Hoog,hoger,hoogst

Hoog Hoger hoogst

20 03 2013
Na een verschrikkelijk onrustige hobbel-nacht, ik had hoogstens 2 uur geslapen, probeer ik me op te peppen deze dag aan te gaan. De storm die vandaag over ons heen woedt heeft mij en ik denk ook de anderen in de macht, maar het schip is onder controle.
Ondanks het voorschrift , één hand voor jezelf en één hand voor het schip, blijft het voor ons allemaal lastig om de onvoorspelbare schuivers van het schip te pareren. Alleen vandaag zou het nog hard waaien, morgen gaat de wind wat liggen.
Omdat alles is afgesloten, de luiken en patrijspoorten zijn dicht, kun je niet zien hoe het buiten te keer gaat. De windrichting is gunstig maar gaat naar de 45 knopen, meer dan voorspeld was. Met slechts de binnenkluiver en 2 staysails lopen we 8 à 9 knopen.

Na het ontbijt dacht ik, kom laten we eens een luchtje gaan scheppen (Dat luchtje leek later meer op een windturbine die op zijn snelste stand probeerde me van het dek te blazen.)
Voordat ik naar boven mocht, moest ik me in een tuigje hijsen, dat niet direct mijn maat had. Met hulp van een leerling wist ik het rollade-gevoel iets te verlichten door het verstellen van de gespen. Twee enorme haken aan dikke riemen, met een soort veiligheidsslot, gaan me redden tijdens de beoogde gang naar het achterdek.
Ik schrik en verstar als de deur met hulp van een leerling open gaat. Ik kijk recht in een muur van water die gelukkig van me af blijkt te gaan. Na wat aanmoediging en een zetje, stap ik in het gangboord terwijl ik me zeker met één van de bovenmaatse veiligheidsspelden.
Ik wist dat het er buiten ruig aan toe zou gaan, maar deze aanblik van massale waterbergen die onder de Swan doorrollen, benam me wel even de adem.
Volgens de geleerden op het achterdek, dat ik na enige tijd met moeite bereikte, waren sommige jongens wel 9 meter hoog. Ik nestelde me met mijn rug tegen de houten stuurkolom, de veiligheidshaak vast aan een lijn over het achterdek. Dat die lijnen met haken niet voor niets zijn, bleek toen een golf die oversloeg een leerling als een proestend bolletje over het dek spoelde. Lachend schudde ze haar natte pak uit als was ze een hondje dat zojuist een bad had genomen.
Ik heb een tijd zitten te genieten van het zicht op de aanrollende en soms overslaande watermassa’s, die als cohorten op ons afkomen. Mooi hoe de Wilde Swan de meeste bestijgt en weer afrijdt.
Slechts af en toe weet een golf het achterdek, zoals ik hierboven schreef, te bespringen.
De oceaan in al haar willekeur en glorie, waar ik zo vaak over las, maar nu in het echt beleef.
Laat ik eerlijk bekennen, wat ik hoop is dat er gauw een eind komt aan deze storm.
Spectaculair om te zien, maar het moet niet te lang duren. Ik vind blessures oplopen niet de bedoeling van deze reis en ik hoop oprecht dat we verschoond blijven van ernstig leed. De kans op schade en letsels is recht-evenredig met een toename van de wind en de hoogte van de golven.
Waarschijnlijk worstelen de Regina Maris en de Thor Heyerdahl met dezelfde golven, ze zijn niet ver van ons vandaan. Pas op de Azoren horen we hun verhalen.
Zoals het nu lijkt ETA(estimated time of arrival) a.s. zondag of maandag.

P.s.
Ik begrijp dat ik deze blog pas op Horta kan posten omdat Sailmail er uit ligt, er is een probleem met de korte golf radio.