Vrijstad in Groningen

Vanuit de Oosterhaven in Groningen ben je zo maar in het centrum van de stad. Dat we in de avond na het eten de kuierlatten namen in een totaal andere richting en op een bijzondere plek geraakten was toeval. Lopend langs het Eemskanaal naar het oosten kwamen we langs een stuk bos. Een hek versperde de toegang tot een plek die me deed denken aan vrijstad Christiania in Kopenhagen. De locatie, een stuk bescheidener van omvang dan in Kopenhagen, oogt authentieker en rommeliger, zoals we dat kennen uit de tijd van de Hippies die een vergeten bouwterrein hebben gekraakt en ingericht met oude caravans en tot woonplekken omgebouwde oude bussen. Nieuwsgierig loerden we door het hek, waarop een fleurig geklede vrouw naar ons toeliep en ons uitnodigde om een kijkje te komen nemen. Twee koters, slechts gekleed in een hesje en voor het gemak geen onderbroek, waren samen met een wat ouder kind van oude kussens een hut aan het maken. De vrouw wees ons aan waar ze woonde, een kleurig geschilderde stacaravan, waar binnen enkele lampjes brandden. Water hebben ze niet, dat moeten ze elders halen. Elektriciteit krijgen ze van de gemeente en daar wordt gewoon voor betaald. Hoe het met de riolering zit, hebben we niet gevraagd. In het door berenklauwen overwoekerde terrein een plekje zoeken voor een ongestoorde uit-de-broek-sessie lijkt me wat lastig.

De hele entourage, de rommel, de oude troep die ooit dienst heeft gedaan, maar nu ligt te verroesten, past op de een of andere manier in dit ruige stukje groen. Er gaat een soort natuurlijkheid vanuit, waar wij in de jaren 70 ook naar verlangden. Terug naar de natuur, weg van de civilisatie. We hebben in die tijd zelfs overwogen in Noorwegen ergens in een afgelegen gebied een huis te bouwen en er een simpel bestaan op te bouwen. Een beetje naïef en onrealistisch achteraf bekeken, want uiteindelijk zijn we gewoon brave aangepaste burgers geworden met een beroep, een huis en een auto. Misschien dat we daarom zo gecharmeerd waren van wat we daar zagen. Hier leven mensen, die gewoon doen wat hun zint, die tevreden zijn met een uiterst simpel leefpatroon in een geïsoleerde primitieve woonomgeving. De mensen die we spraken maakten geen gestresste indruk, en leken zich geen zorgen te maken over het wereldgebeuren om hen heen. “Het zit erin dat we hier weg moeten” zei een van hen. “ De gemeente wil het terrein gaan gebruiken om er huizen op te zetten sinds het bestemmingsplan is veranderd. “We zien wel wat er van komt”, was het laconieke antwoord. Op de terugtocht naar ons schip, hadden we het over het contrast tussen hun en ons leven en wat vrijheid eigenlijk betekent. Zijn wij meer vrij door alles wat we hebben en alles wat we ons kunnen permitteren? Feit blijft dat we, zij het in een andere vorm, een soort van vrijheid ervaren door onderweg te zijn, verrast door onverwachte ontmoetingen met mensen van verschillende pluimage op nooit eerder bezochte plekken…..

Auteur: Rob en Nienke Peters

Gepensioneerd echtpaar dat met respectievelijk hun zeilschip en hun motorboot voer naar bij voorkeur Noordelijke bestemmingen, Oostzee en de binnenlandse wateren van Europa. Sinds de verkoop van de motorboot, eind 2023, maken ze per Camper reizen door Europa. Toon alle berichten van Rob en Nienke Peters