Horta op Faial

25 en 26 maart
Wat een hondenweer. Zelfs de teckel van mijn zoon zou hier zijn neus voor ophalen. Horta op Faial maakt haar naam niet waar. Het Azoren-hoog is wel erg laag geworden. Het ene na het andere depressie-front meent hier zijn water te moeten droppen. Een wandeling over de kade naar het stadje, lijkt meer op een gang door de auto-wasstraat. De broek die stijf stond van het zout had de wasbeurt kunnen overslaan.
Vanmorgen heb ik alle vuile kleren naar de wasserette gebracht, waar ik hen na 2 uur weer mocht ophalen. Nu weet ik dat men op zee minder snel vies wordt als in Amsterdam of Sneek. Toch begint de boel na enige tijd te geuren naar iets wat het meeste lijkt op een natte dweil die te lang in de emmer heeft gelegen. De leerlingen maken gebruik van de wasmachine aan boord. Een nadeel daarvan is dat de was nat uit de machine komt en ook droog moet worden. Bovendien is er een strak schema waarin staat wie en wanneer iemand aan de beurt is. Allemaal een beetje lastig, zodat ik maar weer eens voor het gemak koos.
Iedere zeiler kan hier zijn wonden likken. Verschillende bedrijfjes bieden hun diensten aan, van zeilmakers tot waterpomp-installateurs. Elk schip heeft wel wat, dat onderweg de geest heeft gegeven. Hier is de gelegenheid om dat allemaal te herstellen, voordat de reis verder gaat.
Ik voel me thuis op Horta. De mensen zijn vriendelijk, ondanks dat ze duidelijk lijden onder de crisis. De huizen zijn slecht onderhouden, de sfeer is die van 20 -30 jaar geleden. Er zijn geen grote modewinkels, nauwelijks luxe restaurants en bars. Je vind in het stadje merendeels kleine winkels met heel gewone spullen, eenvoudige bars waar je voor 60 cent een kopje espresso drinkt of voor een euro een biertje van de tap krijgt.
Opvallend is dat er geen flats of hoge gebouwen zijn. Alles oogt nog vrij authentiek.
Bij de kapper was ik voor het weinige haar dat er op mijn hoofd zit, maar dat nodig gemaaid moest worden, slechts 5 euro kwijt. Voor dat bedrag, heeft de oude kapster, die volgens haar zeggen al 29 jaar in het vak zit, mijn hoofd ook nog met een onbestemd goedje ingesmeerd dat lekker rook.
Er is een Cafe in Horta dat de hele zeilwereld kent; ‘Peter Cafe Sport’. Iedere zeiler die het heeft gewaagt de oceaan over te steken en hier in Horta voor tijdelijk een rustplek vond, kent dit beroemde Cafe. Na aankomst van ieder schip, heeft de bemanning de weg naar deze kroeg gevonden, de terugweg naar het schip was vaak lastiger. De leerlingen zijn de eerste avond met de crew mee geweest. De cola en de sapjes smaakten hun best.

Maandag moest er weer gestudeerd worden, het gaat nu om de laatste loodjes. Het eind van de reis komt in zicht en daarmee ook het schooljaar. Vanmiddag zijn een aantal leerlingen naar het plaatselijke zwembad.
Mijn timing om met een bus een rondrit te maken over het eiland, was niet best. Ik heb veel regen en mist gezien, maar weinig van het landschap. De rotsachtige kust bestaat vooral uit zwarte grillige vulcaanas-formaties en basalt. Op de weilandjes zie ik Hollandse koeien tussen veelkleurige bloemen die ik ook ken van Madeira en La Palma.

Wel erg aardig om met de collega scheepsarts van de Regina Maris ervaringen uit te wisselen. Een telefoongesprek met het medisch thuisfront over een ingestelde behandeling bevestigde onze gemeenschappelijke aanpak en dat geeft je weer zelfvertrouwen. Onder het genot van een glas vinho verde en een halve geroosterde kip hebben we elkaars persoonlijke roerselen tegen het licht gehouden dat tijdens het eten steeds minder werd. Of het nu de wijn was of de regenwolk weet ik niet meer, het was een aangename lunch.
Gelukkig is het rustig in de medische scheepspraktijk. De meeste pijntjes of ongemakken kunnen vaak met enkele woorden bezworen worden. De leerlingen hebben hier aan de kade voor tijdelijk een vaste voet aan wal. Mooi, die afwisseling van op zee zijn en dan weer een periode aan de wal. De focus wordt verlegd en het dagelijkse patroon doorbroken. Het veranderlijke element geeft onrust maar ook kans op vernieuwing en groei.
Door het raam kijkend zie ik zowaar een zonnetje en de top van de Pico, de vulkaan op het naast liggende eiland, waar de witte wijn van de Azoren vandaan komt. Het glas wijn dat ik gisteren dronk had een aangenaam geurend bouquet van meloen en citrusvruchten. Een iets bittere afdronk, maakte het smaakpalet tot een klein feestje. Na 11 dagen tijdens de overtocht op een droogje gezet te zijn, komt zoiets extra lekker bij je binnen. Ja, ik ben nu eenmaal een wijn-liefhebber en vind het leuk om telkens weer nieuwe smaken te ontdekken.
Horta je hebt mijn hart gestolen.

Foto’s;
Aankomst Horta op Faial
Tekeningen op de kade
De 2 scheepsartsen van de Regina Maris en de Wylde Swan

Auteur: Rob en Nienke Peters

Gepensioneerd echtpaar dat met respectievelijk hun zeilschip en hun motorboot voer naar bij voorkeur Noordelijke bestemmingen, Oostzee en de binnenlandse wateren van Europa. Sinds de verkoop van de motorboot, eind 2023, maken ze per Camper reizen door Europa. Toon alle berichten van Rob en Nienke Peters