Wat is nu waar?

Zittend in een cafeetje met een glaasje voor mijn neus, zie ik de bootsman naar het stadje lopen. Even vrij. Hij is van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de weer, zelfs op eerste paasdag heeft hij de hele ochtend gewerkt. Het schip vraagt voortdurend onderhoud ondanks haar jonge leeftijd. Voor het vertrek wordt alles nog eens extra gecontroleerd, achterstallig onderhoud wordt door het element dat ons draagt subiet afgestraft.
Vanochtend had ik een kort gesprekje met de bootsman over hoe we aan boord communiceren.
Wat is het makkelijk om kritiek te hebben op een ander zonder iets van de achtergronden te kennen waarom iemand op een bepaalde manier handelt of iets beweert. Wat staan we toch snel klaar met een oordeel, dat al snel tot een veroordeling wordt. In een kleine gemeenschap op een schip is een mening snel geopperd. Een half woord wordt uitvergroot tot een mythe, die een eigen leven gaat leiden. Het lijkt me dan ook voor de ouders heel lastig om in te schatten wat er werkelijk aan de hand is als ze een soms eenzijdig verhaal te horen krijgen van hun zoon of dochter, die met of juist zonder enige overdrijving vertelt wat er gaande is. De nodige nuancering verdwijnt in een gegeneraliseerde emotie die op geen enkele manier recht doet aan de werkelijkheid. Ontstaan zo ook niet berichten in de krant, die gericht zijn op het opkloppen van emoties?
Ik ben geloof ik weer aan het mijmeren en filosoferen. Zo intensief met dezelfde groep mensen op een kleine ruimte leven, leert me om mijn eigen reacties te beschouwen. Niets menselijks is me vreemd en het is goed dat ik de afstand kan en mag innemen om mijn eigen plek te onderzoeken.
Ik zie best op tegen het komende traject, dat waarschijnlijk wederom een hobbelig tochtje lijkt te gaan worden. De trainees hoor ik er niet over, ze vinden het geloof ik wel mooi. De vertrekdatum is uitgesteld, vanwege een depressie die op ons afkomt. Het schip is er klaar voor, zoals ik al eerder schreef. Ze ruikt de stal of beter haar vijver, na zoveel maanden op zee. Ik ben U allen nog een paar foto’s schuldig. Een paar meer deze keer.
Pico en Horta en paasontbijt