Als hondjes oud worden

We zijn weer onderweg. Het ‘At the Watergate festival’ in Sneek is afgelopen. Het was een festival dat we niet hadden willen missen. Zo’n 6000 kinderen van 13-19 jaar uit meerdere Europese landen speelden op verschillende podia, zowel klassieke als moderne muziek, gedurende 2 dagen in Sneek en plaatsen in Sûd West Fryslân. De opening en het slotconcert van het festival stonden als een huis, goed georganiseerd met muziek en dans van hoge kwaliteit. De sfeer gedurende de dagen was gemoedelijk en er waren nauwelijks incidenten. Muziekmakers lijken prettige mensen.

Weer aan boord zijn opent nieuwe perspectieven. Frankrijk als reisdoel staat in de ijskast. Ik legde dat uit in de vorige blog. We opteren voor de Duitse wadden, waar we al keutelend afhankelijk van weer en wind naar toe varen.

Bo, onze teckel stelt ons voor een probleem. Het gaat minder goed met hem. Voor zover we het kunnen beoordelen heeft hij een beginnende ziekte van Cushing. Niet direct een gevaarlijke ziekte, maar wel een langzaam verergerende kwaal waar oorzakelijk alleen met operaties wat aan te doen is. Nu hij sinds gisteren 14 jaar is geworden willen we hem niet belasten met allerlei ingewikkeld onderzoek of operaties. Symptomatisch zijn de verschijnselen afhankelijk van de locatie van de tumor(en) soms te onderdrukken met medicijnen, die echter forse bijwerkingen kunnen hebben en waarvan de dosering nogal nauw afgestemd moet worden. Niet iets waar we, nu we onderweg zijn, praktisch gezien gelukkig mee zijn. Omdat Bo onder de verschijnselen van de ziekte nog niet erg lijkt te lijden, wagen we het erop, na uitvoerig overleg met de dierenarts, eerst toch maar verder te varen. We houden er rekening mee dat we misschien vervroegd terug moeten.

Gisteren verraste hij ons met zijn nog steeds uitstekend functionerend reukvermogen.

Terwijl we net aan een walletje afgemeerd hadden, ergens mooi achter een bosje uit de wind, en Bo aan land hadden gezet voor een plas, waren we hem plotseling kwijt. Op roepen reageert hij altijd al slecht, zeker als er iets interessants te snuffelen valt. Dus dat we op ons roepen geen gehoor kregen verbaasde ons dan ook niet. Naast de strook gemaaid gras op de wal lag een groot veld met hoog riet. Na enig speuren vonden we hem fanatiek knagend aan een grotendeels van Serranoham ontdane varkenspoot. Zo’n hele varkenspoot, die je rond de kerstdagen kunt kopen om er zelf het vlees van af te snijden, fraai opgebaard in een houten stellage en geleverd met een vlijmscherp mes. Voor Bo een interessant item, zeker in het kader van zijn Cushing, waarbij, behalve de andere symptomen, de eetlust toeneemt met het vorderen van de ziekte. Geschrokken en walgend heb ik het bot tussen duim en wijsvinger opgepakt en in de container, 20 meter verder op, gemikt. De varensgasten die de ham hadden genuttigd waren zeker te bezopen of te beroerd om 20 meter naar de container te lopen en daar de varkenspoot in te gooien.

Achteraf denk ik, ‘waarom mocht hij niet verder knagen’? De poot lag er vast nog niet zo lang want het rottingsproces was nog niet zo ver gevorderd, aan de lucht van het overblijfsel te ruiken. Sorry Bo.

Bo heeft er geen dysenterie aan over gehouden. Zou me wat moois zijn met dat wat hij al heeft.

En wat sneu is, die vondst was op deze dag haast een prima verjaardagscadeau geweest als ik het hem niet had afgenomen. Gelukkig is Bo niet haatdragend en een extra snack maakte veel goed.

Tijdelijk hebben we een paar koudere dagen met flink wat wind uit het noorden.

De plannen zijn aangepast en morgen varen we een stukje verder richting het Lauwersmeer, ons favoriete meer als tussenstation naar het wad of naar Groningen. Dat we nu eindelijk die zeearend eens mogen spotten. Er zou daar een broedend paar zitten…..