vertrekken en oude herinneringen

 Het is druk met al die scheepsbewegingen op het water van de Kolk bij de Waterpoort van Sneek. Het valt me op dat veel van de schepen steeds groter zijn, groter zowel in horizontale als verticale richting. Ook dit jaar is ze er weer, een gigantisch wit varende flatgebouw onder Zwitserse vlag, van het type “Saint Tropez aan de kade en bijna nooit varen, met een in het wit gestoken bemanning die voortdurend bezig is de boot te poetsen”.

En “ de Zwitser” ligt aan de overkant in de Kolk. Op dit schip geen mannen in witte uniformen en haar eigenaar is eveneens niet vaak te spotten. Conclusie, hij heeft vast familie in Sneek en is daardoor vaak op de koffie en niet op zijn schip. Dat het schip hier vaak meer dan een week ligt, betekent ook vast dat hij heel erg gesteld is op zijn familie. Of zijn er andere redenen? Als ik verder fantaseer denk ik bijvoorbeeld aan de mogelijkheid van het hebben van een onecht kind dat hij van zijn vrouw één keer per jaar mag bezoeken, maar dan ook één keer per jaar en niet vaker. Of misschien rouwt zijn vrouw omdat hun lievelingskat hier in de Kolk van de loopplank in het water is gevallen en het niet heeft gered…..

Bootjes kijken vind ik nog steeds leuk, al krijgen campers onderweg steeds meer aandacht. 

De plannen om naar het zuiden te gaan zijn nog niet erg vast omschreven. De mogelijkheden zijn ruim aanwezig. Doelen vastleggen druist in tegen het gevoel per dag vrij te kunnen bepalen waar we ons op richten, hoe de pet staat, hoe het weer zal zijn. Ook wel lastig omdat er dan dagen zijn dat het niet meezit, Camperplaats vol, harde wind en dikke buien, of er is in het aanbevolen charmante dorp alles dicht vanwege een feestdag. Het blijft gelukkig leuk om op avontuur te zijn, terecht te komen op onverwachte plekken, de schoonheid van het lokale, het gewone te mogen ervaren.

Voor het vertrek heb ik de voorruit van de camper van stof en plantenresten ontdaan. Alles is ingepakt, de checklist afgevinkt, bandenspanning gecontroleerd. Klaar om te vertrekken. De eerste rit was naar vrienden in de buurt van Deventer waar we hun nieuwe huis in aanbouw konden bewonderen. Van hen kregen we tips voor onderweg en documentatie over het gebied waar we hopen langer te verblijven. Daarna lieten we ons verleiden onze zoon en schoondochter, die met hun camper net over de grens in Duitsland stonden, te bezoeken. Een prachtplek midden in de natuur. Kampvuur, BBQ en nog een verrassingsbezoek van kleinzoons met vriendinnen. 

Maar niets loopt altijd voorspoedig. De rugblessure die Nienke opliep bij ons bezoek aan Limburg, waar ze hielp bij het losduwen van de camper die ik in de gladde lössklei had geparkeerd, bleek weer op te spelen en bezorgde haar tijdens het rijden in de camper veel pijn. Waarschijnlijk ook door de manuele therapie die ze eerder in de week had ondergaan. Advies van de therapeut: paar dagen rust en even aankijken. 

Nu staan we in Enschede op een kleine maar zeer verzorgde camperplek in het oosten van de stad, waar ik 50 jaar geleden mijn co-schappen deed, Nienke in Groningen afstudeerde en onze zoon Jeroen ter wereld bracht in ziekenhuis Ziekenzorg. Nostalgie met een randje pijn in het heden. 

Een mooie gelegenheid om een ontmoeting te hebben met een oude dierbare collega en enig lief en leed te delen. Een middag door het centrum van Enschede lopen was  voor mij niet bepaald een feest van herkenning, veel nieuwbouw, winkels van grote ketens en slechts weinig oude panden die mij konden bekoren. Ik realiseer me dat ik destijds ook weinig heb gezien van het centrum omdat ik meestal in het ziekenhuis was of moest studeren. Nienke was zwanger en studeerde af in Groningen. De geboorte van Jeroen viel midden in mijn co-schappen. Het co-schap ‘Verloskunde en Gynaecologie’ had ik nog niet gehad. De begeleiding van de zwangerschap lieten we over aan een verloskundige, tot ongenoegen van de gynaecoloog, die vond dat de vrouw van een Co als gebruikelijk moest bevallen bij de gynaecoloog van het ziekenhuis. We wilden graag een zo natuurlijk mogelijke bevalling, zonder allerlei technische handelingen. Toen de weeën waren begonnen en Nienke het gevoel kreeg dat ze moest poepen, constateerde ik, onervaren als ik was en onhandig tastend, iets ronds daar beneden en zei dat we misschien maar beter naar de verloskamer konden gaan ( We woonden met nog 2 andere studenten vlak naast het ziekenhuis in een riante villa). Op een stoel in de lift ving Nienke nog een wee op, waarop ze eenmaal op de verloskamer na onderzoek direct mocht persen. Jeroen werd met een knip geboren, bijna twee weken te laat, maar eenmaal begonnen aan zijn tocht naar buiten( Nienke had pas 4 uur weeën gehad) was er geen houden aan, nieuwsgierig naar hoe de wereld er buiten uitzag, een eigenschap die zijn hele verdere leven zal kenmerken. 

Het is bewolkt en de wind blaast koud uit het noorden. Nog niet bepaald aangenaam weer. Er is rust in de camper.  Op het terrein bij het sanitairgebouw scharrelen kippen rond, duiven koeren op het dak. Achter het gebouw horen we hoe de mannetjeskalkoen met zijn blobbelende klokgeluiden de vrouwtjes probeert te imponeren….