Het lijkt erop dat het roer te repareren is.
De wind is gaan liggen, en af en toe piept het zonnetje door de wolken. In het plaatselijke internetcafe is het goed toeven. Ik permitteer me de luxe van een cappuccino en een Brusselse wafel, een soort pannenkoek in de vorm van een kleine letterbak. Ik had nog wat dollars, die nu goed van pas komen.
De keuken aan boord is weer helemaal schoon gemaakt door de leerlingen. Ondanks dat alles zeevast gezet was, waren er toch een paar items ontsnapt aan hun tijdelijke gevangenschap.
Vandaag wordt er weer gestudeerd, vanmiddag mogen de leerlingen een uur aan de wal.
De kleine medische probleempjes die ik tot nu toe op mijn bordje kreeg waren meestal eenvoudig op te lossen. En één van de dozen met medicijnen die door de schipsbewegingen van zijn plek gevallen was, heb ik opnieuw ingepakt. We gaan de dozen extra zekeren met een lijntje.
Ik merk dat ik popel om weer te gaan varen, ik verheug me op de Azoren. De reis ernaartoe mag dan wel lastig en lang worden, eenmaal onderweg, komen we ieder uurtje dichter bij het reisdoel. Zonder het roerprobleem waren we inmiddels al 200 mijl in de goede richting gevorderd.
Telkens weer accepteren dat de dingen lopen zoals ze lopen, is misschien wel de grootste les die ik hier tijdens de reis voorgeschoteld krijg. Net als de constatering dat ik voortdurend moet kiezen uit iets wel doen of uit niets doen bij de medische problemen.
De natuur zijn werk laten doen of ingrijpen. Het valt me op dat de leerlingen, geen notie hebben van natuurlijke geneesprocessen en hoelang iets duurt voordat het beter gaat. Er wordt makkelijk gevraagd om pillen, terwijl een klacht ook vanzelf kan overgaan. Maar uitleg en geruststelling blijken daarentegen vlot geaccepteerd te worden.
We leven in een maatschappij waarin het hebben van pijn of een ongemak, direct verholpen moet worden, als waren we een machine zonder zelfherstellend vermogen. Is het niet geweldig dat een snee in de vinger zich zelf repareert en een infectie vaak ook zonder ingrijpen geneest, mits het afweersysteem zijn werk goed doet?
Dit al te mechanistische beeld van ons lichaam, baart me in dien zin wel zorgen. Het ‘maakbare’ lijkt een steeds overheersender rol te gaan spelen. Het imago, het beeld van ons naar de buitenwereld lijkt belangrijker dan wat er binnen in ons leeft.
Misschien dat jonge mensen dit op den duur gaan inzien en kunnen omvormen naar een meer evenwichtige mensbeeld. We zijn geen machines, geen robots waar je aan sleutelt, geen klonen van artiesten of BN-ers, maar stuk voor stuk individuen met een eigen identiteit en een eigen innerlijk leven.
Genoeg gefilosofeerd.
Ik ben blij met dit rustige moment na de hektiek van de laatste dagen.
Zoals gezegd; op naar de Azoren. Varen met die vogel.
Foto: de trossen liggen klaar.
Nog even zwemmen voor het vertrek.
Nine Marit onderweg 