We zijn er bijna

Nog even te gaan naar de Azoren
22 03

De zon schijnt weer, de storm is voorbij, de golven hebben hun steilheid verloren, de zwaartekracht heeft het gewonnen van de wind. Alle lappen staan bij en bij een matig windje varen we over een glooiend golven-dek op Horta af. Een paar mijl voor ons uit vaart de Eye of the Wind, die een tijd op de motor heeft gevaren. De Regina Maris kunnen we niet zien op de AIS, ze vaart buiten marifoon bereik.
Iedereen is opgewekt en bezig met studeren of werkzaamheden in de wacht. Vanavond begint de ‘take over’. De kapiteins, de officiers en de watchleaders zijn uitgekozen door Ingo. Mijn 3 assistent- scheepsartsen, hebben hun lessen gehad, en zijn voorbereid op de ‘take over’ waarbij ze elk een moeilijk geval moeten oplossen. Ik heb daarvoor in het geheim een paar leerlingen gevraagd een slachtofferrol te spelen. Een leerling moet flauwgevallen, doordat ze kijkt naar ‘een bloederige’ (ketchup)wond van haar hand. De assistent wordt verwacht een diagnose te stellen. Zij moet het slachtoffer onderzoeken en neerleggen op de rug waarbij de benen omhoog geheven moeten worden, waarop dan hopelijk de patiënt weer bijkomt.
Het tweede slachtoffer gaat zich verslikken in een stuk appel, een granny-smith( ik heb overwogen er een elstar van te maken, maar het slachtoffer houdt meer van zure appels). Mijn assistent moet behalve de gebruikelijke klopjes op de rug, de handgreep van Heimlich toepassen om het stuk appel uit de luchtpijp te verwijderen. Mocht het slachtoffer alsnog dreigen te stikken, kan ik ingrijpen. Allemaal heel spannend.
Mijn derde assistent krijgt te maken met een luid gillende leerling die klaagt over hevige pijn in de schouder en daarbij dreigt over te geven van de pijn. Ze ligt op de rug. De assistent moet haar voorzichtig op de zij draaien in stabiele zijligging. Daarna zal hij haar moeten vragen wat er is en een voorlopige diagnose moeten stellen. Vervolgens moet hij lege artis een mitella aanbrengen om haar veilig te kunnen vervoeren naar de behandelkamer, de kapiteinshut. Ik sta er met mijn vingers in de neus bij, genietend van mijn pupillen, die hun best doen. Althans dat hoop ik.
Naast een vluchtige kennis van anatomie en fysiologie hebben ze zeker een beperkte ehbo vaardigheid geleerd die ze de rest van hun leven kunnen gebruiken. Wat ze ook zeker meegekregen hebben is een vermogen om eerst te vragen en te observeren wat er is, voordat ze tot handelen over gaan. Ik heb hen, denk ik, duidelijk gemaakt wat ze zelf kunnen doen en wat ze moeten overlaten aan een deskundiger persoon.

Harde muziek op het achterdek, er moet vergaderd worden.
Middag.
We lopen hard in op de Eye of the Wind. Midden op de oceaan een collega lappen met bijna 2 knopen meer snelheid, is leuk, zeker leuk met al die enthousiaste koppies die vanaf de railing naar het andere schip zwaaien. De piratenvlag die we hesen, wordt door de Eye beantwoord met een soortgelijke vlag. De eerste stuurman, Adriaan ziet er uit als de eerste beste piraten-malloot met op zijn hoofd een muts met twee oren die hij voor de gelegenheid heeft opgezet. In verband met gebrek aan munitie, hebben we deze keer de kanonnen laten zwijgen. We zien elkaar weer denk ik als we op het eiland zijn gearriveerd.
Bij de foto’s:
Mijn assistent scheepsartsen aan het werk met hun ‘slachtoffers’ op de take over dag.