Naar zee
Voordat we echt weg mochten moesten we nog een bezoekje bij de douane afleggen. Van onze ligplaats is het net om de hoek en Ingo, de kapitein, schuift het schip handig tegen de kade met behulp van een spring. Met zijn zessen attaqueren de douaneambtenaren, gekleed in vol ornaat het schip. De kapitein gaat van boord om de papieren te regelen. Eén van de mannen heeft een hond bij zich, een spaniël met een zachtaardig koppie. We vermoeden dat het de drugshond is die moet zoeken naar verboden waren. Ik neem niet aan dat de bewuste beambte zijn hondje alleen maar uitlaat op het schip. Al zou het best eens kunnen dat ie alleen maar voor de show mee is en dat het eigenlijk de hond van zijn tante is waar hij op moet passen. Vrolijk kwispelend loopt het beest met hem over de gangboorden naar de bemanning-verblijven. Als ik een foto van het koppel wil maken, wil de man dat niet, tenzij ik alleen de hond op de prent zet. Het verblijf op het schip wordt gerekt en de leider van het clubje, vraag om een privé gesprekje binnen. Al snel is duidelijk dat er wat substantieels verwacht wordt eer we kunnen vertrekken. Onze kapitein weet dat dit gebruikelijk is en geeft de man een ( een niet erg dure)mobiele telefoon, als beloning voor de ‘geleverde prestaties’. De anderen mogen dat niet merken. De beambte bij de loopplank, die van iemand te horen kreeg dat ik de scheepsarts ben, vroeg me medicijnen voor zijn koortslip en zijn familie. Ik zei dat ik dat niet mocht doen, in mijn beste Spaans. Ik zit te schrijven op het bankje aan bakboord. Ik het westen gaat de zon onder en de wolken worden oranje gekleurd als in een schilderij van Turner. Er staat een lekker windje en we varen met zo’n 7 knopen onder vol tuig noordwaarts. Er zitten veel veren in de lucht. Ik hoop dat het geen voorteken is van harde wind. Vanmorgen sprak ik een Zweed die met zijn Halberg Rassy in de haven ligt. Hij vond het gek dat we nu al noordwaarts gingen varen. Het vaarseizoen voor deze contreien begint pas in mei. Hij voorspelde ons veel wind maar voegde daar direct aan toe dat we wel een groot schip hebben, dus misschien zou het wel lukken. Pas een paar minuten later in het gesprek zag ik dat hij een lijn in zijn hand die hij op de lier gewikkeld had. Zijn vrouw bleek boven in de mast te hangen, ik neem aan vrijwillig want af en toe klonk een commando van boven. Het bootsmanstoeltje waar ze in hing gaf haar de mogelijkheid om één en ander in de masttop te repareren. Terwijl we zo prettig met elkaar spraken liet de man zijn vrouw beetje bij beetje zakken telkens als er weer een kreet van boven kwam.
Bij het afscheid, heb ik haar, terwijl ze inmiddels halverwege de mast hing, vrolijk toegewuifd en ben teruggekeerd naar ons schip.
Toch wel apart om nu gedurende 10-11 dagen geen land meer te zien.
Vanaf Cuba varen we zo hoog mogelijk aan de wind naar het noord-oosten langs de kust van Florida. De hoop is dat de wind nog wat naar het zuid-oosten gaat draaien.
Vanmiddag was er een overboord oefening, waarbij iedereen zo snel mogelijk met zwemvest aan op het middendek moet staan.
Inmiddels zijn er ook netten gehangen boven de zeereling opdat niemand zomaar over boord kan slaan. Prima extra beveiligen, die hier aan boord zeer serieus genomen worden.
Nine Marit onderweg 