Vandaag was zo’n dag dat ook een plan B, een plan C en nog meer plannen van het alfabet niet lukten. We reden door prachtige gebieden, maar na twee keer te vroeg afgeslagen te zijn en de navigatie van slag leek, belandden we op wel erg bochtige smalle weggetjes, waar ik schietgebedjes deed, niets tegen te komen. Zelfs Nienke, van huis uit niet gelovig heeft de reizigers-heilige Christoffel aangeroepen om hulp en die was er zomaar…, misschien wel dankzij het feit dat Nienke per ongeluk het hulpstuk op de tondeuse vergat te zetten en me bij de driewekelijkse kappersbeurt, geschrokken na de eerste maaibaan, maar helemaal als een monnik had kaal geschoren……Tijdens onze queeste zagen we plotseling een weggetje naar beneden bij een Auberge langs het Canal de l’Est. Er stond een camper en er stonden een paar auto’s. Nadat we een km verder een U bocht hadden gemaakt en bij de Auberge hadden gevraagd of we daar een nachtje mochten staan, bleek het ‘gratuit’ te zijn en we konden er zelfs drinkwater tappen. Het terras van de herberg zat vol met happende mensen, het was lunch tijd. Nadat we ons bij het kanaal in de schaduw hadden geïnstalleerd, zochten we het terras op. De meeste gasten waren vertrokken en we kwamen aan de praat met de uitbater en zijn vrouw. Ze wonen er al 40 jaar, in de winter zijn ze gesloten, en zijn gedurende de dag alleen open voor een eenvoudige lunch. Spontaan kregen we het wachtwoord voor wifi aangeboden. Pratend over smartphone gebruik vertelde de vrouw ons dat ze in de wachtkamer van de dokter in Nancy iedereen op zijn telefoon zag loeren. Toen ze met iemand naast haar een gesprekje begon veranderde dat snel in een geanimeerd gesprek tussen alle wachtenden, kwestie van een beginnetje maken en er ontstaat iets moois, iets verbindends….
Bij het biertje voor mij en de thee voor Nienke kwam een bord met charcuterie en meloen op tafel bereid door de uitbater en blijkbaar ook de chef. Terwijl de man met zijn vrouw naast ons op het terras bleven zitten kregen we te horen dat ze er eigenlijk niet wonen en dat hun huis in de buurt stond van Bacarat in Lotharingen dicht bij de Duitse grens. In de winter gingen ze naar Spanje of Portugal waar ze dan langer verbleven in kleine hotels, een camper vonden ze veel te duur, daar kun je heel lang voor in hotels verblijven.
Vlakbij de plek waar we gratis mochten staan was een sluisje, elektrisch te bedienen via een soort stangen waaraan getrokken moet worden. Het is een niet erg druk vaarwater, het Canal de l’Est. In de tijd dat we er stonden hebben we 3 scheepjes voorbij zien komen. Een visser heeft er uren gepoogd wat te vangen en mijn aanbod van een stuk oud stokbrood om de vissen te lokken sloeg hij verontwaardigd van de hand. Dat hij ook nog zijn auto moest verplaatsen omdat de brandweer bluswater kwam tanken uit het kanaal en ruimte nodig had om een dikke slang in de plomp te gooien, droeg bepaald niet mee aan zijn humeur gezien zijn gemopper in de richting van de beide brandweermannen, die hem overigens later heel vriendelijk te woord stonden.
De volgende morgen bleken de beloofde onweersbuien (misschien wel met hagelstenen) de plaats waar we stonden bij Auberge du Coney te hebben overgeslagen. Een lekker zacht buitje spoelde in de nacht het stof en de zwarte onweersbeestjes van de camper. Na de koffie bij de twee schatten van de Auberge, zijn we richting het noorden gereden, langzaamaan, omdat er nog steeds ten noorden van ons forse onweersbuien werden voorspeld. De camperplek in Etival-Clairefontaine bleek een letterlijke en figuurlijke verademing, waar we in de schaduw van de bomen bij een ruisende beek de hitte van de dag konden trotseren. De volgende dag vroeg op, bij de bakker langs( open vanaf 6 uur!) en wederom rustig aan verder naar het noorden, waar we in de middag belandden in Esneux (België) aan de Ourthe en de Camperplaats vol was. Toch een plekje gevonden vlak ernaast op een parkeerterrein, waar ons werd verzekerd dat we daar best een nacht mochten blijven. We zijn onderweg naar huis…..
Nine Marit onderweg 