We mochten er niet langs op die vrijdag. Stremming. Te gevaarlijk. De Duitse bom-opruimings-dienst (DBOD) was er bezig. Bij Oranienburg aan de Havel-Oder-Wasserstrasse liggen nog steeds niet ontplofte bommen uit de tweede Wereldoorlog. Een apart soort bommen (delay-bommen) die nadat ze gevallen zijn niet direct ontploffen maar dat pas doen na verloop van tijd, om de argeloze burger die even komt kijken wat daar toch in het zand is gevallen op een onverwacht moment te verrassen met een uitgestelde plof. Dat onverwachte moment is bij veel van die bommen 75 jaar later nog niet geschied, productie foutje. Met opgegraven bommen die niet ontploft zijn en gevoelig zijn voor trillingen of schokken moet je voorzichtig zijn.
Op zaterdag mochten we er langs. Een politieboot lag bij de splitsing van 2 vaarwegen. Één tak ging naar het dorp, de andere tak was de min of meer doorgaande route op de Havel-Oder-Wasserstrasse. Op het eerste deel van die laatste tak was aan de stad-kant een stuk kade afgezet met containers en hekken die het zicht ontnamen op het achterliggende terrein waar de bom lag. De containers moesten waarschijnlijk dienen als een soort schild tegen de eventuele ontploffing. Waarschijnlijk niet erg effectief voor de mensen die de bom onschadelijk moesten maken, risico van het vak. Ik begreep dat sommige opgegraven bommen zo op scherp staan, dat ze niet eenvoudig te ontmantelen zijn, zelfs niet door de experts. De voorlopige remedie is iemand in een stoel er naast zetten, die de wacht houdt totdat iemand zich opoffert en het lef heeft om het vermoedelijk juiste draadje door te knippen. Wie meldt zich aan? (Mensen die het einde zien naderen of levensmoe zijn krijgen voorrang( enige instructie vooraf over de vermoedelijk meest foute draadjes wordt verstrekt.)) We hoorden dat er bij Oranienburg wordt geschat dat er nog minstens 300 van dergelijk bommen liggen, nooit ontploft, potentieel in uitstekende staat en zeer ontplofbaar.
Op minder dan 100 meter aan de overkant lag een camping waar kinderen speelden en dames hun onbedekte lichaamsdelen probeerden te roosteren. Met succes, er waren er al heel wat gevaarlijk rood. Niemand scheen zich iets aan te trekken van een dreiging tot ontploffing van een bom zo dicht bij je voortent waar je kinderen in het zand een kasteel bouwen.
Des te merkwaardiger was het, dat de politie de bemanning van een paar zeilboten gebood om binnen in de boot te gaan zitten, tijdens het passeren van de bom (Ambtelijk voorschrift). Zelfstandig mochten de zeilboten de passage niet bevaren en moesten door motorboten met een kajuit gesleept worden. Wij werden eveneens verzocht een zeilboot op sleeptouw te nemen. Bevestigd aan bakboord met voorlijnen, achterlijnen en een spring, sleepten we hen innig gearmd door het gevaren-gebied. Opgesloten in haar schip ginnegapte en zwaaide de schipperse uitbundig door de patrijspoort, helemaal blij met deze actie.
Ben je in een polyester schip beter beschermd tegen een ontploffing als je binnen zit? En zijn wij wel voldoende beschermd in onze stalen schepen tegen een ontploffing van een Tweede-Wereld -Oorlog bom? En wat te denken van die vlakbij recreërende mensen en kinderen op de camping tegenover die bomplek?
Allemaal een beetje mal, zo’n ambtelijke verordening. Ik vraag me af wat de politiemannen er zelf van vinden. Het enige aardige lijkt me, is dat ze bootjes mogen controleren en bepalen wie er langs de bom mag en wie niet….
Op weg naar Stettin parkeerden we de Nine Marit in een zijtak naar de Ober Havel. Mooi rustig plekje en een geelgors die al een uur de longen uit zijn kleine lijf zingt….
Nine Marit onderweg 