Als een rij kippen op stok stonden ze daar, campers, naast elkaar hoog op de wal van het Noordoostzeekanaal. Enigszins denigrerend vroegen we ons af wat daar nu leuk aan was. Met de camper-neus gericht naar het kanaal, luifel uit tegen de zon, zittend op een stoeltje met een glaasje bier in de hand, loeren naar de voorbij varende schepen. Wij, in ons schip op weg naar Holtenau en de Oostzee hadden destijds nooit gedacht dat we een paar jaar later zelf een camper zouden hebben en dat we net zo op een plekje aan het water zouden zitten innig tevreden met een glaasje wijn in de hand. Al moet ik erbij zeggen dat we samen met zoon en schoondochter en hun eigen camper op een heel wat mooier en rustiger plekje stonden. Het massale samenhokken op een grote camperplaats met tientallen campers is aan ons niet besteed. De plekken die we na wat zoekacties vonden waren meestal plekken bij een boerderij of wat vroeger een boerderij was geweest. Er zijn een aantal app’s die ons de weg wijzen. Zeer nuttig dankzij de uitvoerige beschrijvingen van eerdere gasten.
Opnieuw kwamen we voor een paar dagen in Twente terecht. In de omgeving van Oldenzaal werden we getroffen door het heuvelachtige landschap met stukken bos en daartussen delen met landbouw en boerderijen. De Mosbeek en de Dinkel slingeren tussen de heuvels door en je kunt zien dat recent de overvloedige regen het peil van de beek en het riviertje fors heeft doen stijgen, waarbij de oevers zijn afgekalfd en delen gele leemgrond bloot zijn komen liggen. Op de wandeling langs de Mosbeek was te zien dat grote hoeveelheden losse takken en bladeren zich hadden opgehoopt bij versmallingen van de beek.
Met onze fietsjes reden we de volgende dag een route rond Ootmarsum. Af en toe was het stevig klimmen en keken we afgunstig naar de mensen met hun elektrische tweewielers, die ons op de helling naar boven fluitend voorbij fietsten. Ook naar beneden fluitend, maar dat was van de wind. Regelmatig lagen we dan ook in de berm in een minder geslaagde poging de langs suizende gemotoriseerde oudjes, volledig in de ban van hun fietscomputer op het stuur, te ontwijken. Waarschijnlijk zien we binnenkort leeftijdsgenoten op een nieuwe fenomeen, de fatbike, de fietspaden onveilig maken, liefst zonder helm, want dat staat stom.
Ootmarsum, het kunstenaarsdorp van Twente is de moeite waard om te bezoeken. De toerende oudjes op hun laag-vliegende fietsen komen hier tot rust op één van de talrijke terrassen rond de kerk. Wij zochten en vonden een plekje op één van de terrassen en werden gedwongen mee te luisteren naar een Duitse oudere dame, veel ouder dan wij, met een schelle stem, die de roerselen van haar familie meende te moeten delen met haar eveneens veel oudere vriendin die blijkbaar net als ik hardhorend was. Probleem alleen was, dat ik mijn hoorapparaten aan had staan en nieuwsgierig als ik ben, niet de neiging had ze uit te zetten. ‘Het was niet best met een nichtje’. Voor zover ik begreep had ze een relatie met een getrouwde man, op zich al een schande. Hij stemde fout, AFD volgens haar, en was zeker 10 jaar ouder dan het nichtje. Zij, de vrouw, vond hem ‘een engerd, een pluk haar onder zijn neus en een veel te grote bril met donker glazen’, waardoor je zijn ogen niet kon zien. ‘Ein Arschloch mit gefärbten Haaren’. Het ergste was dat het nichtje haar goed bedoelde raad niet wilde horen, ‘Naar mij luistert ze niet’.
De kerk, in Bentheimer-kalksteen gebouwd, dateert uit ongeveer1000 na C, althans het middendeel. De indruk van de kerk is er een van zwaarte, al is gepoogd het geheel te verlichten door de vroeg-gothische stijl van de grote vensters. De katholieke versierselen in de vorm van sombere schilderijen met rampspoed-taferelen domineren. Een man stond midden in de kerk iets religieus te zingen, zichtbaar genietend van de galm die hij produceerde. Nadat we sluipend een rondje door de kerk hadden gemaakt en het potje met de gleuf, smekend om een bijdrage, hadden gespekt, liepen we weer naar buiten.
De gestileerde beeldengroep bleek gemaakt door een oude bekende, Kiny Copinga. We herkenden haar stijl. Ze moet inmiddels meer dan 80 jaar oud zijn. Ooit was ze een patiënte van mij, en volgens Wikipedia leeft ze nog. Gelukkig maar, een beetje vervelend als iemand na je behandeling overlijdt.
Na ons vertrek uit Twente, kregen we via het nieuws te horen dat er op de plek waar we met de camper hadden gestaan veel regen was gevallen. De A1 stond blank bij de Lutte. De camperplaats waar we stonden vlak bij de Lutte, heeft vast ook onder water gestaan. Gesteund door opgedane kennis omtrent het weer tijdens de vele jaren varen met onze scheepjes waren we net op tijd vertrokken naar het noorden……
Nine Marit onderweg 