De straatstenen glimmen van de gestaag voortdurende regen. Het donkere water van de Kolk bij de Waterpoort kleurt dof door uit elkaar spattende regendruppels. De voorbij-varende rondvaartboot laat zijn hoorn klinken voor een brugopening bij de Waterpoort. Een zondag om binnen te zitten. De herfst is begonnen.
Erg veel hebben we deze zomer niet gevaren met de Nine Marit. Het voelt haast als een soort verraad aan ons mooie schip. Gebeurtenissen als de alsmaar doordreinende pandemie en persoonlijke medische ongemakken deden ons vaker thuis zitten dan ons lief was. Omdat het schip ook nog aan een onderhoudsbeurt toe was en daarvoor naar haar geboorteplek in Steenwijk moest, hebben we vaker dan anders de dagen gevuld met wat gepensioneerde landrotten zoal in hun vrije tijd doen, musea bezoeken, fietsen en wandelen in het bos of door het open veld. Ook leuk, maar niet wat we ons, als varensgezellen van de zomer hadden voorgesteld. Een tocht naar de Oostzee, zat er dit jaar, net als vorig jaar, niet in.
We realiseren ons dat we het open water verkiezen boven de drukte op de soms nauwe vaarwegen van midden Nederland. Heel aardig om een tijd in een stad als Alkmaar, Haarlem of Gouda aan te leggen en rond te dwalen in oude straatjes, geveltjes te bekijken of de lokale museale locaties te bezoeken. Varen door te drukke grachten en smalle wateren en voortdurend op je hoede moeten zijn voor onbenullen in te snel varenden sloepjes of motorboten vinden we nu niet direct aangenaam. Als import-Friezen houden we van de open ruimte en de vriendschappelijk sfeer waarmee de mede-watergebruikers hier in het noorden elkaar bejegenen. Waarbij ik wel moet opmerken dat door de grote aantrekkelijkheid van het Friesche vaargebied er gedurende de zomermaanden wel wat de klad in komt. Huurschepen bemand door onervaren schippers ( het mag in Nederland nog steeds zonder vaarbewijs) organiseren dikke hekgolven, zonder een blik achterom. Een gezinnetje in een sloepje van 5 meter wordt achteloos het riet in gewalst, terwijl op het voorbij stuivende huurschip een dreunende beat klinkt en de bemanning nog een biertje inschenkt. Nu hou ik in mijn verhaaltjes wel van wat overdrijven, maar zie toch vaak bijna ongelukjes door onverantwoord vaargedrag, waarbij ik denk dat het tijd wordt dat we hier in Nederland toch eens kritisch moeten nadenken over het invoeren van een verplicht vaarbewijs, net zoals dat is in de ons omringende landen. Het verkeer op het water neemt toe, en door de Corona pandemie is varen in Nederland aantrekkelijker dan ooit geworden.
Een goede vriend van me meende dat ik me bij tijd en wijle voordoe als een ’sombermans’ en dat klopt wel enigszins. Er zijn van die dagen, ik denk dat iedereen ze wel kent, die je het liefst zou overslaan…. Het weer, de ellende in de krant, de vooruitzichten en de twijfel of het eten dat al enige tijd in de koelkast ligt nog wel te eten is.
Ons scheepje doet het goed, alles werkt, de motor start zonder mankeren en loopt als een snorrende bromvlieg. Zelfs het metertje van de poeptank doet het weer. Tijdens ons laatste tochtje, varend over het Heegermeer, ploepte het wijzertje zomaar van de nulstand naar bijna halfvol. Geen idee hoe dat nu weer kon. Was het die scheut schoonmaakazijn of misschien toch de verwerking en overblijfselen van die rijkelijke maaltijd met vooraf dat lekkere hapje met tonijn in olijfolie? Soms denk ik wel eens, dat schip van ons heeft een eigen willetje, onvoorspelbaar en altijd bereid ons te confronteren met een verrassinkje. Zoals die keer dat ze ergens onderweg op een Duits kanaal in de buurt van Lauenburg de melding gaf dat ze te weinig stroom kreeg voor een kopje koffie uit de Nespresso. Niet haar schuld, immers, ze heeft de accu’s in haar motorruim niet opzettelijk misbruikt en kapot gemaakt. Ondanks voldoende voeding aan de accu’s vanuit haar motor-aangedreven dynamo’s, werd die handeling ondermijnd door een lekstroom vanuit een kapotte geheugenaccu voor de radio en een onjuiste afstelling van de omvormer/lader. En daar houden accu’s niet van. De platen in de accu slippen dicht met sulfaat en de accu houdt het voor gezien. Voorzien van nieuwe accu’s hoop ik dat we voorlopig verlost zijn accu-perikelen. In de winter koppelen we ze los en één keer in de 6-8 weken laden we ze een dag lang bij. Ten minste dat is het advies van installateur Mark Bijstra. Binnenkort krijgt ze haar winterbeurt, nieuwe impellor, verse olie, nieuwe filters en een leeg geblazen watersysteem, voor als het gaat vriezen.
Hoe het deze winter zal gaan met de meerkoeten weet ik niet, mijn mooie zelfbedachte afschrikwekkende knipperlicht zal niet werken omdat de verzekering niet wil dat gedurende de avond en nacht de stroom aan blijft in de loods.
Ik wens de lezer mede namens Nienke een mooie winter toe…….Rob
Nine Marit onderweg 