Bruggen,bruggen en bruggen

Wakker geworden aan het Zuidlaardermeer kijk ik naar buiten en zie een groep boerenzwaluwen in korte bochten laag bij de grond zwenken, terwijl ze af en toe de grond lijken aan te raken. Het is stil op het meer, de wind is gaan liggen…..

De plek waar we met onze Nine Marit lagen is zo fraai dat een dag extra blijven liggen geen straf was. Tijdens de geplande tocht naar het Küstenkanal langs Stadskanaal, Ter Apel en Haren aan de Eems werden we gedwongen de zondagsrust van de brugwachters te respecteren. We waren verrukt over het stuk natuur achter de haven waar we tijdens een spannende wandeling door een rijk gevarieerd bos naar de vogelkijkhut liepen. De beloofde Witwangsterns lieten zich niet zien. Het schijnt hier aan het meer één van de weinige plekken in Nederland te zijn waar deze zeldzame vogels broeden.

De havenmeester liet ons ook nog filmpjes zien van een rondscharrelende bever op de smalle strook land vlak voor de haven. We herkenden hem direct als de man die ons hielp een in de schroef gevangen stuk dekzeil te verwijderen, een stuk plastic dat we als ongenode gast in de schroef mochten ‘verwelkomen’, toen we in 2014 met de Nine Marit vanuit Ter Apel naar het noorden voeren. Dat we morgen opnieuw die route gaan varen in omgekeerde volgorde levert ons de nodig ‘voorpret’ op. Op een herhaling van een ongenode gast van dat kaliber zitten we niet te wachten.

Ik ben benieuwd hoe het in konvooi varen deze keer zal bevallen. Een oneindig aantal bruggen worden gemeesterd door twee mannen op scooters. De ene man draait de brug open en de andere man draait hem na het passeren van het konvooi dicht. Dat ze daarbij ook van stuivertje verwisselen is om de arbeidsvreugde hoog te houden. De mannen zeiden destijds bij aankomst vlak bij het Zuidlaardermeer dat ze er veel langer over hadden gedaan. Een beetje doorvaren met een schip van 4.10 meter breed in een ondiepe vaart van 5-6 meter breed lukt niet echt. Door de zuiging wordt het varen kruipen en koers houden zwabberen. Een gedwongen meditatief reisje. Onthaasten als les in geduld …..

Klokslag 8 uur in de morgen op maandag, lagen we bij Kropswolde voor de eerste brug, alleen. Na een poosje wachten was hij er ineens. De brugwachter, geelgroen pak, zwarte grote helm motorbril op en een brede grijns. Een vriendelijke babbel waarin hij uitlegde hoe het zal gaan met dit ‘één- schip-konvooi’. Dat het eerste stuk het moeilijkste stuk was, vertelde hij ons pas later. Vooralsnog waren het de gerustellende woorden, “meneer en mevrouw, het komt goed, als U maar goed midvaart houdt”. Het ging goed, maar de ondiepe wallenkanten waren wel erg dichtbij de flanken van ons schip en de zuiging was gigantisch. Er was al eerder een schip vastgelopen.

Bij het sluisje kregen we uitleg waarbij hij ons vertelde tot waar hij onze begeleider bleef. Even later was er plotseling nog een geelgroene man op een scooter, zijn collega. Beurtelings scheurden ze, elkaar afwisselend, naar de volgende brug.

Niet de breedte of diepte van het vaarwater bezorgde me een permanente staat van samengeknepen billen. Het waren de bruggen, in totaal bijna 50 stuks, die voor mijn gevoel vaak net te smal voor ons schip waren, zeker als je al zwabberend varend moet mikken tussen met ijzer of hout beklede betonnen bruggenhoofden. Het is knap dat Nienke dankzij haar stuurmanskunst geen brug heeft geraakt. Misschien ook wel door mijn angstige kreten ‘stuurboord of bakboord’ als ik, meestal ten onrechte, meende dat het niet goed ging. Zelf was ik minder handig en tikte met de hoek van het zwemplateau tegen een brug-balk. Ik moet bekennen aan de geelgroene en later de oranje mannen op scootertjes lag het niet. Het is vooral de stress om als een zwabberende half-dronken matroos na een kroegentocht door een smal steegje te moeten lopen en dan bang te zijn dat je pas gepoetste schoenen krassen zullen oplopen.

We hebben het in 2 dagen volbracht, van het Zuidlaardermeer naar Ter Apel. Ter Apel waar onze vrienden al lagen te wachten om samen een konvooi te vormen richting Duitsland en Denemarken……