Via de sailmail update Rob zijn blog, ik (Jeroen) zal proberen deze blogs zo snel mogelijk te plaatsen.
Het roer is gerepareerd, de stuurcylinders doen hun werk naar behoren. Alles is dubbel gecheckt en we hebben na controle van de bevoegde instanties, toestemming om uit te varen. Regels, regels en nog eens regels. Alles om de veiligheid zo optimaal mogelijk te kunnen garanderen.
Een lome deining bij een windje Bf 2 laat het schip aangenaam wiegen. Er zijn nu geen zeezieken, en het 11 uurtje, bestaande uit een paar partjes sinaasappel, valt er goed in. In een vorig blog schreef ik dat de oversteek naar de Azoren 1400 mijl bedraagt. Dat is niet correct, het zijn er bijna 1800. Die paar mijltjes extra maakt op zo’ n afstand ook niet zo veel meer uit. Als we rond de 27 maart op Horta aankomen is het mooi.
Ik probeer me voor te stellen hoe eeuwen geleden mannen als Columbus en al die andere moedige zeelieden, die de oversteek naar de Carieb en weer terug maakten, zich hebben gevoeld aan het begin van de reis. Geen meerdaags weerbericht, alleen de wolken en de wind als indicatie voor wat er de komende uren te verwachten is. Hoe bereidden zij zich voor op zwaar weer? En hoe was het met de proviandering voor de reis zonder koelkast en zonder vriezer? Was het schip te trimmen op de wind, of werd er voortdurend gestuurd, het oog constant gericht op het kompas. En laten we niet vergeten, hoe was het gesteld met de ziekenzorg aan boord? Ik stel me voor, dat er niet veel mogelijk was. Een rotte kies trekken was voor de chirurgijn, die tevens de rol van kapper had, een redelijk makkelijk oplosbaar probleem. Een open fractuur van een been resulteerde meestal in het afzetten van een been of de dood door gangreen. Voor veel zeelieden was de heen of terugreis hun allerlaatste reis. Mooi dat er tegenwoordig zoveel aandacht is voor veiligheid en dat er meerdere mogelijkheden zijn om contact te hebben met de wal. Mocht ik met een medisch probleem zitten waar ik geen duidelijk antwoord op heb, kan ik met de radio-medische dienst in Nederland overleggen wat ik moet doen.
Ik zie op tegen het wachtlopen, het lijkt alsof de tijd dan stroperig wordt, de minutenwijzer van de klok tart mij door schijnbaar te vertragen als ik er naar kijk. Het verbaast me als ik zie hoe ik hier aan boord het voortschrijden van de tijd ervaar; Zo snel,als ik een goed gesprek heb met één van de opvarenden of bezig ben met een klusje en zo traag op de momenten dat ik even niets hoef of moet.
De lunch met bouillon en vers brood valt er bij iedereen goed in, geen zeeziekte tot nu toe. Vanavond gaat de wind toenemen naar 20 knopen, goed om wat meer vaart te maken. De zee ziet er uit als een bewegend glooiend landschap, waar we langzaam met zachte bewegingen overheen glijden. De stemming aan boord is opgewekt, er wordt heel wat geconverseerd. Het achterdek is daarvoor een geliefkoosde hangplek.
Vanmiddag krijgen de assistent-scheepsartsen hun eerste anatomie les. We beginnen met de botjes. Waar ze zitten en waarom, waar de zwakke plekken zitten en waar ze kunnen breken. Het aanschouwelijk in de les zal ik deze keer beperken tot een aantal plaatjes en demonstraties aan het levende model,waar bij ik een botbelasting- breekbaarheidstest achterwege zal laten. Inzichten die de kandidaten verkrijgen door mijn lesjes bieden geen garantie voor de toekomst.
Nine Marit onderweg 