Van Fedderwardersiel over de Jade naar Bremerhaven.
Dat hadden we nog niet eerder gedaan, droogvallen met de Nine Marit. Eigenlijk wisten we niet dat het zou gebeuren totdat we in de haven van Fedderwardersiel zomaar scheef lagen. Dat de kleine roeibootjes aan de andere kant van de steiger allang op het slik waren droog gevallen had ons moeten waarschuwen. Omdat de steiger scheef ging liggen op de plaat, merkten we dat de ballen tussen de steiger en ons schip wel erg plat werden. Dat ze met een knal hadden kunnen knappen zou me niet hebben verbaast. Met een buurman en zijn vrouw en wij zelf hebben we een poosje vruchteloos tegen de Nine Marit staan drukken. 11 ton vast in de modder druk je niet even weg, al waren we met meerdere mensen geweest. De rest van de fenders die we nog hebben voor het geval dat, en dat was nu het geval, hebben we zo goed mogelijk tussen de andere ballen gepropt om de krachten op het schip te verdelen. Niet dat dat veel hielp maar je moet wat, om je bezit van schade te vrijwaren. Die schade hebben we niet gekregen, de ballen hebben het gehouden.
Toen het water weg was, dat heb je bij eb, bleken we op een bult te liggen. Een maf gezicht, Nine Marit op een bedje van zand en modder, als een pasja op een poef. Hoofdschuddend en inwendig mezelf op de kop gevend dat ik, die altijd haast neurotisch probeer vooruit te denken, dit niet heb voorzien. Het hele gebied waar we door voeren, de Jadebusen, de boezem van de Jade, is vergeven van de droog vallende platen en banken, met of zonder slik, dat je schoeisel zo lekker vastzuigt en weigert los te laten zo gauw je een poging waagt er in te gaan lopen.
Het woord ‘droogvallen’ houdt me bezig. Wat valt er eigenlijk droog? Het schip is van onder toch nat en wat valt er te vallen. We hadden niet eens in de gaten dat we vielen, het was meer droog zakken, of misschien moet ik zeggen nat zakken tot dat we droog liggen, na enige tijd dan. Want droog gevallen zijn kun je dit niet noemen. En als je zelf valt als het droog is, is dat dan ook droog-vallen? En val je nat als het regent?
De volgende dag zouden we na het nachtelijke hoogwater opnieuw nat zakken tot droogte. De wekker op 7 uur gezet, stond ik even later, ongewassen en ongeschoren, met mijn kont tegen de zeereling, die is bij ons heel wat steviger, dan op de meeste zeilboten, Nine Marit een duwtje te geven, zodat ze bij het ‘droogvallen’ een gepaste afstand tot de scherpe rand van de drijfsteiger zou houden. Dat klusje heeft me 3/4 uur bezig gehouden. Dat er naast de ligplaats ook nog eens fors gespuid werd met veel warreling in het water rond de ligplaats heeft er zeker mee te maken dat ik nu enig ongemak ervaar bij het zitten. Voldoening gaf het wel. Ons schip heeft zich bij die tweede droogval-manoeuvre met zachte schokjes en rechtop op de bult neergevlijd. Nine Marit blij, ik blij en niet te vergeten Nienke blij, die lekker in bed is blijven liggen, nadat ze Bo ‘s nachts nog een keer had uitgelaten.
Bo moet vaker plassen, bij voorkeur op de wal. Bij een verschil van bijna 4 meter tussen eb en vloed, is het bij laag water lastig om de kade te beklimmen langs de soms gladde stalen trap.
Met een teckel onder de arm en slecht één hand over om je aan de ladder vast te houden is het een hachelijk avontuur. We hebben daar dus wat op gevonden. Bo gaat in de draagtas van Ikea voorzien van een schouderband, rits vrijwel dicht, koppie eruit, schouderband om de nek van Nienke, inderdaad Nienke, die dan met twee handen aan de sporten de trap op klimt waar ik boven het pakketje aanpak en Bo verlos uit zijn verpakking. Hij doet dan direct een lange plas, het liefst vlak bij mijn voeten.
Het is warm, Bo heeft het er moeilijk mee, zijn jas kan niet uit en zweten kunnen hondjes niet. Hij drinkt veel, dus ook veel plassen. Misschien komt het ook wel omdat we denken dat hij toch wat onder de leden heeft nu hij een stuk ouder is. Na het eten wil hij nog wel het spelletje doen, wie het hardste aan zijn dekentje kan trekken. Hij heeft nog altijd de fanatieke instelling om altijd maar te willen doorgaan. Zeker nu met de hitte van de dag, houdt hij het niet lang vol en gaat dan hijgend, de tong uit de bek naast zijn mandje liggen.
Het was warm, broeierig warm. Eindelijk hebben we wat regen gehad, een verkoeling die welkom is.
De voorspelde onweersbuien zijn niet tot ontwikkeling gekomen.
We liggen na wederom een schitterende tocht over het wantij in de haven van Bremerhaven. Een moderne, goed geoutilleerde haven, waar we mooi beschut liggen….
Nine Marit onderweg 
Mooi verhaal!
Wij hebben verschillende malen in de ‘jachthaven’ overnacht, waar je trouwens ook droogvalt cq droog valt!
En we hebben een paar keer naar dat steigertje in de vissershaven staan kijken met de gedachte ‘zou dat beter zijn?’ Het voordeel leek ons dat je iets eerder in het tij weg kan. Maar de sterke stroom uit de ‘siel’ leek een tegendeel. Maar een hondje in een mandje is een complicatie die we niet hebben…. Enfin, een beslissing die we dit jaar niet hoeven te nemen…..
LikeLike