Parc Natural del Montgó
Als twee oude berggeiten worstelen we ons over het met grote stenen bezaaide pad naar boven. Misschien niet zo behendig als echte berggeiten maar wel zo veilig mogelijk. Vooral niet te snel en elke stap bedachtzaam gezet. Om je heen kijken is alleen mogelijk door even stil te staan. Het pad dwingt je tot uiterste concentratie, een misstap is zomaar gemaakt. Rechts van het pad is een misselijkmakende peilloze diepe afgrond waar slechts hier en daar een struik zich met kronkelende wortels aan de steile bergwand vastklampt. Een ideale plek om na een te hoge dosis LSD je vermeende vliegkunsten te testen, een zachte landing is uitgesloten. Ik kan niet zeggen dat ik me op dit pad volledig zeker voel en grijp vaak de hand van Nienke die ze me aanbiedt bij een lastige passage. Zij beweegt zich veel soepeler dan ik en lijkt minder moeite te hebben met dit steile, smalle pad.
Op het hoogste punt kijken we uit richting de zee en Denia en Moraira, twee kustplaatsen ten Noorden van Calpe. In de haven zien we 3 veerboten liggen die de verbinding met Ibiza verzorgen. De rustpauze doet ons goed, en mijn trillende benen beginnen weer wat vertrouwder en stabieler aan te voelen. Tijdens de klim vroegen we ons beide af waar we in Gods naam mee bezig waren, maar de uitdaging niet aangaan en terugkeren op onze schreden was een te grote aanval op ons eergevoel. Op het pad naar beneden, weg van de kloof ging het allemaal steeds gemakkelijker, al waren de te nemen stappen qua diepte, soms wat lastig in te schatten waardoor ik af en toe dacht in een gat te stappen waarvan de bodem ontbrak.
De beschrijvingen van de trails in Wikiloc, de app die we voor onze tochten gebruiken, kloppen niet altijd. De in eerdere tijden aangemaakte routes zijn blijkbaar vastgelegd met een niet altijd even nauwkeurige gps, zodat wij volgens de app. regelmatig naast het pad liepen. Tochten- beschrijvingen zijn er in overvloed en lijken min of meer op elkaar. Een garantie dat je zomaar en zorgeloos een gekozen route kunt volgen is een illusie. Regelmatig raakten we de weg kwijt en hebben we geleerd dat het echt handiger is om het vertrekpunt van de trail in Google Maps vast te leggen, om na alle fout gelopen dwaal-paden de auto weer terug te vinden. Navigeren op zee is gemakkelijker!
Hier in de omgeving van Altea en Calpe waar we nu al een maand in een appartement bij zee verblijven is de temperatuur een aangename bijkomstigheid. Gemiddeld schommelt de temperatuur tussen de 14 en de 17 graden overdag. Vandaag was het zelfs 23 graden. Morgen duikelt de temperatuur naar 12-13 graden. Het leven gaat hier rustig zijn gang, zonder een lockdown. De mensen dragen meestal ( verplicht) ook buiten een mondkapje en houden in het algemeen goed afstand. In het restaurant wordt op Corona gecheckt, maar verder zijn er geen beperkingen.
Stiekem denken we af en toe aan de Nine Marit. Hoe ligt ze erbij? Laten de meerkoeten haar met rust en kakken ze nu de scheepjes elders onder of hebben ze net als wij warmere oorden opgezocht? Dit nieuwe jaar wordt spannend. Zullen we na twee jaar gedwongen retraite weer een langere vaartocht kunnen maken? Of blijft het doormodderen en moeten we varen met de hete adem van weer een andere variant van het virus in de nek. We zullen het zien. Ik hoop dat onze nieuwe minister een betere lange termijn visie presenteert waarmee we een min of meer normale zomer in gaan. Wij verheugen ons erop om in het voorjaar ons schip uit haar winterslaap te halen. Ook zonder booster zal ze met veel plezier haar motor weer laten pruttelen, ze is er klaar voor….
Nine Marit onderweg 