Nog meer vulkaan, Pico en de dag voor Pasen

Met het autootje konden we de pasgeboren vulkaan op het zuidwestelijke deel van Faial niet links laten liggen. Dus, in de buurt de auto in de berm gezet en lopend de top van het vulkaantje beklommen. In 1957 heeft Faial een vulkaan-uitbarsting gehad. Het heeft ruim een half jaar geduurd. Het eiland heeft er een stuk grond bijgekregen, maar de vuurtoren is gedeeltelijk door de as bedekt en niet meer bruikbaar in zijn oorspronkelijke staat. Onder de vuurtoren is een museum gebouwd dat architectonisch een pluim verdien. Breed opgezet met strakke lijnen, die harmoniëren met de omgeving. De vulkaan zoals die er nu ligt is een gelaagde hoop as waarin de krater niet echt meer zichtbaar is. De vaak ruwe zee beukt op haar grondvesten met hoog opspattend water. Een potje zwemmen ter plekke laat je wel uit je hoofd, goede kans dat je het er niet levend van af brengt.
De Azoren als eilandengroep is ontstaan door vulkanische activiteit in de breukvlakken van onze aardkorst. Dat er nog meer hete prut uit de krochten van onze aarde naar boven komt is zonder meer te verwachten. Terwijl we naar boven liepen bedacht ik me hoe het zou zijn als dat nu zou gebeuren.
Het is niet gebeurd. De mevrouw bij de kassa van het museum zei dat ze een nieuwe uitbarsting nog niet hadden besteld.
Op Pico het eiland naast Faial is nog duidelijker te zien hoe de vulkaan het het eiland heeft vorm gegeven. Daarom ben ik de volgende dag met de collega scheepsarts op een hevig schommelend pontje overgestoken naar Pico.
Na de koffie(55 eurocent) lieten we ons door een taxi bij een pad langs de zee afzetten dat geen doorlopend pad bleek te zijn. De man had zich vergist, maar dat konden we hem niet melden, omdat hij alweer op weg naar de volgende klant was.
Als twee oude geiten klauterden we, wars als we waren om op onze schreden terug te keren, over lavastenen muurtjes, die kriskras tussen de wijnstokken waren opgetrokken als bescherming tegen de zeewind. Kunstig door mensenhand gestapeld krijgt men een beeld als is het landschap verdeeld in honderden schapenhokken die bij gebrek aan schapen een troosteloze aanblik genieten. De wijnstokken zijn nog niet uitgelopen en de zwarte lavagrond is deels bedekt met korstmos.
Af en toe zagen we een man iets onduidelijks in de grond van de schapenhokken bewerken. Bewonderenswaardig dat er hier druiven durven te groeien. De wijn die we uit dit gebied dronken was niet slecht, maar ik vermoed dat hij in Nederland minder goed tot zijn recht komt, door de wat stroeve smaak die eerder past bij het locale eten.
De lava brokken, soms gigantisch groot, liggen als grillige muurpartijen de aanvallende zee te trotseren. Uiteindelijk zal de zee het winnen en het land dat optimistisch ontstond weer met water bedekken.
De wandeling van 3 uur koste met het stijgen en dalen het nodige zweet en een voortdurende wisseling van lichaamsbedekking, modieus absoluut onverantwoord, als waren we bezig met de vierdaagse onder extreme weersomstandigheden .
Het was mooi en indrukwekkend, maar ook een beetje triest, als ik me realiseer, dat er wel heel hard gewerkt moet worden voor het produceren van een flesje wijn waar nauwelijks iets aan wordt verdiend. Pico oogt armer dat Faial, landschappelijk vond ik het puurder.
De mens wikt, de natuur beschikt. De rauwheid van het bestaan is hier wel heel pregnant zichtbaar.
De leerlingen zijn terug van hun bivak. Het schijnt een bijzonder goede ervaring te zijn geweest. Voor een aantal van hen had het langer mogen duren. Sommige mannen hebben zich met kapmessen in het bos een plek moeten veroveren. Survival op hoog niveau. De leraren zijn gedurende de nacht alle persoonlijke overnachtings-plekken tot 3 maal toe langs geweest. Geslapen hebben ze niet, in tegenstelling tot de leerlingen die merendeels intevreden lagen te ronken en niet wakker werden van de zaklampen waarmee ze beschenen werden.
Na de terugkomst op het schip, en nadat alle spullen weer in de plastic zakken waren opgeborgen, zijn een aantal leerlingen begonnen om een schildering te maken op de kade. Voor we vertrekken moet er wel een aandenken achter gelaten worden. Horta is de plek waar dat vastgelegd moet worden. Ik denk dat we maandag vertrekken, als het weer meezit. Mijn laatste traject aan boord, dan zit mijn taak erop.
Het is ook wel mooi geweest, de zee roept en de Swan ligt te kwispelen om van wal te steken.
De volgende blog komt van zee, als de radiozender functioneert.