Weer terug op Bermuda

Gedwongen terug naar Bermuda

Vo goede moed gingen we samen met de Regina Maris en de Eye of the Wind de zee op. Met twee voorzeilen en een staysail liepen we ondanks de golven van soms 22 feet (6-7 meter) zo’n 6.5 knoop. Mooi zeilen, maar dat we ons er allemaal lekker bij voelden is een eufemisme. Meer dan de helft van de opvarenden hadden in meer of mindere mate last van zeeziekte. Ondergetekende bleef er gelukkig vrij van, al vond ik de plotse bewegingen niet aangenaam, omdat ik, me voortbewegend over het schip, voortdurend tegen in de weg staande objecten gesmeten werd. Mijn reactiesnelheid is blijkbaar niet meer zo fief als die van de jonge mensen.
Zeeziekte is een raar fenomeen, ik heb het nu van dichtbij zien voorbijkomen. Vaak zag ik eerst het geeuwen, geeuwen op een aanstekelijke manier. Daarna of tegelijkertijd ontstaat er een soort rillerigheid, waarbij de kandidaat, zich steeds meer in zichzelf terugtrekt, het hoofd buigt en niets meer zegt. Dan is er het plotseling onbedwingbaar moeten overgeven. Even lijkt er een opluchting te zijn, maar dan volgt snel de tweede voedering aan de vissen. Een gesprekje op gang houden en het advies om naar de horizon te kijken, lijken tijdelijk te helpen.
Het is interessant om te horen wat mensen allemaal voor adviezen hebben om dit vervelende verschijnsel tegen te gaan. Wat zeker is dat copieus dineren overspoeld met alcohol, de kans op visjes voeren bepaald vergroot.
Men adviseert van alles, van gember tot pleisters, Belgische pillen, polsbandjes en zware doses van slaperig makende antihistaminica. Iedereen heeft zo zijn eigen favoriet. M.i. is dat naast de fysieke symptomen eveneens psychologische factoren een rol spelen.
Tenslotte wordt je hele basis-zekerheid onderuit gehaald, de wereld wankelt, letterlijk. Een vast punt, een vaste basis ben je even kwijt. Ook is het vreemd dat naarmate de leeftijd vordert de neiging om zeeziek te worden afneemt. Ook schijnen mensen met doofheid minder last te hebben. Misschien ben ik met mijn erfelijke doofheid, daarom wel gezegend weinig last te hebben van de zwabberdans van onze Swan op hoge golven.

In de avond, merkten we dat telkens het stuurautomaat-alarm afging, aanvankelijk door ons geduid als overbelasting van het systeem door de hoge golven. Later bleek dat één van de twee hydraulische stuurcylinders, het begeven had. De beslissing van de kapitein, om terug te gaan naar Bermuda, was niet leuk maar wel verstandig. Met 1200 mijl voor de boeg en slechts één werkende stuurcylinder, neem je een risico dat vermeden kan en moet worden. Pech, maar niet te voorzien.
Het is wel een voordeel is dat ik weer een blogje kan schrijven.
Dit soort probleempjes komen meestal niet alleen. Tijdens mijn wacht, kwam de leraar die het bed boven mij beslaapt, tijdens een heftige slingerbeweging van het schip een verdieping lager te liggen. De bedconstructie met inhoud bleek de zee niet te kunnen trotseren. De zee is een geduchte sloper.
Ik lag er gelukkig niet. Aan een platte dokter heb je niet zoveel. De bootsman heeft alles weer keurig gerepareerd zodat ik met een gerust hart het hoofd op mijn kussen kan leggen.
Dus nu liggen we wederom aan de kaai in St. George.
Hoe lang de reparatie van het roer gaat duren is nog niet duidelijk.
Foto’s:
De Thor Heyerdahl vertrekt als eerste.
Vertrek Wylde Swan, alles extra vastgesjord.
De Regina Maris staat op het punt van vertrekken.
De grens van ondiep en diep water.
Terug naar bermuda, de pilot vaart naast ons maar hoeft niet in te grijpen.