Verblijven in de haven van Stralsund als tussenstop is geen straf. Dat de wind en de regen ons dwars zitten, is nu eenmaal zo. De Deutsche Wetterdienst is heel duidelijk over de komende dagen in dit gebied, westelijk van Rügen op de Oostzee Bf 5-6, af en toe zelfs Bf 7-8.
Gek dat we dat in de luwte van Stralsund nauwelijks merken.
Stralsund is de moeite waard, een mooie compacte stad met veel oude panden en imposante bakstenen kerken. Het is een Hansestad (zoals o.a. Lübeck en Wismar) met een rijke welvarende geschiedenis, waardoor het een aantrekkelijke stad was om te veroveren en te bezetten. Daar hebben de Zweden en de Fransen veel moeite voor gedaan. Hoe ze dat deden valt uitvoerig te bekijken in het museum dat afgeladen is met wapens, prenten van veldslagen en belegeringen en portretten van veldheren die, zelf op veilige afstand, de soldaten zo gek kregen om oorlog te voeren.
Vanwege het overwegend koude, winderige en natte weer, hebben we met onze vrienden een auto gehuurd, waarmee we Rügen hebben verkend. Lekker warm en droog in de auto tuften we dwars over het eiland naar het noordoosten en het zuiden. Afgezien de stevige wind was het best een aardige dag, redelijk droog en af en toe zelfs zonnig. Het landschap is heuvelachtig. Graanvelden worden onderbroken door stukken bos. De dorpen doen ons denken aan Denemarken, de badplaatsen aan oude vergane glorie. In Sellin, een badplaats aan de oostkust, wordt het strand gesierd door een pier die al meer dan 100 jaar met haar natte voeten in de branding staat.
Een oudere heer sprak ons aan, terwijl Nienke net aan een ijsje was begonnen en wij de moede benen rust gaven: ‘Of we hoorden dat hij iets verkeerds gezegd had’. ‘Nee hoor, niets gehoord’, zeiden we in koor. Maar, wilde hij weten, of we dan konden horen waar hij vandaag kwam. Daar was ons antwoord wederom een neen, we konden niet horen waar hij vandaan kwam al deed ik een gooi en zei dat hij mogelijk uit Berlijn kwam. ‘Fout’, het was aan zijn gezichtsuitdrukking te zien, haast een belediging. Hij kwam uit Neurenberg, wat bij mij direct de associatie opriep of hij misschien aan de processen was ontsnapt. Door zijn vreemde en opdringerige manier van doen vermoedde ik dat hij niet helemaal spoorde. Moest ik hem nu serieus antwoorden of moest ik hem met een grap van repliek dienen? Iets aardigs zeggen over het autorace-circuit, de Neurenberger Ring en dat je daar heel hard met je eigen auto een rondje kunt scheuren, leek me een meer gepaste reactie, maar die gedachte duurde te lang. Hij redde me door te melden dat hij direct wist dat we Hollanders waren. Zo gek was hij dus niet. Omstandig, met veel gebaren, namen we wat ongemakkelijk afscheid waarop we hem even later met een andere oudere heer babbelend op een bankje opnieuw hebben moeten begroeten en snel door liepen.
De pier aan het strand van Sellin is een trekpleister. Boven op de duinweg heb je er goed zicht op. Veel mensen blijven er staan om een foto te maken. De steile trap naar beneden is op een aantal plekken naar opzij uitgebouwd tot een zitbankje, waar men, al dan niet verliefd, een wijle kan verpozen of uithijgen tijdens de klim naar boven. Voor slecht mobiele of gewoon luie mensen is er een lift naar het strand en terug, een soort goederenlift dat lijkt op een wachthokje op rails waar je gratis gebruik van mag maken.
Aan het eind van de dag bleken veel horeca-gelegenheden op Rügen de tent al te hebben gesloten. De benzine juffrouw van het tankstation gaf ons de tip. Het werd een zeer smakelijke diner in Stralsund bij Brauerei de Störtebeker. Uiteraard met Störtebeker bier………
Het orgelconcert in de Marienkirche de volgende dag vond ik geen succes. Aan het orgel uit 1659 lag het niet. Dat staat er al een tijdje en was kortgeleden nog gestemd en gerestaureerd. De organist wist het eerste en het laatste stuk dat hij speelde zo te verbroddelen dat ik er geen melodie of thema in kon ontdekken. Zwaarmoedig persten de orgelpijpen de onbestemde brij van geluid uit, waarbij ik steeds meer het idee kreeg naar een concert voor fluitketels te luisteren, bespeeld door een enthousiaste stoomtrein-machinist die er zijn hobby van heeft gemaakt. Toch waren er mensen die met gesloten ogen en in vervoering leken te luisteren….
Nu meen ik te weten dat je niet hoort te klappen tussen de delen van een gespeeld werk. Pas als het stuk klaar is wordt er geklapt. Daarom vond ik het merkwaardig dat er helemaal niet geapplaudisseerd werd aan het eind van een stuk. Of hoort dat niet in een kerk? Een beetje sneu voor de bariton die geen waardering kreeg voor zijn luidkeelse inspanningen in het middengedeelte van het concert bij het kleine orgel. Toen de zanger bijna de kerk uit was, wist de mevrouw achter de kassa door zelf te gaan applaudisseren de toehoorders aan te moedigen een blijk van waardering te geven…… 
Nine Marit onderweg 