Je zou het een verkeerde afslag kunnen noemen. Toch waren we zomaar op Schiermonnikoog. Niet met een zeilboot, niet met onze voormalige motorboot. Nee met fietsjes, onze nieuwe elektrische vouwfietsjes. Uiteraard na een overtocht met de veerboot van Lauwersoog naar Schier. De fietsjes zouden mee op de boot als handbagage, ingevouwen als een knutselwerk. Een puzzel waar we nog bij de camper een tijdje mee bezig waren voordat we op stap konden. Nadat we de camper hadden achtergelaten op de Camperplaats bij de Sluis van Lauwersoog, fietsten we met de sturen omhoog ( advies van de dealer) als twee reusachtige hoektanden vanwege het idee dat ze zo bij de veerboot smaller op te vouwen zouden zijn. De afstand naar de veerboot was slechts 200 meter,maar remmen bleek alleen mogelijk met een in onmogelijke stand verdraaide pols. Eenmaal bij de boot aangekomen en na de fietsjes te hebben ingevouwen, wilde mijn fietsje de in de handleiding beloofde truc ‘de fiets duwen in half opgevouwen toestand’, de helling op naar de veerboot niet waarmaken. Terwijl Nienke fluitend het best wel zware fietsje met het zadel in de hand als was het een boodschappenkarretje van AH de oprit opduwde, had mijn fiets tijdens het duwen de neiging zich te ontvouwen tot een brede grasmaaier. Een nogal lachwekkende exercitie die pas met behulp van een krachtig stuk elastiek dat Nienke verstandigerwijze had meegenomen, tot een hanteerbare duwkar omgevormd.
De dagen dat we met de camper onderweg waren stonden in het teken van ‘wennen en oefenen in het fietsen met de nieuwe elektrische fietsen’. Een merkwaardige sensatie rijker, dat er iets van achteren duwt als je de trappers draait. De duw kun je ook nog in stappen van 5 versterken. Een helling op in standje 2 geeft je vleugels zonder een slok uit het bekende drankje uit blik. Toen we vorige week de fietsjes net hadden, ontdekte ik bij de eerste fietstocht een irritante tik in het frame, waarvoor we terug moesten naar de dealer in Zwolle. Het probleem was snel opgelost, evenals een wat ratelende derailleur bij het fietsje van Nienke. Dat ik op Schier aangekomen opnieuw een tikje hoorde, sloeg een deuk in mijn vertrouwen en bij mij rees de twijfel of ik wel een goed product had gekocht. Na een diepgaand onderzoek midden op het fietspad viel het kwartje; een steentje in het profiel van de voorband…. Bijna het hele eiland hebben we in twee richtingen rond gefietst. Geen centje pijn, geen zure benen door de vele steile heuveltjes op de fietspaden, het was een peddel-feestje.
Schiermonnikoog is prachtig, eenmaal weg van het drukbezochte dorp kom je in het afwisselende duinlandschap of klim je naar een duinweg omhoog om te voet af te dalen naar het kilometer brede strand en de zee. Uitkijkend over zee, komen de herinneringen hoe we daar ooit langs voeren met de Friendship en de Nika op weg naar of uit de Duitse Bocht langs de Waddeneilanden.
We hadden fraai weer, weinig wind op Schier. In het dorp dronken we na aankomst koffie en in de middag voor vertrek een witbiertje, terwijl we de voorbij schuivende mensen bekeken en bekritiseerden. In de rij van fietsers bij de veerboot die ons weer naar Lauwersoog zou brengen mengden we ons met de fietsen in ontvouwde toestand. Ditmaal geen controle van de kaartjes en ook geen reprimande dat de fietsjes eigenlijk in een hoes verpakt moesten zijn voordat je ze als handbagage mee aan boord mocht nemen….
Terugkijkend op de twee weken camperen was het bezoek aan Nijmegen, mijn geboortestad, een memorabel gebeuren. Rijden met de camper over de 7 heuvelen weg naar Groesbeek. De omgeving verkennen met de fietsjes op weg naar het centrum van Nijmegen, waarbij we langs alle woonadressen reden waar ik tot mijn 16e jaar heb gewoond. Mijn lieve moeder, ze werd door vrienden en kennissen vanwege haar fraaie uiterlijk, ze was een heel mooie vrouw met donker haar en bruine ogen, ook wel een zigeunerin genoemd. Ze kreeg ze kriebels als ze ergens langer woonde dan 2 jaar. Dat resulteerde er in dat we in de periode dat we als gezin in Nijmegen hebben gewoond ik 6 maal ben verhuisd. 4 woon-plekken hebben Nienke en ik al fietsend aangedaan, waarbij ik reflecterend merkte hoe zeer de werkelijkheid verschilt van wat ik me herinner. Ik vond het best confronterend. Nijmegen is enorm veranderd, buitenwijken zijn uitgebreid, de binnenstad is herbouwd en gerestaureerd. Een mooie stad, levendig en vol met leuke winkels.
Nijmegen heeft in de oorlog hevig geleden onder het bombardement op 22 februari 1944. Het bombardement was een vergissing, de geallieerde vliegers dachten de stad Kleef te treffen. Behalve meer dan 800 slachtoffers en vele gebouwen in de binnenstad is ook de oude Stevenskerk ernstig beschadigd en pas in 1953 herbouwd en uit zijn as herrezen. Doordat mijn moeder die bij de bushalte op de Burchtstraat stond te wachten om naar huis te gaan, iets vergeten had in de winkel waar ze werkte en even terugliep, is zij ontsnapt aan een bom die alle mensen bij de bushalte enkele minuten later heeft gedood…
Het steil aflopend gebied vanaf de Burchtstraat naar de boulevard langs de Waal is voor een groot deel gesloopt en door nieuwe huizen vervangen. Ook mijn oude lagere school ‘de Klokkenberg’ heeft plaats moeten maken. Nadat we met onze fietsjes naar de Waalhaven waren afgedaald was het een feest om te merken hoe we moeiteloos de steile weg omhoog langs de Belvedère bij het Valkhof meester werden. Het Valkhof waar ik met mijn broer vrijende paartjes met witte sneeuwbessen uit een plastic blaaspijp van achter een struik heb beschoten….
Nine Marit onderweg 