Een weergat en natte appeltaart

Één dag met rustig weer om van Faaborg naar Holtenau te varen, daar hoopten we op na de omslag naar ruiger weer. Een dag om 45 mijl, ruim 70 km, over open zee te varen. Die dag kwam. De wind was zuid tot zuid west en de golven kwamen min of meer ook uit het zuid-zuid westen. Een beetje gespannen waren we wel. Het had twee dagen hard gewaaid. Waren de golven wel minder hoog geworden? We zagen op de app van het Deense meteorologisch instituut dat er bijna een knoop stroom stond langs de westkust van het eiland Ærø, tegengesteld aan de windrichting. Dat betekent meestal hogere golven, maar hoe hoog was vanuit de haven van Faaborg niet goed in te schatten. Het was zeker in het begin van de tocht, we vertrokken heel vroeg om 6 uur, nog erg knobbelig op het water totdat we tussen de eilanden door vanuit Faaborg op groter water kwamen. Het zicht was slecht, de contouren van de eilanden waren maar vaag te zien. Langzamerhand werd het zicht wat beter maar eenmaal op groter water verdween ook de kust van Ærø uit beeld. Wat overblijft is de koers die we voeren, de positie op het beeldscherm, en de, op ieder uur geplotte positie die we op de papieren kaart met het tijdstip noteerden. Grijze leegte, en een steeds vlakker wordende zee naarmate we verder richting Duitsland voeren, naar de Kieler Förde. Na 6 uur varen zagen we de Kieler Leuchtturm in al dat grijs opdoemen. Tijd om de Deense gastenvlag te vervangen voor de Duitse. Vrij snel nadat we op groter water kwamen, kwam bij ons allebei een gevoel van rust. De golven vlakten af en de overblijvende deining werkte als een meditatie dankzij de ritmisch bewegingen van het schip. We genieten van de lege ruimte, het hypnotiserende zachte gebrom van de motor ( mijn hoorapparaten wat zachter gezet) en het wijdse uitzicht over de lege zee. Slechts af en toe zagen we een schip, een boei of heel ver weg een stukje kustlijn. Zo onaangenaam als het varen is met golven of deining van opzij, zo rustgevend kan het zijn als de omstandigheden gunstig zijn. 7 1/2 uur later, meerden we af in Holtenau. We hadden een lastig stuk zee overbrugd dankzij een dag minder wind en minder golven.

Het meisje achter de toonbank van de bakkerij naast de supermarkt kijkt me met verwondering aan. Op mijn vraag of het taartje met appel dat ik in de toonbank zie staan ook ‘ knusperig’ is, is het antwoord nadat ik de vraag een paar maal heb herhaald ; Ja…, maar het klinkt wat aarzelend…. Goed van vertrouwen, het was een aardig wicht, heb ik het lekkers gekocht. Eenmaal aan boord bleek het echt niet ‘knusperig’, maar was het eerder een natte cake met appelflats en iets pudding-achtigs er tussen. Nu vraag ik me af of ik misschien een verkeerd woord heb gebruikt, of dat ik door mijn herhaalde vraag haar onwetendheid teveel benadrukte, waardoor ze om haar gezicht te redden maar zei dat het taartje ‘knusperig’ was. Of was het, dat haar baas haar had opgedragen het oudere gebak eerst te verkopen en dat ze het zelf moest opeten als het niet verkocht werd. Misschien geen gekke opdracht want ze was eerder te mager dan te dik. Misschien zag ze dat ik de croissantjes en de broodjes, die veel goedkoper waren dan de hare, in de supermarkt had gekocht en heeft ze me willen pesten door me gebak over de datum te verkopen. Dat laatste lijkt me onwaarschijnlijk, want het taartje was zacht, te zacht. Oud gebak is meestal niet te zacht, behalve de appeltaart van Ah, die is na een dag wel zacht, waarschijnlijk omdat de appels in appeltaarten nat zijn, lastig voor een knapperige korst. Dit taartje was misschien ook wel te nat, door de appels én de pudding ertussen. Echt een taartje voor oude bekkies, bij wie het gebit al langer los in de mond hangt. Wij hebben het baksel, laat het bakgedeelte maar weg, bij de koffie genuttigd, niet genoten, genuttigd. Meer kan ik er niet over zeggen, behalve dan, ‘pas op met vragen of iets ‘knusperig’ is aan een lief Duits meisje achter de toonbank’…..

Het weer is verschrikkelijk, in het NoordOostZeekanaal liggen we bij Rendsburg in de buurt de komende dagen vast. Regen, veel wind, te veel om ook maar een stukje de Elbe op te gaan…..