Maand: januari 2020

Met zijn grote donkere ogen onder de piekende zwarte haren keek hij me onderzoekend aan. Hoe oud zou hij zijn? 3-4 jaar. Duidelijk jonger dan zijn broer die hem af en toe speels op zijn rug nam. Het Spaans dat hij sprak kon ik niet verstaan. Een vraag, een poging tot contact?

De familie, opa, oma, zwangere dochter met haar man, twee kinderen en moeders jongere zusje zaten na te genieten van de lunch in het restaurant. Onderweg naar Malaga over de slingerweg door de bergen maakten we een stop voor een kop thee bij dit vriendelijke restaurant, prachtig gelegen in de bocht van de weg met uitzicht op de overhangende pijnbomen die zich met hun getordeerde wortels vastklampten aan de steile rots-helling. Het restaurant werd beheerd door een gezin. Oma en moeder in de keuken, vader en dochter achter de bar en in de bediening. Opa reinigde de ramen van de tussendeur naar het tweede gedeelte van het restaurant. Hij deed dat zo professioneel en handig, dat we beide gefascineerd toekeken. Hij zeepte met een spons een raam in, om vervolgens met de wisser in een kunstige dans over het glas in twee halen de zeep te verwijderen.

Op de tafel van een tweede familie stond een half leeggegeten pan met paella, waarvan ik het overgeblevene best nog even soldaat had willen maken. De beide Spaanse familie deden precies wat veel Spanjaarden in de middag het liefste doen. Samen uitgebreid tafelen van 2 tot 4 en vooral luid praten. Er was slechts één persoon die al dat gepraat niet zo zag zitten. Het jongere zusje van de zwangere moeder hing met een verveeld gezicht voorover op het tafeleinde, de beste plek om je wat afzijdig te houden. Als puber vind je de gesprekken van je familie niet interessant. Liever zag ze een filmpje of had ze een chat met een vriendin of vriendje.

Er zat een man in het deel van het restaurant waar zich ook de bar bevond. Hij at een portie frites met een lap gebakken vlees. In Spanje heb ik niet vaak goed gebakken frites gehad. Er wordt te kort en bij een te lage temperatuur gebakken, waardoor de frites de olie opzuigt en slap op je bord geparkeerd wordt. Ja, we aten een keer goede frites bij de lunch, maar die was gebakken door een Engelse kok. Hij was ook een meester in het bakken van vis. Het bier-beslag om de vis maakte dat de vis min of meer gaar stoomde in de knapperige korst. Als de vis dan ook nog spartelend vers is, heb je een originele Fish and Chips op je bord. De Spanjaarden moeten zich maar houden aan de bereiding van paella of de vele heerlijke tapas, die in de buurt van San Sebastián in het noordwesten van Spanje superieur zouden zijn.

Andalusië is een arm deel van Spanje. De dorpjes in de bergen ogen leeg. Oudere vrouwen en mannen, krom van hun zware bestaan, schuifelen moeizaam door de steile straatjes. Hun gegroefde gelaat naar de grond afgewend zijn ze nauwelijks in staat tot het beantwoorden van een groet. Wat ons aan de andere kant opvalt is de vriendelijkheid van de mensen in de winkels en de restaurants. Mijn pogingen om tijdens het afrekenen in een restaurant vast een fooi te geven door een hoger bedrag te laten berekenen, werd steevast beantwoord door eerst het volledig verschuldigde retour bedrag te geven. Het blijft merkwaardig dat een kopje espresso, un Café Solo, slechts 1 euro kost. En dat je voor een driegangen lunch inclusief een glas wijn en een kop koffie 10 euro hoeft neer te tellen. Het is geen haut-cuisine. Ik noem het een boerenkeuken, vaak wat aan de vettige kant, maar eerlijk gemaakt. De salades waren bij ons favoriet, rijk gevuld met de lelijkste maar wel lekkerste tomaten, verse snippers pittige ui, bietjes, wortelrasp en tonijn.

Andalusië is een oud en ruig boerenland met afgesleten bergtoppen waar net als als bij de Dolomieten rotspartijen steil omhoog pieken. De olijfbomen zijn oud en de hellingen langs de weg bezaaid met wilde rozemarijn en asperge-struiken. De doorgaande wegen zijn van uitstekende kwaliteit en goed onderhouden. De onverharde wegen zijn uitdagend en niet bepaald geschikt voor vlaklanders met hoogtevrees….

Het binnenland van Andalusië, een deel van Spanje, dat nog weinig van zijn authenticiteit heeft verloren.

Comares, zuidkust van Spanje

Nee, we voeren niet met de Nine Marit naar Spanje. Ze ligt rustig in haar overdekte box te wachten op het voorjaar. Achterstevoren met een zeiltje over haar voordek om de meerkoeten te ontmoedigen haar als openbaar toilet te gebruiken.

Inmiddels zitten we al weer drie weken in de bergen 20 km ten noord-oosten van Malaga. Nogal een contrast met het vlakke Friesland. Het huis dat we huren ligt op een rotspunt vanwaar we uitkijken over het dal en de zee. De zon rijst bij opkomst aan de horizon als een goud gelokte zeemeermin uit zee en duikt in de avond achter de contouren van het bergen. Vrij snel daarna, als de schemering is overgegaan in het duister, zien we de lichten van Velez-Malaga twinkelen tussen de nog net zichtbare glooiende bergwanden aan weerszijden van het dal. Een enkele lamp bij een huis op een helling verraadt de aanwezigheid van bewoning.

Het is stil in de bergen. De talrijke vogel-geluiden van het laatste uur van de schemering zijn verstomd. Na de warme zon van overdag wordt het hier snel koud. Binnen gaat de gaskachel of de open haard aan. De laatste weken heeft het nauwelijks gewaaid en afgezien van een paar bewolkte dagen hebben we meestal een zonnetje boven het huis. De uitdagende omhoog kronkelende paden en weggetjes die we zowat iedere dag beklimmen lijken met de dag minder steil. Onze conditie is flink verbeterd. Eigenlijk ervaren we het verblijf als een retraite, geen andere mensen, niets anders dan de natuur.

Helemaal in afzondering weg van het wereldgebeuren zijn we niet. We hebben internet en Nederlandse televisie. De oudejaarsconference van Claudia was top.

De oven in het huis hebben we meermalen gebruikt om koeken en taarten te bakken. Een taart die er heerlijk uitzag maar vies smaakte, bleek behept te zijn met de smaak van een rot ei. Blijkbaar had ik een van de eieren bij de voorbereiding vergeten te besnuffelen .

Overdenkend hoe het is om te varen met de Nine Marit of te verblijven in de bergen bij Comares, merk ik dat een vergelijking lastig is. Varen met ons schip over de meren rond Sneek en in Duitsland en Denemarken of ver van huis wandelen in de Spaanse bergen vanuit een luxe vaste plek in de winterzon. Het maakt nogal wat uit of je je in een varend schip ‘blootstelt’ aan een voortdurend veranderende omgeving of vanuit een vaste plek de omgeving verkent door zelf de kuierlatten te nemen. Consumptie versus moeite doen, kijkend varen versus actief zelf bewegen, ontspanning versus inspanning. Een opleider tijdens mijn studie zei; ‘de zomer is voor ontspanning en de winter is voor introspectie, in de zomer is de natuur uitbundig in de winter trekt alles zich terug’. Het zijn de verschillende seizoenen die meestal onbewust de neigingen en stemming van ons mensen beïnvloeden. In de zomer de bloemetjes buiten zetten en in de winter werken aan de innerlijke mens en het lijf om in conditie te blijven. Ik vind het opmerkelijk hoe snel ik in deze maand teruggetrokken leven ‘los’ kwam van een vaak aanwezige onrust en gejaagdheid, alleen maar door hier op deze mooie plek te wandelen en te ‘zijn’. Niet bezig zijn met wat er moet, niet bezig met anticiperen op mogelijke beren op de weg, geen malende zinnige of onzinnige gedachten.

Ja, straks moeten de koffers gepakt worden, en moeten we de koelkast leeg hebben, maar dat zijn overzienbare kleinigheden. Een reiziger te zijn met slechts een koffer, ver van eigen haard, op een tijdelijke plek waar je slechts summier zorg voor hoeft te hebben. Het is een bijzondere luxe.

En als we volgende week gaan inpakken voor de terugreis, is er het groeiende verlangen naar het eigen bed, de eigen douche, het eigen servies, de eigen scherpe messen in de keuken, het bezoek aan zoon, schoondochter en kleinkinderen, boodschappen doen bij de AH, de buren die de post uit het vak hebben, de blik op het water en de Waterpoort, een wandeling langs het Sneekermeer, zelfgemaakte nasi goreng en vooral even kijken hoe de Nine Marit het heeft in haar winterverblijf……