Je heb ze in alle soorten en maten. Lage golven, steile golven, misselijkmakende golven en niet te vergeten hittegolven. Op een bootje zijn de drie eerste meestal wel redelijk te hanteren als je een beetje kunt varen. Met hittegolven wordt het lastiger. Je bootje wordt zo heet als een oven op standje 4, zelfs de wind geeft dan nauwelijks verkoeling. Hittegolven zijn we in dit kikkerland niet gewend. We houden meer van dat gematigde, een frisse wind, een lekker temperatuurtje. Een golvende temperatuur mag best maar het moet niet te extreem worden. Dus zitten we nu thuis in de koelte op het heetst van de dag, schuilend voor de hittegolf, niet eens op de Nine Marit die nu in de loods ligt en geplaagd wordt door spinnenwebben en spinnenpoepjes.
Vanmorgen waren we vroeg opgestaan en hebben we ons op de fiets gehesen voor een tocht door de Friese dreven om de hittegolf voor te zijn. Terwijl we het nog koele oostenwindje tegemoet peddelden hoopten we de helse hitte van de middag voor te zijn. Lastig alleen dat de horeca het onderweg categorisch liet afweten. Nergens een kopje koffie te scoren, de uitbaters waren naar het leek nog in slaap en pas toen we bijna weer thuis waren was er ‘Rufus’, een aangename pleisterplaats aan de Alde Wei, bij het pontje, waar de combinatie van appeltaart en koffie tot onze grote vreugde de droge kelen mocht verwennen.
Het rondje Sneekermeer op de fiets was een nieuwe ervaring. Het prinses Margrietkanaal fietsend oversteken is geen optie, maar gelukkig is er een elektrische pontje naar Terherne. In Coronatijd mag het pontje maximaal 6 personen vervoeren. Voor de wachtenden staan er 6 groene stokken klaar. Heb je er één bemachtigd, mag je mee, zijn de stokken op, moet je wachten op de volgende oversteek. Doet me denken aan de conducteur van een lokaaltje op enkel spoor, die het stokje moet overgeven aan de conducteur van de tegemoetkomende trein, die staat te wachten op een stuk dubbelspoor, om pas verder te mogen rijden indien hij het stokje heeft gekregen. Het pontje met een dak van zonnepanelen hoeft bij zonnig weer niet extra bij te tanken aan het stopcontact. Hard vaart hij niet. De schipper heeft een vaarbewijs, ik heb het gecheckt. De vrijwilliger-bejaarde matroos kreeg de pinautomaat met moeite aan de praat in de onrustige warrel-golven bij de oversteek naar Terherne. Al met al, we hebben toch even gevaren, leuk.
Het tweede pontje, over de Alde Wei, had een handicap. Niet de te overbruggen afstand of hoge golven, maar de gigantische drukte van alles wat maar langs vaart belemmerde de oversteek. Een wirwar van schepen, zeilboten, zeiljachten, motorboten, sloepjes, en drijfplanken, persten zich zowel van, als naar het Sneekermeer door de Alde Wei. Zigzaggend koerste de schipper van de pont met ons handig naar de overkant, waar de ontbeerde bovengenoemde heerlijkheden op ons wachtten.
Je kunt wel zeggen dat deze drukte op het water ons het plezier met eigen schip te varen enigszins heeft vergald. Voor heel Nederland lijkt Friesland opeens dé ideale vakantiebestemming op het water te zijn. Ik hoorde zelfs dat er een run is op de koop van huizen, vakantiewoningen en niet te vergeten boten! Één van de al dan niet wenselijke onverwachte bijwerkingen van het COVID-19 -virus.
We doen het dankzij dit virus en dankzij de drukte even rustig aan. Wandelen, fietsen en de hittegolven trotseren is wat er is, en ‘ach’ waarom ook niet….
Nine Marit onderweg 