Ogentroost

Het is wat stil op mijn blog en dat heeft een reden. De plannen die we hadden blijven voor even in onzekerheid hangen, of beter gezegd, zijn onvrijwillig in de koelkast beland. Vanwege twee ingreepjes aan mijn ogen in verband met een plotselinge verergering van mijn sluimerende glaucoom, zijn we min of meer veroordeeld om in de buurt van Sneek te blijven. Inmiddels is één oog succesvol geopereerd, waarbij tegelijkertijd, parallel aan de glaucoom behandeling, de lens met een lichte staar is vervangen door een kunstlens. Dit betekent dat ik voorlopig niet mag autorijden, in de periode van de nabehandeling. In de wachtrij voor de ingreep aan het andere oog kunnen we niet ver weg en moeten we ons tevreden stellen met kleine tochtjes in de buurt. Nienke rijdt uitstekend met de Camper al laat ze het manoeuvreren op krappe plekken het liefst aan mij over. De onrust of het goed gaat met de ingrepen en de controles die erna komen beperken de mogelijkheden. Het is weer eens duidelijk dat het leven allerlei verrassingen voor je in petto heeft hoe oud of hoe jong je ook bent.

Hoe is het om te constateren dat cámperen iets heel anders is dan motorbootvaren. De keuzes voor een plek om te overnachten of te verblijven zijn er in overvloed. Allerhande apps bedienen de zoekende camperaar. Een uitgezochte plek kan meevallen of tegenvallen. Ons laatste tochtje naar een camperplaats in Drenthe resulteerde in een plek waar onze camper buiten het toegangspad zou veranderen in een woonboot vanwege het drassige moeras waarin de staanplaatsen waren veranderd. Met twee campers, onze zoon en schoondochter hebben een zelfde camper, hebben we er op het toegangspad één nacht gestaan om vervolgens in de ochtend snel te vertrekken naar een droge plek.

De Meistershof bij Dwingeloo voldeed aan de beschrijving, alles klopte en de omgeving nodigt uit tot prachtige wandelingen in een afwisselend natuurgebied. Misschien is dat wel het aardige van onderweg zijn met de camper, vrij snel ben je zomaar op plekken die je anders met een schip niet kunt bereiken, al moet ik bekennen dat die redenering ook omgedraaid kan worden. Met onze voormalige schip kwamen we op plekken waar je met een auto of camper onmogelijk kon komen, was het niet een eiland, dan wel een waterrijk gebied zonder wegen of parkeermogelijkheden. Wat ik het meest aardige vind aan de camper is het rijden door gebieden die je normaal gesproken niet frequenteert, zeker niet met je eigen auto, die ik eerder zie al een vervoermiddel om ergens vlot te komen. In de camper rijden is een feestje op zich zelf, door de hoge zit, het uitzicht van achter het stuur of de bijrijdersstoel. De spanning om je rijdend buitenhuis veilig over smalle weggetjes en langs onverwachte obstakels te loodsen, maakt het rijden aantrekkelijk. Tegelijkertijd is er ook een rustgevende kant, je rijdt langzamer en neemt meer de tijd. Aandachtig en afstandelijk gericht op het rijden zelf, met een wagen die driedimensionaal 4 keer zo groot is als de auto die thuis in de carport staat. Ik kan me voorstellen dat de ware gedreven vrachtwagen chauffeur dit beroep koos vanuit een soort gevoel de bestuurder te zijn van iets groots, in controle over iets dat vele malen groter is dan je eigen lichaamsafmetingen.

Ik prijs me gelukkig dat we geen haast hebben, geen verantwoording moeten afleggen ergens op tijd te zijn, binnenwegen kunnen kiezen in plaats van snelwegen. Slechts de afmetingen van onze camper zijn beperkingen om rekening mee te houden, tunnels, smalle weggetjes of straten die dood lopen, modderige zachte bermen waar in je kunt wegzakken en zo kun je nog meer obstakels verzinnen. De vorige eigenaar had dan ook als reminder, een stukje karton op het dashboard geplakt met de hoogte, de breedte en de lengte van de camper daarop vermeld. Dat karton zit er nog, we laten het zitten…..