Juist bij vallende nacht en vallend water
In mijn herinnering stond in Berg en Dal bij hotel Erica een huis als attractie voor zeeziekte-gevoelige types. Als oudere peuter heb ik daar mogelijk al mijn zeebenen gevormd, destijds nog onbewust van de latere implicaties als toekomstig bootjes-mens. Via een trap kwam je, van buiten gezien, een schijnbaar rechtop staand huis in. Zodra je binnen trad was alles scheef. De muren, de plafonds en de deuren leken volledig uit het lood te staan terwijl je het gevoel kreeg aan een evenwichtsstoornis te lijden. Lopend door deze attractie nam het gevoel dat er iets mis was met je alleen maar toe. Als na enige gewenning dat alles scheef is de misselijkheid wat afnam, was de rechtopstaande normale wereld een onwezenlijke ervaring bij het naar buiten komen.
In de haven van het Duitse Waddeneiland Juist beleefde ik deze deja-vue ervaring tijdens het vallende tij. De haven valt droog en niet zo’n beetje. Als de modder nu overal even zacht zou zijn, was er waarschijnlijk niets aan de hand. Een bootje nestelt zich meestal zachtjes en rechtop in het modderige slib. Ons bootje dus niet. Vermoedelijk heeft op deze ligplaats een smal, diepstekend schip gelegen waarbij hij een prettig geultje had geploegd. Brede Nine Marit vond tijdens het droogvallen geen steun aan haar bakboord zijde en ligt nu, scheef als geen ander schip in de haven, als een matrone op haar zij na een copieuze maaltijd uitgestrekt op een modderbed.
Terwijl ik dit schrijf hang ik scheef in de Nine Marit en heb moeite om niet van de bank te glijden. Nienke heeft uit voorzorg haar been om de tafelrand geklemd opdat ze niet ruggelings het glazenkastje aan de overkant in glijdt. In een poging me schrap te zetten drukken mijn tenen tegen de binnenkant van mijn schoenen alsof ze te klein zijn. Uiteraard hebben we de wijnflessen veilig aan de lage kant gezekerd. Evenals de basilicum en de zelfontbrandende lampjes van de Hema, die zo leuk oplichten in de schemering na een dagje zonlicht op hun deksel. We delibereren over hoe het moet bij het slapen gaan. Het opkomend water dat ons scheepje in een gezondere houding moet brengen zal zich pas rond 2 uur vannacht doen gelden. Aangezien ik aan de stuurboordzijde lig en Nienke links van mij, maak ik me geen zorgen. Nienke helaas des te meer omdat de bedrand aan haar linker zijde niet hoog is.
Misschien moeten we maar wakker blijven totdat we weer recht liggen. Nienke opperde nog de mogelijkheid om het gastenbed te gaan gebruiken. Maar daar heb ik bezwaar tegen gemaakt. Dat gastenbed is in gebruik als opslagruimte voor alles wat we teveel aan boord hebben. Met ons erbij wordt dat krap. Bovendien zitten er aan het voeteneinde kastjes waar we onze reserve wc-rollen gestouwd hebben. Voordat je het weet glijden we met onze voeten ongemerkt tussen de rollen en die zijn nog niet gebruikt.
De maan is halfvol en staat vanavond ook een een beetje scheef aan de hemel.
Er klinkt wat gepruttel uit de modder om het schip waarin afgedrukt het pootjes-spoor van een eend die verlekkerd bezig was het slijm op het slib af te lebberen.
Wij hebben overigens heerlijk gegeten. De stemming is opperbest….al missen we Bo….
Nine Marit onderweg 
Jullie liggen er wel erg scheef bij, moet ik zeggen.En ik kan mij voorstellen, dat je zo’n situatie liever overdag zou hebben.In het donker beleef je dat toch anders.
LikeLike
Ik zag al dat jullie op Juist lagen. En we zeiden tegen elkaar: “die liggen nu mooi droog”. Behalve dat probleem is Juist overigens best leuk. Kneuterig Duits Waddeneiland.
LikeLike