Klotsend door Hamburg en de Wasserschutz Polizei op bezoek

Half zeven ging de wekker. Ik was al een tijdje wakker, zoals dat vaker gebeurt, wanneer er iets moet zoals vroeg vertrekken. We wilden met de stroom mee naar Hamburg en liefst ook verder naar Lauenburg, een aardig plaatsje aan de Elbe waar het Elbe-Lübeck Kanal aftakt naar het noorden. Het was een woelig tochtje, de oostenwind trok aan, stroom tegen wind. De korte steile golfslag werd op het vroege tijdstip verlicht door een verblindende laagstaande zon.

In de buurt van Hamburg stuiven de veerboten kriskras over de Elbe, waarbij ze niet malen om de hekgolven die ze produceren. Plotseling duiken ze op uit de brede schitter van het zonlicht op het water, nauwelijks herkenbaar als snelvarend object. Op de AIS zie ik ze in tweede instantie wel, al vertrouw ik primair mijn eigen ogen in deze wirwar van kruisende boten. Pas na Hamburg werd het wateroppervlak rustiger, de opkomende vloed begon aan zijn laatste 2 uren. 2 vissersboten lagen voor anker in de vloedstroom, hun netten met een boom aan beide zijden uitgespannen. Onder het mom van ‘ kom maar in mijn hokje’, hoopt de visserman dat de vissen die met de stroom mee zwemmen, de netten ‘uitkiezen’ als tijdelijke verblijfplaats. Eigenlijk is het vissen met een soort dubbele totebel, verticaal uitgehangen, terwijl je als schipper geen moeite hoeft te doen met het schip te manoeuvreren en de netten over de grond te slepen.

We schrokken op terwijl net de stress van het varen door Hamburg was weg geëbd. We werden ingehaald door een snelle RIB met drie mannen in het zwart, Wasserschutz Polizei. Ze kwamen zo hard aanscheuren dat we het ergste vermoedden. Onder de indruk van hun performance vroeg ik hen, enigszins timide, wat ze wilden. “Kontrolle, Papieren bitte. Alles wat ik aan papieren heb, waarvan ik dacht dat ze belangrijk zijn, zit in een doorzichtige map, die ik bewaar in een kastje naast de stuurstand. De gebruiksaanwijzing van de marifoon had ik er per ongeluk ook bij ingedaan. Bij het overhandigen, kreeg ik te horen dat ze alles gingen bekijken, terwijl ze op afstand achter ons zouden blijven varen. Voor de zekerheid vroeg ik hen nog of ik de papieren wel terugkreeg.

Het was een ’gründliche Kontrolle’. Na ongeveer een kwartier, begonnen wij ons serieus zorgen te maken, bovendien ontdekten we dat onze paspoorten niet in de map zaten. In de kuip ermee zwaaien had geen effect op de heren, ernstig verdiept in onze papieren. We werden steeds onrustiger naarmate het langer duurde en ik vroeg me af wat er aan onze papieren kon ontbreken. Ik weet toch heel zeker, dat ik behalve het gebruikelijke ook nog mijn zwemdiploma A, mijn inentingsbewijs 1,2 en 3 na mijn geboorte, het trouwboekje van mijn ouders en 2 medailles van de avondvierdaagse had bijgevoegd.

Toen bleek dat de controle van een tweede politieboot bij onze vrienden, die voor ons uit voeren, al heel snel klaar was, begonnen we te fantaseren hoe hoog de boete zou worden. Ruim 20 minuten hadden ze nodig om onze papieren te bekijken en te registreren. Toen ze weer naar ons toe voeren werd de map met een ernstig gezicht aan ons overhandigd. Alles was in ‘Ordnung’, de map voorzien van een roze briefje waarop stond dat we gecontroleerd waren, voor het geval dat we opnieuw lastig gevallen zouden worden bij een volgende politiecontrole. Onder het kopje ‘Beanstandungen’ stond slechts één woord: ‘Keine’, wat zoiets betekent als dat er geen bezwaren of kritiekpunten waren. Giechelig en opgelucht hebben we het gas erop gegooid. Op naar de eerste sluis op de Elbe vanaf zee bij Geesthacht.

Aan het eind van de middag bereiken we Lauenburg, dat aardige oude stadje aan de Elbe. Mooie oude huizen, met godvruchtige spreuken aan de gevels, die voor een deel nodig gerestaureerd moeten worden.

Vandaag voeren we het Elbe-Lübeckkanaal op en liggen nu in Mölln 34 km ‘zur Tal’(dalvaart). Het wordt denk ik lastig een ligplaats in het centrum van Lübeck te krijgen. Er is een groot festival met overal muziek ter gelegenheid van het 875 jarig bestaan van de Hanse-stad Lübeck .

Mölln is de stad waar het verhaal van Tijl Uilenspiegel eindigde. Hij zou in de eerste helft van de 14 eeuw door Europa hebben gereisd waar hij iedereen op de hak nam, van adel tot burgerman. Hij zou hier zijn overleden in het Heilig-Geist-Hospital, volgens de oudst bekende verhalen geschreven door schrijver Hermann Bote aan het begin van de 16 e eeuw. Dit onderstaande beeld zou je diepste wens vervullen als je tegelijkertijd de duim en de de voet aanraakt. Het is duidelijk dat wij dat ook deden. Wat die wensen waren gaan we aan niemand verklappen, dan werkt het niet. Zeggen ze…….

Auteur: Rob en Nienke Peters

Gepensioneerd echtpaar dat met respectievelijk hun zeilschip en hun motorboot voer naar bij voorkeur Noordelijke bestemmingen, Oostzee en de binnenlandse wateren van Europa. Sinds de verkoop van de motorboot, eind 2023, maken ze per Camper reizen door Europa. Toon alle berichten van Rob en Nienke Peters