Fietsjes en visjes op Langeoog

Haven Langeoog bij nacht

De oostenwind fluit angstaanjagend luid door de masten van de zeilschepen in de haven van Langeoog. Bf 5 met af en toe uitschieters naar Bf 6. In de haven lijkt het vaak erger dan het is, maar de kopjes op de golven buitengaats vertellen dat er echt een stevig windje staat. Het rukt je uit elkaar, alsof je wat duizelig op je benen komt te staan.

Op onze fietsjes, Bo in het mandje achterop, peddelden we naar het dorp, door het bos dat ons tijdelijk vrijwaarde voor de wind. De geuren van talloze wilde rozenstruiken deden ons de wind vergeten. Het bos lijkt op een oerbos met dicht op elkaar staande bomen, omgevallen rottende stammen, en een gevarieerde vegetatie van struiken, loofhout, sparren en dennen. Het pad door het bos is onregelmatig geplaveid, iets wat we helaas ook op de rest van het eiland bemerkten. De Brompton fietsjes, prachtig klein op te vouwen, blinken niet uit als het gaat om de vering, zodat berijders en hond roffelend en stotend over de keien na enige tijd verlangend uitkijken naar een stopje om hun beurse billen te laven aan een poosje staan of lopen.

Langeoog is een gemoedelijk eiland, nergens hoogbouw, geen auto te bekennen. Als er wat rond rijdt is het elektrisch aangedreven. De opvallende watertoren op een hoog duin aan de noordzijde van het dorp is een monument dat behoort tot het wereld erfgoed. De vele terrassen nodigen uit tot het nuttigen van grote taarten en Ostfriesische thee met room en een klontje kandij. Bier en kleurrijke hompen ijs met smaakversiering in wijde coupes zijn ook favoriet. Omdat wij niet uit de toon wilden vallen, schoven we, aangestoken door al dat lekkers, aan voor een kopje espresso macchiato met sanddorn(duindoorn)taart. De overmaatse hondenbakken koffie die men hier serveert kunnen ons niet bekoren.

Overigens dat visje waar we ons gisteren zo op verheugden in het havenrestaurant, viel minder in de smaak dan we gehoopt hadden. Misschien kwam het door de bijgeleverde salzkartoffeln met botersaus en de twijfel of het visje, ondanks de verzekering van de ober, dat ze vers uit Emden kwamen(dat wil ik graag geloven), nu nog wel zo vers was. Het leek me eerder dat de schol was opgevist uit het vriesvak, gezien de waterige structuur na toebereiding. Maar de bediening was ‘hervoragend’, evenals de wijn.

Een stil voor zich uitkijkende ouder echtpaar naast ons, bloeide spraakzaam op toen wij belangstelling voor hen toonden. 10 jaar ouder dan wij en nog steeds varend, zij het niet meer zo vaak zeilend. De man vertelde dat hij technicus was geweest bij Airbus. Hij was zo goed in het sleutelen aan vliegtuigen, dat hij regelmatig op werkbezoek ging bij Gadafi en Saoedische prinsen om de technisch moeilijker problemen bij hun vliegtuigjes op te lossen. Mijn vraag of hij niet in staat was geweest opzettelijk ergens een schroefje te vergeten verstond de man gelukkig niet, eveneens behept met een voortschrijdend slechter wordend gehoor. Hij bekende zijn gehoorapparaten vergeten te hebben in te doen, waarschijnlijk omdat hij dacht ze niet nodig te hebben tijdens het etentje met zijn vrouw . Omdat hij ook nog eens slecht articuleerde, en daarin volhardde, ondanks aanmoedigingen van zijn vrouw beter te articuleren, heb ik het grootse deel van zijn zelfopofferingen en verdiensten tijdens zijn werkzame leven gemist. Gezellig was het wel met deze twee krasse oudjes.

Het ziet ernaar uit dat we hier nog 1-2 nachten liggen tot de wind zijn oren in het kussen legt.

Het is vandaag doodtij. Een extra verlaging van 50 cm op het wad. Met deze wind en een wantij dat we niet kennen niet het beste moment voor ons om oostwaarts te varen.

Prima wind trouwens om langs de westkust van Denemarken met een rif in het zeil naar het noorden te stuiven….,met een zeilboot uiteraard….