Nauwelijks hadden we in alle vroegte de steiger op West-Terschelling de kont van het schip getoond of we zagen een heftig zwaaiende blonde vrouw die op het eind van een steiger wanhopig onze aandacht probeerde te trekken. Of we hun konden helpen met een ‘sleepje’ naar Harlingen. Ze hebben een tros in de schroef van hun zeilboot gekregen en kunnen de motor niet gebruiken. De wind was zuid-oostelijk, voor een deel van de reis stik in de wind (en slechts Bf. 2-3) op het smalle stuk bij de Blauwe Slenk. Ze waren bang dat ze het niet zouden redden zonder hulp van hun motor. Wij overlegden druk. We hadden er niet direct zin in, maar toen we hoorden dat het een licht schip van 11 meter is met een ophaalbaar midzwaard, besloten we, vooral ook omdat er weinig wind stond, de ongelukkigen te helpen. De wanhoops-tranen werden acuut verruild voor vreugde-tranen. Terwijl Nienke de supertros met rekvermogen ( een gouden tip van onze skipper zoon) uit de bakskist tevoorschijn toverde stuurde ik de Nine Marit met haar kont naar de steiger, waar de opvarenden met hun vleugellamme schip afgemeerd lagen. Omdat wij net als zij geen tros in de schroef wilden hebben, hebben we onze supertros van hand tot hand aangereikt. Van hun kregen we van hand tot hand een tweede tros. Beide trossen hebben we als een spruit vanaf ons zwemplateau naar de boeg van hun zeilboot belegd.
Toen was het vort met de geit. De vloed kwam op en we moesten er een stuk tegen in naar het Schuitengat, dat tegenwoordig weer te bevaren is en keurig betond is. Zelfs met laag water staat er ruim 1.60 meter water. De minst gelode diepte is 3,00 meter t.o.v. NAP. Wonder boven wonder liep het sleep-theater als een trein op rails. Slecht 2 keer werden we door elkaar gerammeld door de hekgolf van een voorbijrazende motorboot en de snelboot vanaf Terschelling.
Ondanks dat het te slepen schip haar midzwaard had opgetrokken, was van slingeren nauwelijks sprake. Als een trouw jong eendje hobbelde ze achter ons aan, aangelijnd, dat wel. Regelmatig controleerden we op beide schepen de trossen. Via de communicatie over marifoon kanaal 77 hielden we elkaar op de hoogte van het reilen en zeilen( nou ja) op beide schepen. Halverwege het traject even voorbij de Meep toen we het Pannegat indraaiden, liepen we al slepend en met de stroom mee, 7,5 knopen, terwijl ons motortje slechts 1600 toeren draaide. Ik ben trots op ‘sleepboot Nine Marit’.
Bij de Pollendam begon ik wat spook-zeehonden op de vaarweg te zien. Hoe moet dat straks in de haven? We overlegden en ieder voorstel dat volgde op een eerder voorstel leek een beter voorstel. We besloten in de haven, wanneer we de veerboot-terminal voorbij waren, de trossen wat in te halen en slechts op één tros naar de sluis te varen. De Tjerk Hiddes sluis hadden we gemeld dat we al slepend naar binnen wilden. We vroegen om de kleine sluis en kregen die ook. Toen we stapvoets aan kwamen varen, stonden de sluisdeuren al open en werd de brug geopend. Langzaam voeren we de sluis in, de tros vrijwel helemaal ingehaald. Met de schipper van de zeilboot die de tros in zijn hand hield en Nienke die op het zwemplateau de boeg naar de kant duwde, wisten zij de zeilboot, ondanks ons schroefwater, naar de touwen aan de sluiswand te dirigeren. Wij maakten een paar meter verder ook vast. Het sluizen ging verder gladjes. Vlak na de Koningsbrug namen we afscheid. Zo voeren we nooit eerder over de Waddenzee. Het geeft een voldaan gevoel dat het sleep-avontuur zonder schade is verlopen.
Inmiddels liggen we, zonnetje in de kuip, ergens in de buurt van Eernewoude uit te hijgen van een spannend maar leuk dagje varen…..
Nine Marit onderweg 