Met een grotendeels bedekte lucht vertrokken we te vieren in een gehuurde auto naar de Caldeira, de krater van Faial. Al weer enkele miljoen jaren oud, maar nog steeds aanwezig, was ons een prachtig uitzicht beloofd. Via een slingerende weg omhoog langs aaneengesloten hortensiastruiken, die als een haag de weg aan beide zijden begrenzen, belandden we geleidelijk in de mist. De grijze soep werd steeds dichter en uiteindelijk bij de kraterrand zagen we helemaal niets. Voor het zicht op de krater, moesten we door een tunneltje lopen, dat begroeid was met mos en muurplanten. Aan de andere kant stond een bord waarop te zien was wat we hadden kunnen zien, een schrale troost. Ik had de pest in en vond het gerechtvaardigd om een plasje te plegen in de krater. De Ford Fiesta is gelukkig fel gekleurd zodat we hem na enig zoeken, elkaar bij de hand houdend na de korte tocht, konden terugvinden. Een onverharde zijweg naar beneden liet ons door de dunner wordende nevel steeds meer zien van het prachtige landschap. Juniperus-struiken langs de bermen worden afgewisseld met Sequoia’s en Aronskelken. Vlak voor een bocht in de weg stond ons een grijze koe achter een hek onverschillig kauwend aan te kijken. Zelden zo’ n grote koe gezien. De bocht nemend, zag ik vanuit een andere hoek iets pluimigs hangen, misschien was het niet een koe.
Tijdens zo’n ritje door de landerijen komen de tongen los. Mijn collega en ik die voorin zaten ( ik mocht sturen) konden het niet nalaten om over het vak te praten. De lerares en de eerste stuurman op de achterbank luisterden soms wel, soms niet . We spraken uiteraard ook over de te verwachten wind, die ons naar huis moet brengen. De timing van vertrek ligt nog niet helemaal vast.
De leerlingen krijgen nog een taak in de vorm van een tocht naar een natuurreservaat, waar ze onder primitieve omstandigheden in de buitenlucht zullen overnachten. In het basiskamp verblijven de leraren die toezicht houden. De bedoeling is dat de leerlingen, ieder op een eigen plek, reflecteren op de reis tot nu toe. Best een lastige opdracht voor een 16-17 jarige. Uitgerust met slaapzak, zeiltje, matje of hangmat maakt een ieder een eigen plek. Ze kregen een geldbedrag om eten te kopen voor 24 uur, naar believe uit te zoeken, wat ze menen nodig te hebben om de honger de baas te blijven.
In de jaren 80 deed ik zelf ook een keer zoiets. Ik ging met mijn rugzakje, waarin een matje, een deken en wat eten en drinken naar een plek in de bergen bij Altea in Spanje.
Het was volgens de mensen in het centrum waar ik verbleef een spirituele plek, ‘what ever’ dat ook mocht zijn. Feit is dat ik een prachtige nacht had zittend en liggend in een natuurlijke uitholling onder een hoge rots. Vanuit de plek had ik uitzicht op het dal waardoor ik naar boven was geklommen. Gescherpt in mijn waarneming hoorde ik de nachtelijke geluiden van rond scharrelende beesten en het geritsel van bladeren in de wind. De geuren van het omringende mediterrane struikgewas kan ik nu nog oproepen. Naar binnen gekeerd en toch open voor de omgeving. Gedachten vlogen als wolken voorbij. Af en toe schrok ik van een onbekend geluid. De slaap kon ik niet vatten, kijkend naar de sterren en de zacht-wuivende bladeren van een grote kurkeik enkele meters verderop. Het leek alsof er wat open ging, ik kan het niet goed benoemen. Bij het ochtendlicht dat opkwam vanuit het oosten was ik niet moe. Na de lange rij van wisselende gevoelens voelde ik rust, die de rest van de dag bij me bleef.
Waarom staan we ons niet vaker zo’n ervaring toe? Waarom moet steeds het gewone wijken voor iets nieuws, iets dat moet volgen op wat er was? Waarom is alleen maar ‘zijn’ zo moeilijk?
Misschien is dat wel het drama van deze tijd; alles moet beter, meer, sneller, interessanter,
Economischer, handiger, leuker…..
Ik weet het niet en blijf me verbazen, vol met vragen die misschien niet gesteld hoeven te worden.
Foto’s:
Het tunneltje
De mist die ik in het blog schromelijk overdreef
Golven op de kust.
Nine Marit onderweg 