Donderdag 4 april
Eindelijk weer op zee.
Een slap windje uit het noord-westen weet de deining ontstaan door de harde wind van de laatste dagen, niet meer tot omslaande golven te inspireren. De staysails en de kluivers dragen niet veel bij aan de snelheid. De motor staat voor een tijdje bij en we maken ongeveer 6 knopen over de grond. De Swan neemt de deining met lome bewegingen en laat de zeilen af en toe klappen bij een ongunstig inkomend vlaagje wind.
Iedereen is wat moe. Vanochtend waren we om 6 uur op. Eerst ontbijt daarna de voorbereiding voor het vertrek dat rond 8 uur gepland was. Vlak voor het vertrek werd er nog een groepsfoto gemaakt. Eerder dan wij zijn de Regina Maris en de Eye of the Wind al vertrokken. De Regina Maris zien we niet varen, de Eye of the Wind liepen we snel op en hebben we achter ons gelaten.
Terwijl ik dit schrijf op het achterdek, is Faial en Horta al achter de horizon verdwenen. Aan stuurboord passeren we Graciosa het laatste eiland van de Azoren dat we voorbij varen. Daarna is er alleen maar zee, een enkele vogel en misschien dolfijnen en walvissen. In deze tijd van het jaar zouden er walvissen moeten zijn. De blauwe vinvis, de grootste soort, zou hier langs trekken. Tot nu toe niets gezien, behalve een paar kleine vissersbootjes die in de zee rond Graciosa een tonijntje of iets dergelijks proberen te verschalken. In de vorige blog schreef ik dat een potvis (de Fransen spreken van een cachelot, de Engelsen hebben het over een sperm-whale ) tot 1000 meter zou kunnen duiken. Van onze zeebiologe aan boord hoorde ik dat ik dat getal met 2 á 3 mag vermenigvuldigen. Onvoorstelbaar, dat een zoogdier dat maar een beperkte luchtvoorraad kan meenemen dit presteert. Hij is na zijn duik van ruim een uur terug aan de oppervlakte extra kwetsbaar omdat hij minstens 10 minuten nodig heeft om weer op adem te komen. Dat was in de tijd van de jacht op het dier het moment voor de jagers om aan te vallen.
De middag verloopt in opgewekte stemming. De leerlingen raken gewend aan het geschommel en de soep met toast als lichte avondmaaltijd valt goed. Een deel van de leerlingen heeft het schoolwerk afgerond en mag zich nu voor de rest van de reis alleen met het varen bemoeien. Een ander deel moet nog hard blokken om op tijd hun werk af te krijgen. Voor sommigen is het moeilijk om effectief te studeren en geconcentreerd te werken.
Ik merk dat dit langzame inslingeren me goed doet. Ik ben minder gespannen en heb meer vertrouwen dat we dit traject zonder al te ernstige medische problemen kunnen volbrengen. Er zijn geen zieken en dat wat er aan verwondingen was heelt Moeder Natuur voorspoedig met een beetje hulp van mij. Zolang de vloeren steeds schoon worden gehouden is er minder kans dat er glijpartijen ontstaan, de belangrijkste oorzaak van verwondingen bij ruwer weer.
Het is goed te merken dat het langer licht blijft. Met de locale tijd van 8 uur in de avond is het hier nog licht. Als ik langs mijn uitgestrekte arm naar de zon kijk hangt hij ongeveer een handbreedte boven de horizon. Vandaag geen walvissen, geen dolfijnen gezien. En Dolf heeft wederom niets gevangen met zijn werphengel.
De avond valt. Als toetje na de soep met toast krijgen we een bakje met paaseitjes, die het paasfeest hadden overleefd. Chocolade is m.i. een troostmiddel, ik wordt er tevreden van. Ondertussen zijn we volgens de plotter al schommelend een stukje verder gekomen. Aan de zee zie je dat niet, die is overal om ons heen, voortdurend in beweging, zonder ook maar één herkenningspunt onder de bewolkte avondhemel. Er is alleen het schip dat ons draagt en dat ons naar de overkant moet brengen. En er is de bemanning waar ik respect voor heb, omdat ze voortdurend, 24 uur per dag, alert zijn op alles wat er tijdens het varen moet en kan gebeuren. Als we geen kompas hadden en geen andere hulpmiddelen, zou de wind, krimpend of ruimend ons elke kant op kunnen sturen gedurende deze nacht.
Ik ben dankbaar dat we al die middelen hebben.
Het zwaantje vaart in de goede richting, de richting waar over een dikke week weer land te zien zal zijn.
Foto’s
Uitkijken op de boegspriet
De Eye of the Wind laten we achter ons
Nine Marit onderweg 