Het grote water op, van de Elbe naar de Oostzee

‘Door de sluis of wachten tot morgen’,was de keuze. Bij de nieuwe sluis van Otterndorf waren we wat laat. De ebstroom op de Elbe liep op zijn laatste liters naar zee. We konden nog geschut worden, maar of het lukken zou om door de ondieper wordende geul naar dieper water te varen, was onzeker. De beslissing lag voor de hand. We bleven voor de sluis liggen om te overnachten. Bovendien was er de volgende dag veel minder wind, een min voor de zeilers, en een plus voor ons.

Na een heerlijk rustige nacht, waren we er met 3 schepen klaar voor. Even na 8 uur mochten we de sluis invaren omdat er net een schip van buiten naar binnen was geschut. De sluis die helemaal opnieuw is gebouwd is een technisch hoogstandje. Opgenomen in de zeedijk en voorzien van 3 moderne verticale hefdeuren waarmee de sluis, verkleind of vergroot, gebruikt kan worden. Een minpuntje is dat het kolk-deel van de sluis aan de kant van de Elbe geen glijstangen, maar alleen bolders heeft. Het echtpaar op leeftijd, ze bewogen als stramme klazen door het gangboord, had de grootste moeite het schip bij de sluiswand te houden. Heftig de hekschroef en de boegschroef laten razen, hield het schip, dat slechts aan één sluis-bolder met 2 lijnen vast lag, nauwelijks op zijn plaats. Wij, ietsje jonger bejaard, hadden het makkelijk. Voor en achter vast aan de glijstangen, stegen we, dobberend op borrelende waterbellen, langzaam omhoog. Uiteindelijk voeren we zonder schade de sluis uit, evenals het echtpaar op leeftijd, dat verder zou varen richting Hamburg.

Eenmaal op het Elbe-water, veel rustiger dan de dag ervoor, kozen we ervoor om verder te varen langs de noordoever nadat we, zoals het hoort, de vaargeul recht overgestoken hadden. Brunsbüttel is met de vloedstroom mee vanaf Otterndorf in anderhalf uur te bevaren. Dankzij de wind uit het noorden was het een rustig tochtje. Van de grote jongens, de containerschepen en tankers op weg naar zee of omgekeerd, hadden we weinig last. Irritant zijn de af en aanstormende pilots, die er lol in hebben met hun gigantische hekgolven onze glazenkast te herorganiseren en alles wat we vergaten vast te zetten vliegles te geven.

De grote sluis was een makkie. De houten vlonders langs de sluiswanden, waartegen je stootwillen wegglijden in plaats van te willen stoten zijn tegenwoordig met metalen roosters bekleed. Prettig om niet adem-happend als een spartelende vis op de gladde plankieren te vallen bij het afstappen van je schip, zoals dat jaren geleden menigeen overkwam. Het gaat allemaal mooi langzaam en voor het zeilschip dat bij ons langszij had vastgemaakt, was de sluisprocedure een cadeautje en een sluisbabbel zo geboren.

Het haventje om de hoek bij de sluis in Brunsbüttel heeft ons voorzien van vers ‘Kein Trinkwasser’-water (volgens het opschrift bij de kraan). Als eigengereide Nederlanders hadden wij er zo onze gedachten over, zeker omdat bij een kleine proeverij er toch zeer smakelijk koel vers water uit die kraan kwam. Misschien was het opschrift wel bedoeld de lurkende en happende bezoekers (er was een soort Pinkster-markt met bier en zo), aan te moedigen om het bij dorst na Bratwursten en Backfisch vooral op ‘Bier’ te houden. Overigens, we zijn er na inname van de nodige liters water nog steeds niet ziek van geworden.

Het is relaxed varen op het Noord-Oostzeekanaal. Alleen zodra een gigantisch varend pakhuis je tegemoet komt of oploopt is het zaak voldoende ruimte te geven en goed stuurboordwal te houden. Op 40 km vanaf Brunsbüttel vonden we in het Giselau-kanal een goede plek voor een nachtje over. Meerdere zeilschepen en motorboten kunnen er voor een nacht gratis afmeren voor de sluis. Ooit gingen we die sluis door en voeren we met vrienden in onze toenmalige zeilschepen via de Eider naar Helgoland.

Rendsburg is bij kilometerpaal 62 aan het NOZ-kanaal een ideale plek om snel boodschappen te doen. Met 10-11 km per uur voeren je daarna in 4 uur verder naar de sluis van Holtenau alwaar we vlot met z’n tweeën in de sluis werden geschut. Holtenau aan de kade bij de oude sluis bleek een prima plek om te overnachten. Tijdens een wandeling langs de oude kade aan de binnenkant van de sluis vond Nienke in het park een orchidee, een ‘Brede Orchis’. Niet bepaald een te verwachten habitat voor orchideeën.

Het is windstil, de Kieler Förde oogt als een gladde spiegel. De zon is net op, 6 uur in de ochtend maken we los van de kade. In de middag zou de wind fors toenemen. We varen net buiten de groene tonnen naar het noorden. De zon schildert een brede baan verblindend licht op het water. In de verte zien we de vuurtoren van Kiel en laten haar aan stuurboord liggen. De aantrekkende wind uit het westen vormt de lome deining om in een korte krullende golfslag. Het zicht is uitstekend, in de verte een enkel schip. De uitgezette koerslijn lijkt te kloppen met de werkelijkheid. Om zo te varen, wat wil je nog meer……