Bayeux en naar huis

(De blog leest het mooiste op de website, zie boven rechts in de mail)

Terwijl ik overdenk (inmiddels zijn we weer thuis) wat ik over onze trip naar Bretagne nog zal schrijven, komt een ons welbekende man langs de kade voorbij. Hij rookt een pijp, die stevig aan zijn lip lijkt vast te zitten, als was het een infuus met hoogst noodzakelijke tabaksrook. Een aparte verschijning, de pijp ondersteunend met zijn linker hand. Stevig doorstappend, enigszins voorovergebogen en strak naar de grond kijkend, loopt hij ons raam voorbij, altijd dezelfde route en meestal op hetzelfde moment van de dag. Een dagelijks gebeuren, geëvenaard door een andere lokaal bekende man, die, in zichzelf gekeerd, in de avond langs ijlt, paraplu in de hand. We noemen hem het ‘10 voor zeven mannetje’, vanwege het tijdstip waarop hij vaak voorbij komt. De laatste tijd zien we hem ook wel vroeger onze kade frequenteren, op weg naar? Waarheen? Geen idee… Ik probeerde hem ooit eens aan te spreken, maar ik was lucht voor hem….

Bayeux

De Kathedraal Notre Dame de Bayeux maakte vooral indruk omwille van de vroeg-gotische architectuur, de gebrandschilderde raampartijen en de crypte met fresco’s op de kapitelen van de steunpilaren en de muren. De crypte dateert uit de 11e eeuw, behorende bij de voorheen Romaanse kerk die afbrandde. De Kathedraal werd na meerdere branden in delen herbouwd. Tijdens de honderdjarige oorlog (1337-1453) lag de bouw stil en werd het gebouw gebruikt als vesting. Met de torenbouw, afgerond in 1479, werd de Kathedraal voltooid.

De wachtrij voor het Bayeux museum is haast even lang als het daarin tentoongestelde beroemde wandtapijt. Een geborduurde lap stof van 70 meter lang en een halve meter breed. Reden om het bezoek die middag na het bezoek aan de Kathedraal maar een dag uit te stellen. De volgende dag om 9 uur staan we voor de poort van het museum en mochten als eerste bezoekers naar binnen. In een lange donkere ellips-vormige ruimte is het tapijt van Bayeux opgespannen achter glas op kijkhoogte, zodat je, al langs schuifelend met een audiotoestelletje aan het oor, te horen krijgt wat je ziet. En dat is nogal wat. Het doek, La Tapisserie de Bayeux, zoals het in het Frans heet, is het geborduurde ‘stripverhaal’ op linnen doek dat de geschiedenis van de slag bij Hastings en dat wat eraan vooraf ging uitbeeldt met als resultaat de inname van Engeland door Willem de Veroveraar, een Normandische vorst. De slag die plaatsvond op 14 oktober 1066 was het gevolg van een verbroken belofte aan Willem de Veroveraar door koning Harold van Engeland. Willem, woedend, stak met zijn leger in zo’n 700 schepen het Kanaal over en versloeg Harold, waarna Willem tot koning van Engeland werd getroond. Het tapijt zou 2 jaar later zijn gemaakt, en is dus bijna 950 jaar oud. (Voor het hele verhaal is er een mooie en uitgebreide uitleg op Wikipedia).

Volgend jaar wordt het tapijt voor het eerst uitgeleend aan Engeland, een unicum. Nooit eerder verliet het tapijt Frankrijk. Macron zou het in 2018 al hebben toegestaan ter verbetering van de banden met Engeland.

We waren beide onder de indruk van het prachtige borduurwerk, de kleuren, de consistente stijl, de paarden en de schepen die het meeste weg hebben van de schepen zoals de Noormannen die gebruikten tijdens hun plundertochten in Europa. Normandië heet niet voor niets Normandië. Rond 900 vestigden zich Noormannen blijvend in dit deel van Frankrijk en vermengden zich met de plaatselijke bevolking.

Wij hadden een bij tijd en wijle natte terugtocht vanuit Normandië, het mooie weer liet verstek gaan. In etappes van 200-300 km per dag reden we noordwaarts. Deels langs de Opaalkust met steile witte kalksteen-kliffen. Onderweg genoten we van een genoegelijk samenzijn en lunch met onze zeilvrienden die in Boulogne-sur-Mer met hun schip lagen. De stop bij Cap-Blanc-Nez was gehuld in miezerige grijsheid. Het beloofde zicht op de witte rotskust van Engeland was verdwenen in natte nevelen.

De volgende dag zijn we doorgereden naar België waar we in Poppel een mooi stil en zeer rustig overnachtingsplekje vonden bij een begraafplaats. Een man in zijn eentje met een camper kwam de volgende ochtend een praatje maken en vertelde dat de beste frieten van België op de markt in Oostende worden gemaakt. Hij heeft geen huis meer, en in de winter gaat hij naar Portugal. Zijn dochters in België zijn het min of meer vaste plekje in zijn leven, waar hij in de zomer tijdelijk zijn standplaats heeft.

Voor ons was het een mooie trip, al denk ik dat de impulsieve beslissing, om onze eveneens op weg zijnde vrienden in het uiterste westen van Bretagne te bezoeken, misschien wel wat overschat was qua afstand in 2 weken. Ruim 1000 km van Sneek naar Camaret-sur- Mer. Er was onderweg volgens de boeken veel meer moois te zien, moois wat we niet zagen. Een streek van Frankrijk om opnieuw verder te exploreren.

Sneek riep om te helpen bij het ophangen van de lampjes langs de Geeuwkade bij de Kolk en de Waterpoort, een jaarlijkse klus voor een paar trouwe buren, ter voorbereiding op de vlootschouw en de Sneekweek, een verbindend moment voor de buurt met wat chaotische gezelligheid….