Hebewerk Lüneburg

Voor het Hebewerk bij Lüneburg werden we gesommeerd aan de hoge stalen kade te wachten tot we aan de beurt waren om naar boven gehesen te worden. Bo moest plassen en een steile trap naar boven is de enige weg naar het gras. Nienke is het handigste om met hem in een draagtas naar boven en naar beneden te klimmen. Met de rits van de tas vrijwel dicht, Bo zijn kop steekt er alleen nog uit, en de draagriem van de tas om haar nek, heeft Nienke twee handen vrij om over de ladder naar boven en naar beneden te klimmen. Dezelfde truc hadden we al eerder beproefd toegepast in Fedderwardersiel.

Met meerdere vrachtschepen liggen we voor het Lüneburger Hebewerk te wachten, het heftuig dat ons 38 meter in een aan twee zijden afsluitbaar zwembad omhoog moet hijsen. Met een lengte van 100 meter is de bak waar we met zijn allen in moeten niet erg lang. Een binnenvaartschip is al gauw 80 meter, soms bijna 100 meter. Bij die laatste kunnen wij er niet meer bij. Irritant om te zien hoe lang het duurt voor dat de bak, boven aan de andere kant, leeg is en weer gevuld wordt vanaf het kanaal boven. Één binnenvaartschip per keer dat omhoog en omlaag gaat. Je zou er haast stress van krijgen. Daarom hebben we de paella maar vast opgezet. Het zal er wel op neer komen dat de paella net klaar is als we het zwembad beneden mogen invaren. We hebben goed zicht op het Hebewerk. De marifoon houdt ons en alle wachtenden regelmatig via soms onverstaanbare beroepstaal op de hoogte, waarbij hij tussentijds een soort knal-scheten laat als de Atis wordt doorgestuurd.

3 1/2 uur hebben we gewacht tot we mee mochten. Bij de melding van de’ hebewachter’ dat we konden opstomen naar de bak, hebben we zonder een glas wijn ( tijdens het varen drinken we geen alcohol) de inmiddels gare maar wel erg hete paella zo snel mogelijk tussen de brandblaren naar binnen geschoven.

Het blijft een klein feestje om op deze wijze verheven te worden, met je schip een halve Domtoren van Utrecht omhoog in een zwembad aan kabels. De zwaar getatoeëerde Duitse schipper met een groot anker op zijn T-shirt en zijn vrouw moesten zich met hun 3.20 meter brede schip tussen onze Nederlandse schepen in drukken. Hij maakte driftig foto’s van de indrukwekkende machinerie om ons heen en bekeek kritisch het resultaat op zijn camera terwijl ik hem op de foto zetten. Zijn vrouw was zo vriendelijk voor me te poseren met een bordje tekst die de schipper voor zijn stuurwiel had geplaatst. Om zijn vrouw gerust te stellen, neem ik aan.

De hijs naar het hoger gelegen kanaal verliep gesmeerd. In een luttel aantal minuten waren we boven en werd het zwembad aan de waterzijde geopend.

Het is al laat als we uiteindelijk afmeren aan een ‘Sportboot Liegestelle’ aan het kanaal.

Varen op het kanaal is geen straf. Het landschap is prachtig en regelmatig worden we vergast op een zwarte of een rode Wouw met hun typische gevorkte staart. Een enkele zwaan, midden in de vaart denkt ons op afstand nog klein en neemt een aanvalshouding aan. Als we dichterbij komen ziet hij in dat dat niet reëel is en maakt statige en vooral langzaam plaats. Met drie motorboten varen we naar Bodenteich, een plaatsje waar we de nacht kunnen doorbrengen maar waar we ook goed boodschappen kunnen doen….