Gezien de windverwachting lijkt maandag vertrekken niet de beste optie.
De andere schepen blijven net als wij nog een paar dagen liggen. We hopen dat de depressie snel voorbij fietst, waarna het op zee een stukje rustiger wordt.
Tijd om naar het plaatselijke paasconcert te gaan. Tot mijn verbazing zit de hele crew met leerlingen van de Thor Heyerdahl in de zaal. Voor onze buren is een concert met klassieke muziek bezoeken blijkbaar onderdeel van het project.
Het theatro van Horta is een mooi ouderwets ingericht gebouw met zowaar een schellinkje en echte logeplaatsen. Voor €11 zit ik op de tweede rij met mijn neus onder de klep van de piano. De Russische pianist die het achtste pianoconcert van Mozart moet vertolken, had zijn dag niet. Met een rood hoofd en het zweet in zijn handen (hij moest ze regelmatig aan zijn broek afvegen) wist hij de meeste riedels wel in de goede volgorde af te werken, maar dat ik het nou mooi vond, kan ik niet zeggen. Meer werd ik gefascineerd door de dirigent die in eerste instantie nog achter de piano stond en daardoor aan het zicht werd onttrokken. Met zijn gezette postuur, gekleed in een lang soort zwart glimmend hemd en een merkwaardig stropdasje, was zijn pantalon de grootste trekpleister. De licht-donkere grijze strepen dansten voor mijn ogen bij ieder slag van zijn dirigeerstokje. Omdat hij nogal beweeglijk was, volgde de broek in de maat mee. Zonder stokje had hij ook met zijn broekspijpen kunnen dirigeren. Tenminste als hij wat hoger was gaan staan om ook zichtbaar te zijn voor de blazers. De subtiel dansende broekspijpen deden niet onder voor het zwierige zwaaiende stokje.
Ik heb dirigeren altijd al geweldig gevonden. Als kind stond ik voor de radio te dirigeren. Een carrière in de muziek is er nooit van gekomen. Op de jaarlijkse uitvoering van de muziekschool in mijn geboorteplaats speelde ik met mijn blokfluit prompt de verkeerde partij van een tweestemmig stuk. Ik begreep al niet dat het zo raar klonk en dat het me onbekend voorkwam.
De dirigent van vanavond, een Portugese Oostenrijker, wist het orkest bevlogen te dirigeren en ik heb zeker van het laatste stuk van Haydn genoten. De goede man was zo op dreef met dit uitstekende studentenorkest, dat we 6 toegiften kregen, waarbij duidelijk werd waar de passie van de man ligt. Op het laatst dirigeerde hij zijn orkest als was het een salonorkest met een vrolijke medley uit de opera la Travita van Verdi. Heel knap omgaand met timing maakte hij er met het orkest een flitsende show van. André Rieu zou hem zonder aarzeling als tweede man hebben aangenomen. Verslaafd aan het applaus en mogelijk ook aan de kusjes die hij aan de eerste violiste gaf, hield hij het publiek zeker een kwartier langer dan bedoeld in de ban. Ik had pijn in mijn knieën van het telkens weer moeten opstaan voor het ovationele applaus.
1april
Vanochtend afscheid genomen van een aantal opvarenden die naar huis vliegen, waaronder de dokter van de Regina Maris, die thuis andere verplichtingen heeft. Volgens mij heeft hij het naar zijn zin gehad, al was zijn taak aan boord niet altijd makkelijk.
Van de Thor Heyerdahl begreep ik dat zich voor dit Duitse school at sea project 900 kandidaten hadden aangemeld. Na een strenge selectie, zijn er ongeveer 40 kinderen uitverkoren. Blijkbaar spreek dit project veel leerlingen en ouders aan. Het lijkt me voor leerlingen van de middelbare school een unieke kans om op allerlei vlakken je persoonlijkheid en kennis te ontwikkelen. Ik hoop dat ook Nederlandse kids volgend jaar de kans krijgen om aan dit project te mogen meedoen.
Bij de foto’s
Het concert
De Thor en de Wylde Swan samen op de foto
Wij wonnen de trofee, snelste van Bermuda naar de Azoren
Nine Marit onderweg 