Op het water groet je elkaar. Dat hoort zo. Groeten doe je omdat je in hetzelfde schuitje zit. Dus groet je alsof je elkaar kent. Jij en de ander groeten elkaar als goede bekenden. Het is niet zomaar een vorm van beleefdheid, zoals een heer vroeger de hoed lichtte voor een passerende dame. Het is meer dan dat. Het is ook een belofte elkaar zo nodig te helpen. Een soort stille verzekering die je met elkaar overeen komt. Op het water is alles anders en een dommigheid kan grote gevolgen hebben. Strepen als op de weg en zebra-paden vind je niet op de vaarwegen. Al moet je je wel aan bepaalde regels houden en die moet je wel kennen.
Ik heb gemerkt dat er met het groeten een beetje de klad in zit. De schippers van de grote binnenvaartschepen hebben in het voorbijgaan meestal geen boodschap aan mijn opgeheven hand. Begrijpelijk. Slechts enkele schipper van een zeilboot met gestreken mast en als zodanig ‘gedegradeerd’ tot motorboot weigert mijn groet te beantwoorden. Voelt hij zich verheven of geneert hij zich te varen zonder staande mast ?
Ik vind dat groet-ritueel best lastig. Op welk moment doe ik dat ? Als de stuurstand van beide schepen elkaar passeren? Of doe ik het eerder, als de boeg van de tegenligger mijn boeg passeert en ik de schipper in het gezicht kijkt? Er zijn schepen van 80 meter of meer waar de roerganger hoog in zijn stuurhut achter op het schip zit. Dan ben ik veel te vroeg met mijn groet met als gevolg een lamme arm als ik het al volhou. Bij een schip van dezelfde lengte of kleiner ben ik vaak te laat om te kijken of mijn groet beantwoord wordt. Zo’n schip is snel voorbij. Het wordt dan een groet zonder inhoud, ik kijk voor me uit en maak een soort schijnbeweging omdat ik vermoed dat er vanaf het andere schip is gegroet. Praktisch gezien komt het erop neer, dat ik maar wat zwaai in de hoop dat ik niet in gebreke blijf als het gaat om de groet-etiquette op de water. Bovendien merk ik ook een hardnekkige eigenaardigheid bij mijn groet. Soms ontglipt me een flauwe kreet aan mijn lippen die klinkt als een soort van ‘Joow’ als ondersteuning van mijn opgeheven hand, terwijl dat toch echt niet hoorbaar is voor de schipper in het tegemoet komende bootje.
Nog lastiger vind ik het groeten van een schipper die ik inhaal en voorbij vaar. Als oproepen op de marifoon niet lukt en ik harder ga dan hij en hem mijn hekgolf cadeau doe, wordt mijn groet mogelijk opgevat als een belediging. Zeker als blijkt dat er op het andere schip stuurs voor zich uit gekeken wordt. Vrolijk doorgaan met zwaaien vergezeld van een verontschuldigend gebaar ‘ het is niet anders’ wijzigt er niets aan.
Passeert een Nederlander met zijn schip, zijn we extra geïnteresseerd in het type schip en groeten we iets nadrukkelijker en enthousiaster, wat meestal van hun kant beantwoord wordt. We houden het bescheiden. Juichen op het voordek in een oranje leeuwenhansop terwijl we het Wilhelmus zingen is niet onze stijl.
Zwaaien naar mensen op de kant brengt soms enige verlegenheid bij de ontvangers. Het kan variëren van verrast en heftig terug zwaaien (vaders of grootouders met een kleinkind aan de hand zijn daar meesters in) tot reacties van honden-uit-laters of stevig doorstappende nordic walkers die slechts een minzaam knikje produceren. Kleine kinderen zwaaien vaak heel apart. Niet de arm zwaait, maar de hand. Het ziet er uit als een beweging die je maakt bij het in een fitting draaien van een lamp.
Begroeten van roeiers is een verhaal apart. Ik merk een zekere aarzeling om ze te groeten in het besef dat ze moeilijk hun riemen kunnen loslaten, laat staan de riem uit het water kunnen tillen om daarmee een groet uit te brengen. De glimlach op hun bezweette gezichten is voor mij meer dan genoeg.
De groet als verbindend element tussen de mensen, van mij mag het vaker……
Nog een weetje over de groet. Als een groot marineschip je tegemoet komt en je passeert, neem dan even de vlag uit de houder en maak daarmee een buiging alsof je de vlag strijkt. Gegarandeerd dat je een matroos als een haas naar hun vlag ziet rennen om hem als groet eveneens te strijken en weer te hijsen. Etiquette. Erg leuk, vooral, als het meerdere schepen in kiellinie zijn waarbij je het kunstje steeds opnieuw kunt uithalen.
Oh ja, voordat ik het vergeet. Er zijn Zeearenden op het Elbe-Seitenkanal. Nienke zag er twee op de wallenkant zitten die toen ze dichterbij kwam samen wegvlogen naar het achterliggende bos. 
Nine Marit onderweg 
Kostelijk blog. Van ons de groeten
LikeLike