Het Küstenkanal is een groene corridor, een tunnel met af en toe een flauwe bocht. Niet het meest inspirerende stuk water. Nadat we met veel gas, maar tergend langzaam een binnenvaartschip hadden gepasseerd zagen we dat het schip achter ons in een verwijd deel van het kanaal ging aanleggen. Hadden we hem opgeroepen was deze spannende manoeuvre niet nodig geweest. Zelfs met veel PK’s is het lastig om in een kanaal een groot binnenvaartschip voorbij te varen, met de beperkingen van de eigen rompsnelheid en de zuiging van het relatief ondiepe water moet je ook nog over de boeggolf van het te passeren schip, alsof je een heuvel beklimt met je schip.
De sluis bij Oldenburg is op zondag na 12 uur in de middag dicht tot maandagochtend 5 uur.
We brachten de avond en de nacht door langszij een splinternieuwe Linssen met 2 vriendelijke Duitsers. De volgende ochtend nadat de beroepsvaarders van hun voorrang gebruik hadden gemaakt werden wij, onze vrienden en nog een paar ‘Kleinfahrzeuge’ 3 meter naar beneden gesluisd. We kwamen weer op getijdenwater. Omdat we richting Bremen wilden hebben we in de jachthaven afgemeerd, wachtend op afgaand water over de Hunte.
Zijn prominente buik volgend, waggelde een in het zwart gestoken man over de steiger naar ons toe. Nadat hij een half opgerookte peuk tevoorschijn had getoverd en in de brand had gezet maakte hij aanstalten om met ons een praatje te maken. Volgens zijn zeggen is hij de havenmeester van de haven achter de sluis. Volgens ons was hij op dit vroege uur in kennelijke staat en dreigde hij op de wiebelige steiger voortdurend om te donderen. Gefascineerd keken we toe hoe hij steeds dichter naar de rand van de steiger achterwaarts stommelde, terwijl we elkaar stilzwijgend polsten wie hem bij een tewaterlating zou redden. Op zijn t-shirt prijkte een groot doodshoofd met daaronder de tekst ‘St. Pauli’, dat volgens mij de naam van een bekende kerk is. De combinatie van beeld en tekst begreep ik niet. Met de smeulende peuk in zijn mondhoek legde hij uit dat de tekst slaat op een voetbalclub, waar hij fan van is. Het logo, de doodskop, belooft niet veel goeds voor de eventuele tegenstanders. Hij was gisteren met zijn boot uit Bremerhaven gekomen en was nu op weg naar huis. Inmiddels was er Nienke en onze vriendin twijfel ontstaan of de kennelijke staat wel was wat het leek. Zijn wiebelige gang en een linker arm die er wat merkwaardig bij hing logenstrafte onze eerdere indruk. Een doorgemaakte CVA, een hersenbloeding, was een betere verklaring voor zijn gedrag.
De Hunte is het riviertje dat van Oldenburg in de Weser leegloopt. Meegesleurd op de ebstroom liep het hard stroomafwaarts waarbij we het zo hadden uitgerekend dat we bij de kentering bij de Weser kwamen. Eenmaal op de Weser is het prettig om stroom mee te krijgen. Einddoel van de dag was het stadje Vegesack, een volgens de pilot ‘romantisch plaatsje’ aan de noordoever van de Weser, westelijk van Bremen. Zo gauw we afgemeerd waren aan de steiger van de haven van Vegesack en we om ons heen keken vonden we er geen sack aan. Het haventje wordt omzoomd door hoge kades (Spundwände) en er valt van die romantische ‘Kneipen am hafen’ weinig te zien. Midden in de havenkom, liggen een aantal oude schepen, het maritiem museum voorstellend. 
De haven-meesteres, haar bootje lag achter ons, is een schat. Zeer behulpzaam en uitvoerig vertelde ze wat we konden verwachten. De loopbrug waar je met je schip onderdoor moet is slechts 1.90 m hoog bij hoogwater. Een telefoontje naar de havenmeester en ze maakt hem open. Toen we anderhalf uur voor hoogwater vertrokken om een staartje van de vloedstroom mee te pakken, zwaaide ze ons vrolijk uit na het openen van de brug.
Nine Marit onderweg 