De laatste sluis die we in Duitsland bij Herbrum passeerden is oud. Vanuit de gehavende sluiswanden van baksteen drupten dunne straaltjes water de sluis in terwijl we langzaam met ons schip naar het niveau van de Eems zakten. Ik moest aan dat beeld denken nu we alweer ruim een week thuis zijn en Bo er niet meer is.
Het weer is zoals we ons voelen. Warm met af en toe een paar wolken die langzaam voorbij schuiven. De droogte blussen we met af en toe een stil tranen-buitje. Bo zit nog in mijn lijf. Een onbewuste aandrang tot actie, een impuls om op te staan en hem uit te laten. Fysiek voelbaar, maar direct gecorrigeerd door ‘het weten’ dat het niet meer hoeft. Een patroon dat ik moet afleren en vervangen voor iets nieuws. Wat was, is niet meer en wat komt ligt open.
Langzaamaan staan we ons toe om aan nieuwe mogelijkheden te denken. Zonder Bo zijn we minder gebonden, hoeven we hem niet in de auto achter te laten om snel een museum te bezoeken. Kunnen we langere tijd ankeren zonder het gedoe van de rubberboot te moeten opblazen. Kunnen we zomaar een vliegtuig nemen naar Madeira.
Afgelopen week liepen we de bekende wandelingen die we gewend waren met Bo te maken. We konden vlot doorlopen, op hem wachten was niet meer nodig. Hij nam meestal ruim de tijd om een zeer aantrekkelijk ruikende graspol uitvoerig te analyseren. Vooral aan het begin van een loopje, was alles hoogst interessant. Na verloop van tijd raakte zijn neus ‘vol’ en liep hij vlot mee. Thuis was het open doen van de koelkast het signaal voor Bo om, als uit het niets, naast je te staan, zijn ogen op jou gericht met een vragende blik van ‘Hah fijn, gaan we iets lekkers eten?’ Dat deed hij ook als hij net zijn dagelijkse maaltijd ophad.
We hebben deze week weer gevaren. Even het water op en een walletje in een verloren hoekje van het Sneekermeer opgezocht. Er waren ondanks het mooie weer weinig boten op het water. De vakantie was duidelijk nog niet begonnen. Op het water zijn schept rust en we genoten van de geluiden van het water, de vogels en het uitzicht over het meer.
De bruggenwachter van de Lemmerbrug bij de Waterpoort heeft het druk in het weekend. De kolk ligt vol met motorboten, zeilboten en sloepjes en het is een gaan en komen van doorgaande schepen naar IJlst of naar de oostkant van Sneek. De waterstad van Friesland op zijn best in deze zonrijke zomer. Voor ons huis ligt een motorboot met een Amerikaanse dame die in haar eentje ieder jaar gedurende 6 maanden met haar 12 meter lange schip door Europa vaart. Nu een paar dagen in Sneek, later deze zomer richting Frankrijk. Dan moet je wel lef hebben en niet bang zijn voor lastige situaties met sluizen en afmeren.
Ons schip ligt in haar box klaar om opnieuw te vertrekken. Alles behalve leeftocht is nog aan boord. Afhankelijk van het weer denken we volgende week te gaan varen. We zien wel waar naar toe……
Nine Marit onderweg 
Hej Rob en Nienke,
Op een willekeurige plek in jullie uitgebreide logs (ik heb nog steeds een hekel aan degene die als grapje van weblog “we blog” heeft gemaakt, waardoor we nu met blogs door het leven moeten), zwaai ik even vanuit Nijmegen. Ik hoop dat ik minstens nog goed ben voor wat herinneringen uit een lang verleden…
Een keer “bijpraten” lijkt me leuk, maar in de huidige omstandigheden én jullie nomadenbestaan niet erg voor de hand liggend…
Hartelijke groeten,
Niek Edeling
LikeLike