Deze week begon in het WTC in Leeuwarden Boot Holland( 8 t/m 12 maart 2023). De beurs voor de watersport liefhebber die zich wil verlustigen aan de ultieme motorboot of die ene zeilboot waarvan beweerd wordt dat hij nog beter zeilt dan je eigen scheepje. Of je nu op zoek bent naar een onderdeeltje voor je schip dat het tijdens de zomer begaf of dat je gewoon gezellig wat rondkijkt, er is vast wel wat te vinden dat het varensgezellen-hart doet kloppen.
Gisteren waren we er. Die zeilboten waren er niet. Wel een aantal nieuwe motorboten( veel minder) en (voor het eerst) een aantal ‘houseboten’, die het meest lijken op een varend tuinhuisje dat vanaf de veranda te besturen is. De hal waar in vroegere versies van deze beurs het sportieve element werd benadrukt was gesloten. Geen zeilplanken, surf spullen, kleine zeilboten, trailers of ander klein vaargenot. De andere hallen liggen vol met snelle racesloepen, tenders al dan niet uitgerust met een elektrische of met fossiele brandstof verspillende motor-aandrijving, poffertjes- en krokettenkramen en de van oudsher bekende stands met sierkussens, navigatie-spullen, boeken en verzekeringsmaatschappijen. Ik doe in deze opsomming waarschijnlijk vele stands te kort.
Het is wonderlijk om tussen al die stands door te lopen. Ik merk een soort onrust, bezorgd dat ik door de overvloed niet zie wat me eigenlijk interesseert of denk me te moeten interesseren.
De belangrijkste reden om de beurs te bezoeken was dat onze 20 jaar oude rubberboot te aftands was en eigenlijk te zwaar en te groot om aan boord te hebben. Voor een klein prijsje hebben we de kinderen van een broer van onze buren een plezier gedaan, met de voorwaarde dat mocht de boot binnen 3 maanden zinken, ze het geld zouden terug krijgen. Een rubberboot, ik blijf het een onding vinden, hebben we wel nodig met onze ambities af en toe te ankeren of een oversteek te maken en toch een extra veiligheidsmiddel bij de hand te hebben. Waarom een onding? Wel eens plaatsgenomen vanuit je schip in zo’n opgeblazen wiebelding, waarbij je het gevoel hebt op een verende trampoline te moeten gaan staan en op je stramme knieën te moeten zitten, op de bodem van de boot, om vervolgens voorzichtig te testen of dat dunne roeibankje dat nauwelijks vast zit op 2 rubberen strips beiderzijds op de tubes, je gewicht kan dragen? En misschien wel eens bijna een keer overboord gedonderd doordat je je eigen gewicht hebt onderschat en iets te ver je voet buiten het midden van de boot hebt gezet bij het instappen? Of gemerkt dat varen met dat ding( dinghy is m.i. een te eufemistische woord) een natte bedoeling is als er wat golfjes staan? Kortom, het is een noodzakelijk ding, maar niet mijn favoriete vervoersmiddel op het water.
Dus we hebben er weer een gekocht, kleiner( nog minder ruimte voor mijn benen), met veel dikkere tubes( zou stabieler zijn), sneller op te blazen, compacter op te bergen, betere pvc- kwaliteit en ook nog afgeprijsd. Ik moet dus tevreden zijn en dat ben ik. Nienke ook.
Na wat zoeken vonden we de KNRM stand en kochten daar onze jaarlijks te vernieuwen vlag voor in de mast.
Er is best veel te zien, en voor je het weet heb je toch weer iets gekocht waar je meent iets aan te hebben voor het komende vaarseizoen. Zoals het onderstaande handige dingetje op de foto. Om je aan vast te houden als je de waterlijn wilt poetsen terwijl je in het water ligt of om een ruit die je in zijn geheel wilt uitnemen tijdens een geplande inbraak in je schip.
Bezoek van de beurs kan nog t/m zondag 12 maart.
Rob en Nienke Peters
Bijna aan boord Nine Marit.
Nine Marit onderweg 