Hamilton 5
Met de bus richting St. George, maar nu met helder weer en niet met een stortregen in het donker, rijden we over dezelfde weg die ik eergisteren reed. Alles lijkt nu wel vriendelijker. Naast me zit een donkere lady, fraai opgetut, bril met een gouden randje en kunstig beschilderde, puntige plaknagels, waarmee ze een moord zou kunnen plegen.
We gaan naar het BIOS een biologisch research center, gerund door Amerikanen. Daar aangekomen, lopen we over een campus met fraaie palmen en een oud koloniaal ogen hoofdgebouw. We worden vriendelijk ontvangen door één van de wetenschappelijk medewerkers. Zij gaat direct van start met haar presentatie, en laat ons een voedselketen ontwerpen aan de hand van een paar foto’s van verschillende zeedieren en plankton. Met haar levendige verhaal weet ze ons te boeien, en ik kom veel te weten, over het zeeleven rond Bermuda en dit geheimzinnige zeegebied, de Saragossazee. Het is nog steeds niet duidelijk waar onze paling in dit gebied zijn eitjes legt. De wetenschappelijk medewerkers bevragen elkaar voortdurend, als een running joke, of ze het al gevonden hebben. We krijgen een bijzonder dier te zien, dat leeft in de wier-plakkaten die drijven op de zee. Ze noemen het de Saragossa-vis. Het beest ziet er uit als een stukje zeewier, en heeft 2 waaierachtige poten, waarmee hij zich afzet in zijn omgeving. Eigenlijk zijn de blauwe oogjes het enige herkenbare dierlijke aan het beestje, dat niet groter is dan een duim.
Een paarse zeeëgel zet zich zelf met schelpfragmenten een hoed op ter bescherming tegen eventuele vijanden. Lijkt me wat overbodig, alsof de stekels al niet afschrikwekkend genoeg zijn.
Sinds de jaren 60 wordt er continu onderzoek gedaan naar de kwaliteit van het zeewater. Er worden nieuwe soorten zeedieren ontdekt en de mate van vervuiling wordt bijgehouden. Op het laatst van haar verhaal laat ze ons nog een aantal vreemde zeewezens zien die je in je dromen of in het echt liever niet tegenkomt.
Na een gratis( inderdaad gratis, een unicum op Bermuda) kopje koffie in de kantine van het instituut en een genoeglijke babbel met een op leeftijd zijnde aimabele medewerkster, vertrekken we lopend naar St. George. Aan de kade liggen nu 4 tallships; de Regina Maris, de Eye in de Wind, de Thor Heyerdahl , en de Wylde Swan. We wachten op beter weer. Het waait als de pieten, er wordt 50 knopen wind gemeten in de vlagen. Verstandig als de kapiteins zijn, zullen we niet eerder vertrekken dan dat de depressie is overgewaaid. Ondanks de stormachtige wind en de heftige stortbuien oogt het water in de baai tussentijds als waren we aan de Middellandse zee.
Vanavond zal het zijn, een gemeenschappelijke barbecue met vier schepen. Het wordt nog uitgebreider dan we dachten.
Nog even geduld en dan gaan we. We zijn klaar voor de overtocht naar de Azoren.
Foto’s : van alles wat
Nine Marit onderweg 