Het leek zo’n mooi plekje. We dachten net met de kop in de wind te liggen, maar dat was niet zo. De wind was eigenwijs en drukte ons schip met een forse Beaufort 5 tegen het ondermaatse steigertje aan.
De borden op de wal hadden we nog niet goed bekeken. Het was de hoogste tijd voor de doop.
Onze jongste kleinzoon, Indy, was er sinds de vorige dag al mee bezig. Eindeloos heeft hij, zelfs in zijn slaap de rituele zin herhaald, ” ik doop U Nine Marit, en wens U een behouden vaart”.
Dat woord ‘behouden’ was het lastigste, af en toe vergiste hij zich en had het over een ‘fijne vaart’, snel gecorrigeerd zo gauw hij zijn vergissing bemerkte.
Op paasmorgen verwende hij luid declamerend zijn ouders met een zeer vroeg appèl rond een uur of zeven. De grote dag van de doop was aangebroken. ‘Wanneer gaan we naar de boot en wanneer gaat de boot gedoopt worden en wat gebeurt er dan precies?’ Voor een zevenjarige is zo’n gebeurtenis ook geen kattenpis. We hebben onderweg het ritueel nogmaals uitgelegd en na een fantastische lunch in het zonnetje op een terras aan het meer, was het eindelijk zover.
De dag van de doop was niet toevallig. Op mijn verjaardag in 2007, 20 april, doopten we ons zeilschip, de Nika. Onze oudste kleinzoon had toen de eer. Dit jaar viel eerste Paasdag op mijn verjaardag, dus op die dag moest het weer gebeuren. De doop op zich is al een ritueel en als je dat ritueel ook nog wat uitbreidt met een verjaardag, (ik ben niet zo dol op verjaardagen), is dat een mooie bijkomstigheid.
De fles met bubbels kapot slaan tegen het schip, vonden we niet zo’n goed plan, zeker vanuit het oogpunt van verspilling, verzot als onze familie is op dat prikkelende vocht. Derhalve werd eerst de fles geopend en uitgeschonken in de champagneglazen. Onze kleinzoon werd met gevuld glas op de voorpunt bij de boeg van het schip geïnstalleerd, terwijl een ieder er angstvallig voor waakte dat zijn eigen glas niet leeg gewaaid werd door de straffe Oostenwind.
Hij sprak plechtig de woorden die hij inmiddels zó vaak had herhaald en ingeprent dat ze vloeiend zijn lippen verlieten en sproeide de inhoud van het glas, geholpen door de wind, over de boeg onder luid gejuich van ons allen.
Achteraf was hij wel wat teleurgesteld dat dit nu alles was, hetgeen we goed maakten door hem een groot stuk te laten sturen onder het oog van zijn vader of mij. Hij is een stuurman in de dop, zijn oom Jeroen waardig. Best knap om als zevenjarig zo geconcentreerd achter elkaar de boot op koers te houden.
Bij nadere lezing waren de borden met opschrift aan de wal wel wat omineus.
We werden gewaarschuwd om het uit ons hoofd te laten hier aan wal te gaan. Dat hebben we ook niet geprobeerd, we zouden een stuk hebben moeten zwemmen. Het bord met de twee handen in de lucht boven het drijfzand zag er eveneens niet aanmoedigend uit. We hebben bedacht dat deze doopplek misschien wel de beste plek was, onbewust door ons gekozen, om te benadrukken dat naderend onheil niet op het water is te verwachten, maar eerder op een stuk land waar je als scheepje bij een sterke aanlandige wind ver van weg moet blijven. Zoals de schippers vroeger al zeiden, ‘bij storm op zee, niet proberen aan land te gaan maar op ruim water afwachten tot de storm geluwd is.’
Het was een mooie dag. En van mijn verjaardag heb ik deze keer genoten.
Dank je Indy, voor de mooie doop, je hebt het goed gedaan!
Nine Marit onderweg 