Slingerend als een dronken eend raggen we met de bus over de smalle weg naar St. George. De inzittenden, met name gekleurde mensen, komen waarschijnlijk van hun werk. Ik had het idee opgevat om in de avond een bezoekje te brengen aan mijn collega op het zusterschip, de Regina Maris , dat daar nu aan de kade ligt.
De buschauffeur moet ergens een verborgen doodswens hebben, want hij blijkt een hardnekkige voorkeur te hebben om aan de verkeerde kant van de weg te willen rijden. Opvallend is wel dat het ook voor de andere weggebruikers lijkt te gelden, zodat ik na enige tijd iets ontspanner in mijn stoeltje kan blijven zitten. De mensen die de bus binnenkomen, hebben een merkwaardige manier van betalen voor de rit. Naast de chauffeur staat een bovenmaatse spaarpot met bovenin een grote gleuf, waar het busgeld in gedeponeerd moet worden, als je geen kaartje hebt. Het valt me op dat een deel van de passagiers, slechts een ritueel gebaar boven de gleuf maken, alsof ze er wat ingooien. De chauffeur lijkt het niet te merken, een welwillend gebaar om de de minderbedeelden tegemoet te komen. ‘Zwartrijden’ krijgt hier wel een heel bijzondere betekenis.
Als het dan ook nog begint te stortregenen en de weg verandert in een waterweg begin ik hem weer te knijpen. Een tocht over de oceaan is heel wat minder stressvol, dan deze wildemansrit over de kronkelweg van Hamilton naar St. George. Links en rechts water spattend scheren we lang hoge muren en nemen slippend onduidelijke rotondes in een richting die ik niet gewend ben. Steeds meer inzittenden verlaten onderweg de bus, waarschijnlijk omdat ze het niet meer kunnen uithouden. Het is een wonder dat ik de rit tot de eindbestemming heb uitgezeten. Met knikkende knieën en het zweet tot in mijn bilnaad sleep ik mezelf naar de uitgang, me realiserend dat ik straks weer terug moet met de diezelfde bus.
Maar het was het waard, ik had een prima overleg met de collega scheepsarts van de Regina Maris. We hebben uitvoerig gesproken over onze taken aan boord en herinneringen opgehaald uit onze huisartsentijd.
De Regina Maris is een totaal ander schip, stoer, een wat gedateerd uiterlijk, maar zeer zeewaardig ogend. Een groot contrast met de moderne zakelijkheid en efficiëntie van de Wylde Swan. Leuk om de verschillen te zien.
Ik begrijp dat zij iets eerder willen vertrekken dan wij, maar het weer is uiteindelijk de bepalende factor.
05 03 2013
Het zonnetje schijnt, de kapitein repareert een afvoerbuis, en de leerlingen zijn aan het werk. Vandaag verwachten we een nieuwe leerkracht, die met ons meevaart gedurende de volgende oversteek. De bemanningsleden zijn al vroeg begonnen met klussen. De keuken ploeg van de dag bakt brood en bereidt de lunch en het avondeten voor. Vandaag is de dag voor de eerste excursie. Ik moet in de buurt van het schip blijven. Vanmiddag is het rustig aan boord.
Voor het volgende traject heb ik bedacht dat de leerlingen die er voor voelen een sollicitatie mogen doen naar de functie van assistent scheepsarts. Ik ga diegene die ik uitkies en aspiraties heeft later een medisch vak te kiezen, iedere dag wat basic vaardigheden leren, die van pas kunnen komen als hij/zij tijdens de ‘take-over’ mijn rol mag ‘overnemen’, uiteraard met mij op de achtergrond als coach.
Ik ben benieuwd wie zich aanmeldt.
Op de foto’s: de leraren(op de eerste foto met tussen hen in een leerling)
Nine Marit onderweg 