Over koeien, een zielige stier en ’suppen’

Aan het landje van de Zwanburgerpolder bij Warmond op de Kager plassen worden we verblijd met een paar nieuwsgierige jonge koeien die vlak naast onze schip met hun tongen een paar wilgen proberen te ontbladeren.

Intussen komt de havenmeester langs; ‘Innen en pinnen’. €12, voor het gebruik van de aanleg-plek en de vuilnisbak.

De hond van onze vrienden blijkt een zeer interessant object, voor de kóeien. Minutenlang staren ze naar dit wonderlijke schepsel dat hen eveneens timide aanstaart van achter de zeereling. Een lege plastic zak die merkwaardigerwijs aan het bord’ Welkom in Warmond’ op de wal hangt krijgt koe voor koe onverdeelde aandacht. Op enige afstand staat een zielige stier, aan een touw, mogelijk vanwege de opspelende hormonen, al zijn de jonge koeien zelf nog nauwelijks in hem geïnteresseerd. Één koe loopt naar de aangelijnde stier die haar liefdevol begint te likken op haar kop, maar daar blijft het bij….

De Kager plassen doen me denken aan de Loosdrechtse plassen waar zowat ieder stukje potentiële aanlegplaats privé is. Pas na lang zoeken vonden we op de zuidkant van de Zwanburgerpolder een vrije plek. Ik krijg steeds meer bewondering voor de Friese Marrekrite, de stichting die zorgt voor de talrijke vrije ligplaatsen bij de meren en de waterwegen.

Haarlem is een aardige stad. Struinend door de smalle straatjes, langs de vele oude gebouwen en kerken, zien we fraaie gevels, vaak voorzien van een mooie gevelsteen met boodschap. Haarlem is dooraderd met grachten, een uitnodiging om met kleine bootjes de stad te verkennen. Ook leuk om dat te doen per ‘sup’, de grote rage om je zo ineffectief mogelijk over het water voort te bewegen. Ik verbaas me telkens weer wat iemand beweegt op zo’n wiebelplank te stappen met een verlengde soeplepel als aandrijfmiddel. Dat het lastig is blijkt wel uit beginners, die wijselijk de staande positie hebben ingewisseld voor een knielende houding en als dat ook al niet lukt voor de ultieme stabiele ligging op de buik kiezen. Die laatste methode maakt het dan weer lastiger om met die lange soeplepel een rechte koers te houden. De knielende houding lijkt misschien wel de meest stabiele houding bij het suppen, al zag ik ervaren suppers ,staande, best vlot over het water scheren. Eigenlijk is het meer zoiets als ‘steppen met je armen’. Wel zo prettig dat je schoenen er niet van slijten. Uiteraard is de balans ver te zoeken als een idioot met een snelle motorboot voorbij raast, de plons is niet te vermijden. Vandaar dat kronkellijntje van de enkel naar de plank als jij onverhoeds in het water ligt en de plank er zonder jou vandoor gaat.

Een jonge aspirant suppende dame in een streep-jurk tot op haar kuiten, probeerde rechtop-staand, hevig wiebelend op haar plank de gracht met een snelheid van 0,1 knoop over te steken, best lastig als je ook nog rechtsaf onder een laag tunneltje over de gracht door moet. Uit die gracht kwamen zo nu en dan, onvoorspelbaar, sloepjes en rondvaartboten. Hoe dit met haar afliep heb ik helaas niet kunnen observeren. Ons vertrek noopte ons om snel achter een paar andere schepen door de geopende brug te varen. Ik vrees dat de jurk nat is geworden…

Het wordt donker. De koeien zijn er weer, ik ben benieuwd wanneer ze aan de fenders gaan knagen. Een verse vlaai voor ons schip naast de steiger beschouwen we maar als een bedankje voor de geboden afleiding…..