De techniek van het wassen en scheren aan boord.
In de krap bemeten toilet-douche-wasruimte van de hut die ik deel met de projectleider, is het een hele toer om het dagelijkse was-ritueel uit te voeren, zeker op een koers waarbij de wind en de golven behoorlijk vat hebben op het schip. Aan de wind heb ik te maken met constant scheef-hangen van de ruimte waarbij ik, afhankelijk van over welke boeg we liggen, me tegen de deur of tegen de muur met de wc klemzet. Dit is nog wel te doen.
Beroerder is een voor de windse koers met hoge golven. Het naar bak- of stuurboord hangen, wisselt elkaar op onvoorspelbare wijze af. Ik stuiter daarbij beurtelings met mijn achterwerk tegen de deur of met mijn hoofd tegen de knop van de douche, die dan bij de tegenbeweging het beste handvat lijkt, zodat ik, me eraan vasthoudend, een ongewenste plens water over me heen krijg. Dat laatste heb ik snel afgeleerd.
Wanneer ik op het toilet zit, is de knop ( om door te spoelen) ter hoogte van mijn schouderbladen. Een slinger naar bakboord resulteert in doorspoelen terwijl ik nog niet klaar ben. Deze onverwachte bidet-functie kan ik ook al niet waarderen.
De spiegel is een verhaal apart. Ter grootte van een half A-4tje op een plek bedacht voor minder lange mensen, moet ik, om mijn gezicht te zien, me in een houding persen die het meeste lijkt op iets tussen zitten en staan in, terwijl ik me met mijn linker knie klem zet tegen de wc-rand.
Ook heb ik geleerd om na gebruik van het toilet direct de deksel van de wc te sluiten, omdat de spullen uit mijn toilettas op het schapje boven de toilet een grote liefde hebben voor het inwendige van de pot.
Op deze vierkante meter ‘all in’ heb ik de meeste moeite om mijn voeten te wassen. Daarvoor heb ik de volgende methode bedacht. Eerst plooi ik me, enigszins door de knieën gebogen, in de tegenoverliggende hoek van het fonteintje, terwijl ik me vasthoud aan de deurknop ter rechter zijde. Daarvoor moet ik dan wel eerst het washandje in mijn linkerhand hebben dat rechts boven me hangt en de zeep uit de toilettas, die iets buiten bereik staat of uit de wc gevist moet worden, anders kan ik van voren af aan beginnen. Om niet uit te glijden heb ik mijn linker voet omhuld met de dweil die op de grond ligt. Eerst een paar maal diep ademhalen en dan de beweging van het been met daaraan de voet omhoog naar het fonteintje. Dat ging me vroeger zo gemakkelijk af, dat ik die beweging kon voortzetten tot in mijn nek, maar dat is helaas voorbij. Balancerend op een gebogen linker been, het schip houdt niet stil, probeer ik de kraan open te draaien, waar ik dan net bij kan. Het wassen kan beginnen. Als ik me daarna met enige moeite uit de kreukels heb gewerkt, volgt de andere voet. Dat is lastiger omdat ik mijn rechter been niet klem kan zetten. Alvorens het fonteintje te bereiken maak ik met mijn linker been een tussenstap op de wc, waarvan hopelijk inmiddels de klep gesloten is. Met een zwiep en een zwaai belandt dan de linker voet in het fonteintje, terwijl er hevige kramp ontstaat in mij rechter bovenbeen. Als na enige tijd de kramp over is en mijn voet weer op de grond staat, moet de rest gewassen worden. Dat lukt in het algemeen aardig goed.
De baard scheren is de volgende klus. Dit doe ik om begrijpelijke redenen slechts één keer per 3 dagen. Voor het scheren heb ik scheerzeep en een scheermes nodig, beide attributen hebben een grote glij-factor, en dan bedoel ik niet zozeer op mijn huid, maar van het plankje. Gebruiken en gelijk opbergen voorkomt dat.
Als een slangenmens gebogen, frommel ik me voor het spiegeltje en probeer, terwijl ik balanceer als op de trap van een cakewalk op de kermis, de kokosmat op mijn gezicht in beeld te brengen. Het voelt een beetje als moet ik een postzegel plakken precies in het midden van een wapperende vlag. Het scheren op zich gebeurt dan ook meer op het gevoel dan á vu en vraagt veel tijd. Bij deze gymnastiekoefening ligt de kramp op de loer, al moet ik zeggen, oefening baart kunst. Het scheerresultaat kan ik niet goed beoordelen, het voelt min of meer glad en niemand die zegt dat ik een plukje vergeten heb.
Soms wenste ik dat er een masseur aan de crew was toegevoegd die de kreukels gladstrijkt van de wat minder soepel bewegende opvarenden.
Desalniettemin ben ik blij met een hut waar ook de wc en ook de wasgelegenheid bij zit. Ik ervaar dat als een prive-luxe, die de leerlingen met hun gemeenschappelijke wasgelegenheid niet hebben. Op een schip moet nu eenmaal ieder plekje zo nuttig mogelijk worden ingericht. De Wylde Swan is een trainingsschip en geen cruise-schip.
We varen lekker door. De wind is nog een beetje te noordelijk. Aan het eind van de dag draait hij meer naar het westen. Het is een stevig windje. Altijd beter dan geen wind.
Foto’s
Nine Marit onderweg 