleggen is toch wel een leuke toevoeging…..

Dit beeld ( een replica) stelt een Romeins grafmonument voor, bekend als het “Weinschiff von Neumagen” 2de eeuw na Chr.