Maand: mei 2024

In het pinksterweekend waren we wederom met 2 campers op stap. Onze zoon en schoondochter hadden een locatie op het oog in het Emstal in Duitsland.

We zijn nog niet volledig op orde in ons nieuwe rijdend buitenhuis, al blijft het ermee rijden vanaf de hoge zit een leuke ervaring. We hebben inmiddels een aardig aantal mooie plekjes om te staan en te overnachten gevonden. De wereld bezien vanuit een camper is anders dan vanuit je gewone auto of je schip. Nieuw voor ons is hoe we omgaan met de beperkte ruimte en hoe je alles het beste indeelt. In ons schip, vijf meter langer en bijna 2 meter breder dan de camper, was er voor ons gevoel altijd ruimte om spullen op te bergen, al zat er daar ook een grens aan. Ik had een rommel-lade met van allerlei spullen die wel eens van pas konden komen, maar die we nooit gebruikt hebben. Dat verlengbare lampje op een buigzame steel om onder de motor te kijken heb ik aan boord nooit gebruikt. Het rolletje speciale plakband om een lekkende leiding te repareren, ook nooit gebruikt. De grote objecten zoals stoelen, tafel en bijzet tafels lagen onder het luik in de kuip naast sommige spullen die er in 10 jaar niet uit zijn geweest.

Helaas heb ik een eigenschap die geen prijs verdient. Ik vergeet wat ik ooit aan ‘mogelijk nuttige’ spullen heb gekocht. Van gereedschap dat ik nooit heb gebruikt, heb ik er twee of meer. Bij de afgeprijsde spullen in de Gamma zie ik soms zo’n mogelijk nuttig tangetje liggen en denk dan, die kon wel eens handig zijn…. . Een groot deel van mijn verzameling lijntjes, elastieken, sluitingen, zaklampen, en gereedschappen die ik aan boord ooit meende nodig te hebben maar nooit heb gebruikt, heb ik, impulsief of beter gezegd ‘enigszins overwegend’ met het idee ‘je weet nooit of het van pas komt’ overgeplant in de camper.

Bovendien, dat alles logisch geordend opslaan in de bergruimte, de garage van de camper, is niet mijn sterkste kant. Zeker omdat er geen grote laden zijn die je dicht kunt schuiven. Veel van die spullen blijven dus in het zicht in de ondiepe nissen van de garage.

Mijn zoon Ewout en mijn schoondochter Fenny zijn organisatorische wonders, die ons bij ons laatste reisje hebben geholpen de garage van de camper handiger in te delen. De fietsen stonden plat tegen de achterwand. De handige spullen, opgeslagen in de ondiepe vakken tegen de voorwand, waren slecht bereikbaar omdat de stoelen, tafels en het droogrek, bevestigd met te veel elastieken, ervoor stonden. Als we de vloerwisser, een spons of een opgerolde lijntje nodig hadden, moest vrijwel alles eerst verplaatst worden, waarbij ik voortdurend mijn kop stootte tegen een uitzetter van de deur die naar mijn smaak te laag zit voor mijn vermeende lichaamsafmetingen.

Toen ook nog bleek dat ik in mijn neiging om mogelijk nuttige of handige spullen aan te schaffen, in de loop der tijd meer dat 10 spanbanden in alle soorten en maten verzameld had, heeft mijn zoon een grondige reorganisatie van de garage in de camper opgestart.

We zijn allebei blij met het resultaat. Kilo’s lichter, verlost van vele onnuttige zaken, al moet ik bekennen dat ik een paar van die onnutte zaken, zoals een lang stuk elastiek en een paar handschoenen na uitvoerig overleg met Nienke toch weer terug in de vakken heb gelegd. Je weet maar nooit waarvoor het handig kan zijn….. Echter de garage is nu wel op orde. De stoelen en de tafels zijn in een wip te pakken. De fietsjes staan dubbel gevouwen aan bakboord in de garage en er is nu ruimte te over, misschien wel voor nog wat mogelijk nuttige of handige spullen…

Dit gebied, het Emstal, ligt in Duitsland vlak over de grens bij Emmen. Meerdere keren reden we over bruggen en sluizen van het Dortmund-Emskanal waarover we vaak met ons schip naar het noorden voeren, zonder kennis te nemen van het achterland.

Het is Spargeltijd en die asperges aten we in het restaurant bij de Baccumer Mühle, een pond per persoon, Duits, ruimhartig opgediend. Bij het restaurant met molen en vijver mochten we gratis staan met onze twee campers, mits je er hebt gedineerd. Water en stroom ook gratis voor 2 nachten.

Tweede pinksterdag vielen we bij een tussenstop op de terugweg met onze neus in het feestgedruis in Lingen. Uit de gehele omgeving kwamen verenigingen gekleed in middeleeuwse en 18e eeuwse tenues samen om een historische optocht te houden door de straten van het plaatsje. Een kleurrijk gebeuren met veel getrommel en getoeter. De strakke gelaatsuitdrukking op de gezichten van sommige deelnemers aan de optocht getuigde van de nodige ernst waarmee men deelnam. Een eeuwenoud ritueel dat in deze streek jaarlijks met Pinksteren wordt herhaald. Een ritueel om de verbondenheid van de verschillende dorpen en stadjes in het Emstal te bevestigen. Grappig om te zien maar ook door een licht militaristisch tintje voor ons Nederlandse buitenstaanders een klein beetje eng. De Currywurst mit Soße smaakte voor een keertje goed. Het gebied is zeker de moeite waard om te bezoeken door de rijke afwisselende landschappen en natuur, oud vulkanisch graniet en heuvelachtig met veel soorten landbouw tussen de bossen.

Het is wat stil op mijn blog en dat heeft een reden. De plannen die we hadden blijven voor even in onzekerheid hangen, of beter gezegd, zijn onvrijwillig in de koelkast beland. Vanwege twee ingreepjes aan mijn ogen in verband met een plotselinge verergering van mijn sluimerende glaucoom, zijn we min of meer veroordeeld om in de buurt van Sneek te blijven. Inmiddels is één oog succesvol geopereerd, waarbij tegelijkertijd, parallel aan de glaucoom behandeling, de lens met een lichte staar is vervangen door een kunstlens. Dit betekent dat ik voorlopig niet mag autorijden, in de periode van de nabehandeling. In de wachtrij voor de ingreep aan het andere oog kunnen we niet ver weg en moeten we ons tevreden stellen met kleine tochtjes in de buurt. Nienke rijdt uitstekend met de Camper al laat ze het manoeuvreren op krappe plekken het liefst aan mij over. De onrust of het goed gaat met de ingrepen en de controles die erna komen beperken de mogelijkheden. Het is weer eens duidelijk dat het leven allerlei verrassingen voor je in petto heeft hoe oud of hoe jong je ook bent.

Hoe is het om te constateren dat cámperen iets heel anders is dan motorbootvaren. De keuzes voor een plek om te overnachten of te verblijven zijn er in overvloed. Allerhande apps bedienen de zoekende camperaar. Een uitgezochte plek kan meevallen of tegenvallen. Ons laatste tochtje naar een camperplaats in Drenthe resulteerde in een plek waar onze camper buiten het toegangspad zou veranderen in een woonboot vanwege het drassige moeras waarin de staanplaatsen waren veranderd. Met twee campers, onze zoon en schoondochter hebben een zelfde camper, hebben we er op het toegangspad één nacht gestaan om vervolgens in de ochtend snel te vertrekken naar een droge plek.

De Meistershof bij Dwingeloo voldeed aan de beschrijving, alles klopte en de omgeving nodigt uit tot prachtige wandelingen in een afwisselend natuurgebied. Misschien is dat wel het aardige van onderweg zijn met de camper, vrij snel ben je zomaar op plekken die je anders met een schip niet kunt bereiken, al moet ik bekennen dat die redenering ook omgedraaid kan worden. Met onze voormalige schip kwamen we op plekken waar je met een auto of camper onmogelijk kon komen, was het niet een eiland, dan wel een waterrijk gebied zonder wegen of parkeermogelijkheden. Wat ik het meest aardige vind aan de camper is het rijden door gebieden die je normaal gesproken niet frequenteert, zeker niet met je eigen auto, die ik eerder zie al een vervoermiddel om ergens vlot te komen. In de camper rijden is een feestje op zich zelf, door de hoge zit, het uitzicht van achter het stuur of de bijrijdersstoel. De spanning om je rijdend buitenhuis veilig over smalle weggetjes en langs onverwachte obstakels te loodsen, maakt het rijden aantrekkelijk. Tegelijkertijd is er ook een rustgevende kant, je rijdt langzamer en neemt meer de tijd. Aandachtig en afstandelijk gericht op het rijden zelf, met een wagen die driedimensionaal 4 keer zo groot is als de auto die thuis in de carport staat. Ik kan me voorstellen dat de ware gedreven vrachtwagen chauffeur dit beroep koos vanuit een soort gevoel de bestuurder te zijn van iets groots, in controle over iets dat vele malen groter is dan je eigen lichaamsafmetingen.

Ik prijs me gelukkig dat we geen haast hebben, geen verantwoording moeten afleggen ergens op tijd te zijn, binnenwegen kunnen kiezen in plaats van snelwegen. Slechts de afmetingen van onze camper zijn beperkingen om rekening mee te houden, tunnels, smalle weggetjes of straten die dood lopen, modderige zachte bermen waar in je kunt wegzakken en zo kun je nog meer obstakels verzinnen. De vorige eigenaar had dan ook als reminder, een stukje karton op het dashboard geplakt met de hoogte, de breedte en de lengte van de camper daarop vermeld. Dat karton zit er nog, we laten het zitten…..