Best wel vreemd om na 10 weken weer even thuis te zijn. ‘s Morgens wakker worden, enigszins gedesoriënteerd omdat ik geen patrijspoort voor mijn neus zie, maar een dicht gordijn voor een raam. Het huis lijkt groter, en ik hoor de bel van de Lemmerbrug die de slagbomen sluit. Bo heeft de bank als ‘eigenlijk verboden’ slaapplek weer ingenomen. Ligt blijkbaar lekkerder dan zijn mandje. Hij kan hier met een aanloopje wel op springen, op de boot lukt hem dat niet.
Een periode niet thuis zijn heeft ook nadelen. De verwarmingsketel gaf er de brui aan, geen warm water, code 3L. Wat speuren op het internet leverde de betekenis, de ventilator is kapot.
Het telefoontje naar de installateur was voldoende voor een razendsnelle reparatie.
Nine Marit ligt tijdelijk op haar ligplaats in de Domp. We hebben er nog niet genoeg van. We willen nog een paar weken varen. De meeste spullen liggen nog aan boord. Een rondje AH is het enige wat ontbreekt. Tijdens de Sneekweek willen we liever weg zijn, te veel drukte in de stad en een drukke kermis om de hoek.
Volgens de geleerde meteorologen blijft het kwakkelen met het weer, al vind ik hun pessimisme niet altijd terecht. Het is lekker Hollands weer, en die enkele bui is best verfrissend.
Voor onze deur is er al van alles in gang gezet in verband met de Sneekweek. De lampjes en vlaggetjes zijn opgehangen langs de kade. Een jaarlijks project van de buurtbewoners aan de Geeuwkade, die gezamenlijk met veel vernuft en handigheid er iets moois van maken. Op de vrijdag wordt de Kolk bij de Waterpoort schoongeveegd. Er mogen geen pleziervaartuigen meer afmeren. De opening van de de Sneekweek vraagt ruim baan voor de vlootschouw en het vuurwerk dat midden in de Kolk wordt afgestoken.
Voor ons huis dendert de wind met harde vlagen over het water. Er staan zelfs kopjes op de golven in de Geeuw. De takken van de bomen langs de kade proberen de wind te trotseren door ver door te buigen, alsof ze een knieval maken voor het geweld hun aangedaan.
Vanmiddag zou de wind wat afnemen. De laatste boodschappen zijn gedaan, Bo heeft zijn loopje gehad en zijn hoopje gedaan. Rond 2 uur stappen we weer aan boord. We tanken vers water en verlaten de Domp, onze thuishaven in Sneek. Via de Houkesloot varen we naar het Sneekermeer, dat er wat verlaten bij ligt. De enkele zeilboten, die we zien varen zwaar gereefd of alleen met een fok. We merken weinig van de harde wind, die ons nu van achteren op de hek zit. Naarmate we dichter bij Terhorne komen worden de golven hoger, maar ze hinderen ons nauwelijks. Dat merkten we ook in Denemarken, achteropkomende golven hebben weinig invloed op ons schip. Het is alsof we op een soepel galopperend paard langs de branding rennen.
Achter een grote tanker varen we de langgerekte openstaande sluis in waar we een vreemde ervaring hebben. We kunnen de boot nauwelijks op koers houden, en de grote tanker voor ons lijkt er eveneens last van te hebben. Terwijl ze langzaam moet varen in de sluis, dreigt ze weg te draaien naar bakboord. Ik zie haar af en toe gas geven, en dat lijkt bij ons ook te werken. Door de harde zuidwestenwind en de versmalling van het vaarwater bij de sluis van Terhorne, wordt het water vanuit het Sneekermeer opgestuwd. Dat betekent stroming op de kont! Met geringe vaart is dat lastig sturen met te weinig druk op je roer. Opzij kijkend zie ik kleine draaikolken langs de beschoeiing. Inderdaad, het stroomt er stevig. Bij een echte zuidwesterstorm zullen de sluisdeuren dan ook gesloten worden, om het achterland te beschermen tegen het oprukkende water vanuit die grote Sneeker waterbak.
Op de Paenster Ie bij Grou liggen een paar skûtsjes voor anker, vergezeld van grote moederschepen. Klaar voor de openings-wedstrijd van het grote Friese zeilevenement, het Skûtsje Silen. De Sneeker Pan deed het vorig jaar goed, maar de concurrentie is groot. Als het meezit zien we morgen een stuk van de wedstrijd.
En dat hebben we gedaan. Voor anker op de Peanster Ie hadden we de boei waar later gegijpt moest worden voor onze neus en zagen de start van de wedstrijd. Bft 4 liet ons onrustig gieren op het anker. Een waarscheepje met 4 jongeren naast ons wilde wel vriendjes met ons worden en probeerde ons regelmatig een kusje te geven, wat we als strenge ouderen uiteraard niet prettig vonden. Een poging om haar dan maar langszij te nemen in een vaste omhelzing bleek eveneens geen goede oplossing, toen de skûtsjes voorbij scheurden en de nodige golven produceerden. Schade wisten we te voorkomen door vanaf beide boten met de handen uitgestrekt een veilige afstand te creëren in onze lat relatie. Hoe de wedstrijd is afgelopen weten we niet, we vertrokken voortijdig naar ons plekje in de buurt van Eernewoude.
Vandaag was het weer ons goed gezind, moge het zo blijven!!!
Nine Marit onderweg 