Storm op komst en Bratwurst

Harde windvlagen stellen de landvasten van Nine Marit op de proef, als was het een wedstrijd touwtrekken die van de wind niet mag worden verloren. Slecht bevestigde en los hangende vallen van de zeilschepen in de haven klepperen tegen de masten. Zoveel wind hadden we deze vakantie niet eerder meegemaakt. Het kleine haventje voor Rendsburg aan het Noord-Oostzeekanaal bood ons een veilige plek om het geweld van de wind te weerstaan. Bij een paar andere schepen, niet bemand, hebben we de landvasten versteld omdat er schade dreigde te ontstaan. Is dat niet de taak van de havenmeester? Het onbestendige weer, noopte ons langer te blijven dan we van plan waren.

Nu we na een tocht van 27 km in het Gieselaukanaal liggen, bij de sluis, de poort naar de Eider, zien de weersvooruitzichten er nog steeds niet erg rooskleurig uit. Windvlagen, onweer en regenbuien. Pluspunt is dat we mooi beschut liggen achter de bomen. Minpunt, dat die bomen door de harde wind wel erg veel bladeren en takjes juist op ons schoon geregende schip laten vallen. We merken goed dat we niet meer op open zee varen, waar de lucht schoner is en het schip schoner blijft dan op de kanalen, de meren en de rivieren. We hadden gedacht een volle steiger aan te treffen met schepen die net als wij het Gieselaukanaal gebruiken om beter weer af te wachten. Het viel mee. Behalve nog twee motorboten uit Nederland en een paar zeilschepen was er meer dan genoeg plek om voor de sluis af te meren. Vandaag, de tweede dag hier, ziet het ernaar uit dan we pas over twee dagen verder kunnen. Wie kent niet het gezegde; ‘Een geduldig schipper heeft altijd mooi weer’. De Elbe op richting zee vraagt om rustig weer, weinig wind en liefst uit de goede hoek.

Met alles wat ik doe moet ik meestal een beetje op gang komen, in dit geval, wennen aan de nieuwe omstandigheid te moeten wachten en niet te kunnen varen maar op een plek moeten blijven, waar zo op het oog niet veel te beleven is. We hebben wat ervaringen uitgewisseld met mede-motorbootvaarders. Verder is er de steiger waar we aan liggen en zicht op twee roestige ouderwetse bruggen bij de sluis, die nauwelijks gebruikt wordt, omdat niemand er door wil. Ik denk dat de sluismeester een volhardend type moet zijn, volhardend in verwachtingsvol loeren of er wat aan komt varen, om uiteindelijk in de avond teleurgesteld naar huis te gaan omdat er vandaag weer niemand gesluisd wilde worden. Nee, sluismeester zijn van een sluis met twee bruggen, die bijna nooit bediend moeten worden, lijkt me een recept voor het krijgen van een depressie, niets te sluizen en niets te wippen( in Friesland hebben ze het over bruggenwippers). Toen ik hem sprak speelde er mogelijk nog wat anders. Hij klaagde in bedekte termen over zijn vrouw die hem voortdurend achter de broek zat als hij thuis was. Mogelijk liep de conversatie over zoiets als “Zou jij je luie gat niet eens verheffen, Günther, de wortels in de moestuin beginnen al boven de grond uit te groeien”.Günther houdt helemaal niet van tuinieren. Günther houdt van bootjes kijken en bootjes door de sluis loodsen. Er was zelfs sprake van om de sluis en de twee bruggen maar helemaal te sluiten voor de bootjes die naar Friedrichstadt of Tönning aan de Eider wilden. Hij is zielsgelukkig dat dat niet is doorgegaan. Maar ja, er moeten wel bootjes langs komen en door de sluis willen. Hij heeft een probleem. Zelfs een groot bord met de tekst ‘Help de Sluismeester, hij wil U graag sluizen’ zal de toestroom aan schepen niet verbeteren, terwijl zijn vrouw ook vast blijft doorzeuren over de wortels die geoogst moeten worden. Toen ik hem sprak was de bittere twijfel op zijn gezicht te lezen en ik had met hem te doen. Met een troostend woord en een hand op zijn arm zei ik, dat het in de zomervakantie vast beter zou worden, en geduld is voor een sluismeester even belangrijk als voor een schipper die de tijd neemt en wacht op mooi weer….

Langzaamaan voegen steeds meer schepen zich bij ons aan de steiger. Ik neem aan om dezelfde reden als die wij hebben. Wachten op beter weer. Tussen de bomen aan weerszijden van het kanaal zie ik cumulus wolken voorbij jagen, aangewakkerd door een vlagerige westenwind.

We hebben met onze vrienden besloten om ons aan Bratwurst te gaan bezondigen. Als flexitariers en bezoekers van Duitsland moeten we toch echt een keer dit nationale gerecht tot ons nemen. Ze zelf gaan grillen kwam er niet van. Dus op naar de pont over het kanaal om Bratwurst te gaan eten in het tentje aan de overkant met de inspirerende naam ‘Kanalkieker’. Vandaag geen principieel vleesloos diner, gewoon vette Bratwurst met Pommes. Waarna we, denk ik, ze minstens een jaar niet meer willen eten, uit principe, vanwege de zielige varkens. Dubbelhartig als ik ben, kan ik soms kwijlen bij het idee van een sateetje of een entrecôte met een lekkere bearnaisesaus. Dat ik het thema Bratwurst al eens eerder in een blog heb misbruikt is te lezen op https://ninemarit.blog/2016/06/

Trouwens de schnitzels die we bij de Kanalkieker in plaats van Bratwurst aten waren best goed……

Weervoorspelling: woensdag, orkaanbuien, windstoten tot 130 km per uur. We blijven liggen waar we liggen. Nu is het stil, de wind is gaan liggen, stilte voor de storm…..